Sunday, May 3, 2020

#အနှောင်အဖွဲ့

ကိုယ်ချစ်နေတဲ့သူဆီက ကိုယ့်ကို အသိအမှတ်ပြုတယ် ဆိုတဲ့ လုပ်ဆောင်မှုတစ်ခုခုကို ရတဲ့အခါ ပျော်သွားတတ်တာ သဘာဝပဲလား...

မင်းရော ကိုယ့်ရဲ့ချစ်ခြင်းတွေအပေါ် အသိအမှတ်ပြုခဲ့ပါရဲ့လား... မသေချာဘူး...


ဘဝမှာ သေချာခဲ့တယ်လို့ ယူဆခဲ့မိတဲ့ ချစ်ခြင်းထဲမှာ မင်းက အဦးဆုံးပဲ... နေထွက်တဲ့အရပ်ကို မျက်နှာမူပြီး မင်းရှိတဲ့အရပ်ဆီကို မျှော်တွေးမိတဲ့အခါ မင်းက နီးနီးလေးကပ်ရပ်နေပေမဲ့ ကိုယ်တို့ စိတ်ချင်း ဝေးနေတုန်းပဲ...

“အချစ်ဆိုတာ မပါဘဲ ကျွန်တော်တို့ ဒီအတိုင်း ပျော်ရွှင်နေတာပဲ" ကိုယ့်ရဲ့ရှေ့မှာ ရပ်နေတဲ့ မင်းက အချိန်တိုင်း ဒီစကားကိုပဲ ပြောခဲ့တာ.. ကိုယ့်ကို ချစ်တယ်လို့ ဖွင့်မပြောခဲ့တာ.. ကိုယ့်အချစ်တွေကိုတော့ ချစ်မှန်း သိနေပေမဲ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်တတ်ခဲ့တာ... ကိုယ့်ကို ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ကြင်နာမှုပေးခဲ့ပေမဲ့ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ နာကျင်မှုတွေ ထပ်တလဲလဲ ပေးခဲ့တာ.. သံသရာလည်နေသလိုပါပဲ...

“ဘဝမှာ ထပ်ချစ်ဖို့ ထပ်အသည်းကွဲဖို့ ကျွန်တော့်မှာ နာကျင်စရာ အသည်းနှလုံးမရှိတော့ဘူး.. ဒါတွေ “မ” လဲ အသိပဲလေ” ချစ်ခြင်းကို ကြောက်ရွံ့နေတဲ့ ကောင်လေး.. ဘဝမှာ ပျော်ရွှင်စရာတွေကို ဖယ်ပြီး တစ်ကိုယ်တည်း အထီးကျန်နေချင်တဲ့ ကောင်လေးကိုမှ ကိုယ်က ချစ်မိခဲ့တာ....

သီချင်းတွေ ချစ်တဲ့... ဂီတသံစဉ်တွေကို မြတ်နိုးတဲ့... ဘဝမှာ အောင်မြင်မှုကို မလိုလားတဲ့,, ကိုယ့်စိတ်နှလုံးအတိုင်း သော့ခတ်ပြီး သီးခြားနေချင်တဲ့ သူ့မှာ ပျော်စရာဆိုတာ ကိုယ်တစ်ယောက်တည်းပဲ ရှိခဲ့တာတဲ့... “ပြောရင် ယုံနိုင်မှာ မဟုတ်ပေမဲ့ ကျွန်တော်က မ ဘေးမှာ ရှိရင် ပျော်တယ်”

ချစ်ခြင်းဟာ ပေးဆပ်ခြင်းသပ်သပ်ရယ်လား.. ကိုယ့်မှာ ဝေခွဲမရသေးခင် အချိန်လေးမှာတင် ကိုယ်လည်း သူ့ဘေးမှာရှိရင် ပျော်ရွှင်ခဲ့တယ်.. ပျော်ရွှင်နေဆဲ.. ပျော်ရွှင်အောင် ကြံဆောင်နေဆဲပဲ..

နားမလည်နိုင်တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကြားမှာ ကိုယ့်အဖြစ်ဟာ မုန်းတီးချင်စရာ.. သူတို့ထွက်သမျှ ဒေါသတွေ ကိုယ့်အပေါ်ပဲ ပုံချပါစေတော့ရယ်လို့.. ဒီလို ကိုယ့်ဘက်က စတေးရမှုတွေ များလာပေမဲ့ သူကတော့ မထုံတက်တေး.. အသိအမှတ်ပြုဖို့ ဝေးနေဆဲ....

“မိုးရွာရင် ပျော်ဖို့ကောင်းတယ်.. မိုးရေထဲ မျက်ရည်တွေ မိုးနဲ့ရောသွားတာ ဘယ်သူသိနိုင်မှာလဲနော်” သူထွက်လာနေပြီလို့ ပြောတဲ့အချိန်ကတည်းက ဒီနေရာမှာ ရပ်စောင့်နေခဲ့တာ.. သူ ပြောတဲ့အချိန်ထက် ကိုယ်စောင့်နေရတဲ့အချိန်က ပိုကြာနေသလိုပဲ...

ကောင်းကင်ကြီးက မှုန်မှိုင်း.. မိုးစက်တွေ တအုန်းအုန်း တဒိုင်းဒိုင်း ရွာနေတဲ့ကြားက ကိုယ့်ရဲ့ထီးအနီရောင်လေးကို သူရှာတွေ့နိုင်ပါ့မလား.. “ဘယ်နေရာပဲရောက်နေနေ ကျွန်တော်က “မ” ကို တွေ့အောင် ရှာနိုင်တယ်” တဲ့ အဲ့ဒီနေ့က ကိုယ့်ကို သူမတွေ့ခင် သူ့ကို ကိုယ်အရင်တွေ့ခဲ့တာ ကိုယ်တို့ ကံဆိုးကြတာပဲ....

အဝါရောင်ထီးအောက်ကနေ သူ လက်ကိုခေါင်းပေါ်တင်ပြီး ပြေးထွက်လာတဲ့အချိန်မှာ ထီးအဝါရောင်အောက်မှာ ကျွန်မ အသေအချာမှတ်မိနေတဲ့ အဲ့ဒီမိန်းကလေးရဲ့မျက်နှာကို တွေ့လိုက်ရတာ...

“ဘာမှမဆိုင်ဘူး... ဒီအတိုင်း သူငယ်ချင်းလေ.. “မ” လိုပဲ တဲ့” ကျွန်မတို့က နှိုင်းယှဉ်စရာ ပြယုဂ်တွေ ဖြစ်သွားပါရောလား...

မိုးရေထဲမှာ အကြီးအကျယ် ရန်ဖြစ်နေတဲ့သူ နှစ်ယောက်ကို ဘေးပတ်ဝန်းကျင်က သတိမထားမိတဲ့အတွက် မိုးရေကို ကျေးဇူးတင်မိတယ်.. “မိုးရေထဲ မျက်ရည်တွေရောတော့ ကိုယ်ရော သူရော စိုရွှဲကုန်တာပေါ့” ထီးအနီရောင်ကို သူ့လက်ထဲ ထည့်ပေးပြီး မိုးရေထဲ ဒီအတိုင်း လမ်းလျှောက်ပြန်လာတဲ့ ကျွန်မ အနောက်မှာ သူလိုက်လာသလား မလိုက်လာဘူးလား သိချင်စရာ မရှိတော့တာ...

တစ်ပတ်လောက် အိပ်ယာထဲ အဖျားနဲ့လဲနေတဲ့ အချိန်ထဲ ဘယ်သူနဲ့မှ အဆက်အသွယ်မလုပ်ဘဲ ဖြတ်တောက်ခဲ့တာ.. သူခေါ်တဲ့ဖုန်းတွေကို မကိုင်တာ.. ဖုန်းကို စက်ပိတ်ထားတာနဲ့.. အိမ်ကို သူ အရဲစွန့်ရောက်လာတာတောင် ထွက်မတွေ့ခဲ့တာ.. အလုပ်ကိုသွားဖို့တောင် မနည်း အားယူခဲ့ရတာ...
အိပ်မက်ဆိုးတွေထဲ ထီးအဝါရောင်နဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အပြုံးတွေကိုပဲ မြင်ယောင်နေခဲ့တာ...

“မ သာ ကျွန်တော့်ကို စွန့်ခွာသွားရင် ကျွန်တော် ရူးသွားလိမ့်မယ်” သူ ပြောတော့ ကိုယ့်မှာ နာကျင်လွန်းလို့ ပြုံးပြဖို့တောင် အားမရှိခဲ့.. နောက်ဒီလိုမဖြစ်စေရပါဘူးတဲ့.. ဘာတွေကို ကတိပေးပြီး ဘယ်လိုတွေ ကိုယ့်ဘေးနား သူပိုတိုးကပ်ခဲ့တာတွေကို မသိစိတ်က ပျော်ရွှင်ခဲ့ပေမဲ့ သိစိတ်က သူ ကိုယ့်ကို တစ်ချိန်ချိန်မှာ ပစ်ခွာထားခဲ့ဦးမှာ ဆိုတာ သိနေခဲ့တာ...

Extrovert ဆိုတဲ့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းသမားနဲ့ Introvert အတွင်းစိတ်မှာ ပျော်ရွှင်တဲ့သူရဲ့ အချစ်ဇာတ်လမ်းတဲ့.. ဝဘ်ဆိုက်တစ်ခုမှာ ဖတ်မိတဲ့အချိန်မှာ ကိုယ်ဟာ ကိုယ်တို့အဖြစ်ကို ပိုသဘောပေါက်သွားတော့တာပဲ..

ဒီအတိုင်းလေးနေမယ်ဆိုရင် ကိုယ်တို့ အမြဲလက်တွဲနေနိုင်မှာပဲ.. ဒါမှမဟုတ် ကိုယ့်ဘက်က ဖြစ်ဖြစ် ရှေ့တစ်လှမ်းဆက်တိုးရင် သူ့ဘက်က ကျိန်းသေ နောက်ကို တစ်လှမ်းမက နောက်ဆုတ်သွားမယ် ဆိုတာ သိနေခဲ့တာ... သူ့ရဲ့ စိတ္တဇကို မဖြေဖျောက်နိုင်သရွေ့ ကိုယ့်ဘက်က ပေးဆပ်ရခြင်းသပ်သပ်သာ သူ့အတွက် ရှိနေပေးရမှာ...

ကိုယ်က လောဘကြီးပါရဲ့,, မင်းအတွက် သပ်သပ်လို့ ကိုယ့်ဘက်က သေချာတဲ့ နှလုံးသားစည်းချက်တွေ အတွက် မင်းဘက်က အဆင်သင့်ဖြစ်မနေတာ ဝမ်းနည်းလှချည်ရဲ့ကွယ်...

အခုတော့ လမ်းဆုံမျဉ်းရဲ့ အလယ်ဘက်မှာ ကိုယ်ရပ်နေတယ်... ဒီဘက်မှာ မင်းရှိနေသလို.. ဟိုဘက်မှာ ကိုယ့်အတွက် အနာဂတ်ဆိုတာ ရှိနေသင့်တယ် မဟုတ်လား....

.............

“ဘယ်လိုအကြောင်းအရာမျိုးနဲ့မှ
နှောင်ဖွဲ့ထားလို့ မရနိုင်တော့တဲ့အဖြစ်လေ
အချစ်တဲ့လား.....
ကြားခဲ့ဖူးပါတယ်..
အရာအားလုံး ပြီးဆုံးသွားခဲ့မယ်ဆိုရင်တော့
ငါတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ကြား တမ်းတစရာ အဖြစ်အပျက်တချို့
လက်တို့ချန်ထားခဲ့သလိုမျိုး....
တမ်းတမ်းတတ သတိရနေမှာပါ....”

ပြည့်စုံ
(၀၃-၀၅-၂၀၂၀၊ ၁၆း၃၀ ညနေ)

Tuesday, September 12, 2017

ပန္းရုိင္းကေလးရဲ႕အိပ္မက္


ရွက္လြန္းလုိ႔ ယမကာခြက္ထဲ ထုိးစုိက္ဆင္းသြားတဲ့ ေရခဲတုံးေလးခမ်ာ.. ျပန္ကုိေပၚမလာရွာေတာ့ဘူး.. ေရခဲစက္ေလးေတြ သီးထေနတဲ့ ဖန္ခြက္ငယ္ေလးကေတာ့ သူ႕အေရွ႕က မိန္းမငယ္ေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာေခ်အနီေရာင္ဆုိးေဆးေတြ ေအာက္က မုိ႔မုိ႔ေဖာင္းေဖာင္း ပါးအုိ႔နီနီေလးကုိသာ စိတ္မွန္းနဲ႔ ေငးေမာၾကည့္ေနမိတယ္…

ခ်ဳိခ်ဳိလြင္လြင္ အလုိက္သင့္ရီေမာရင္း ခါးေနာက္ကို ေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ လက္ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးေတြကုိ ခါးေလးတြန္႔ပီးသာ ရုန္းကန္ေနရ.. တရံတခါက်ေတာ့လဲ အတင္းတုိက္တြန္းေနတဲ့ မဟာပုရိသ၀ါဒီေတြၾကားထဲ ပန္းပြင့္ေလးေတြ ယိမ္းတုိက္သလုိ ယိမ္းႏဲြ႕လႈပ္ရွား ေတးသံသာေတြ သီက်ဴးျပရ… ဒီလုိနဲ႔ပဲ မိန္းခေလးငယ္ေလးရဲ႕ ဘဝမွာ ေဆးဆုိးပန္းရုိက္အနာဂတ္ေတြသာ ႀကီးစုိးလာေနေတာ့တာ ထင္ပါရဲ႕..

ေခြးအအူသံေတြနဲ႔ ေတာေၾကာင္ေတြ လက္ခေမာင္းခတ္ေနတဲ့ ေခတ္ဆုိးေခတ္ပ်က္ႀကီးမွာမွ ႏွင္းဆီရုိင္းေလးေတြ ဖူးပြင့္ခြင့္ရေနတာ ကံဆုိးလွခ်ည့္ကြယ္.. မုိးလင္းက ေနဝင္ ၾကယ္မျမင္ လမျမင္ ဒီလုိေနရာမ်ဳိးမွာမွ ဆူးကင္းတဲ့… ႏြမ္းလ်ေနတဲ့ ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္ေလးေတြကုိ ေစ်းႀကီးအရက္နဲ႔ ေမ်ာခ်ခ်င္သူေတြ အမ်ားသားဆုိေတာ့လဲ တဖက္တလမ္းက ၀မ္းသာမိရတယ္...

တုိေတာင္းလွတဲ့ ဘဝ အခ်ိန္ခဏေလးတဲ့ .. ဟုတ္ရဲ႕လား… သူမ်ားေျပာတုိင္း ေယာင္ေခါင္းညိတ္မိတဲ့ ပုတ္သင္ညဳိေလးေတြလုိ ဒီမိန္းခေလးရဲ႕ ေကာက္တလွည့္ ေျဖာင့္တလွည့္ ဦးေခါင္းေလးမွာ စီးကရက္မီးခုိးေငြ႕ေတြ ညစဥ္ညတုိင္း ေဝေနတုန္း.. ေၾကြေနတုန္းပါပဲေလ..

စတိတ္ခ်္စင္ေပၚက ေတးဂီတသံေတြနဲ႔ အလုိက္သင့္ကခုန္ေနေပမဲ့ မိန္းခေလးရဲ႕ စိတ္အေတြးက ၿမဳိ႕စြန္ ရြာနားက သူမရဲ႕အိမ္အုိေလးဆီ မၾကာခဏ ေရာက္ေနခဲ့တယ္.. ဒီအခ်ိန္ဆုိ အေမ အိပ္ေမာက်ေနမလား…. အေမ၊ ညီမေလးနဲ႔ သူမရဲ႕ အိပ္မက္ေတြ အတြက္ လုံၿခဳံရာအိမ္ကေလးတေဆာင္ေလာက္ ရခ်င္ယုံပါပဲ ..

ထူးေထြဆန္းျပားမႈမရွိတဲ့ လုိအင္ေတြအတြက္ သူမကေတာ့ အိပ္မက္ေတြကုိ ခ်ခင္းၿပီး ဘ၀နဲ႔ရင္းကာ ကံၾကမၼာအလုိက် ကခဲ့ရ ဆုိခဲ့ရ ငုိခဲ့ရၿပီ..

“အေမ အေမ ၾကားရလား.. ဖုန္းလုိင္းက သိပ္မၾကည္ဘူး အေမ..”

ဖုန္းလုိင္းမေကာင္းလုိ႔ အသံေတြကုိ ျပတ္ေတာင္းေတာင္း ၾကားေနရေပမဲ့ ႏူးညံ့တဲ့ အေမ့အသံဟာ သူမကုိ တဒဂၤအတြက္ေတာ့ အားအင္ေတြ ရေစတယ္..

‘အေမ အဆင္ေျပရဲ႕လား.. ေနေကာင္းရဲ႕လား.. ညီမေလးေတြေရာ… ဒီမွာအဆင္ေျပတယ္ အေမရဲ႕.. မနက္ျဖန္ေလာက္ဆုိ သမီး အိမ္ကုိ ေငြလဲႊေပးလုိက္မယ္ေနာ္..’

တယ္လီဖုန္းခြက္ကုိ စင္ေပၚ ျပန္တင္ေပးလုိက္ၿပီး ေဒါက္ဖိနပ္သံနဲ႔ တခြပ္ခြပ္နဲ႔ ျပန္လွည့္ထြက္သြားတဲ့ ပန္းရုိင္းအနီေရာင္ေလးကုိ တယ္လီဖုန္းေလးက အလုိက္သင့္ေငးေမာလ်က္သား က်န္ေနရစ္ခဲ့တယ္…

ကံၾကမၼာ ဇာတ္ဆရာ အလုိက် ပန္းရုိင္းကေလးေတြဘ၀ သရုပ္ျပခဲ့ရ…

ျပည့္စုံ (11း11 am, September 13, 2017)

Sunday, April 9, 2017

ေႏြဦးအခ်စ္

ေရရွားတဲ့ေနရာမွာ မုိးေခါင္ၿပီး
ေရမ်ားတဲ့ေနရာမွာ မုိးႀကီးတဲ့ အရပ္မွာမွ
ကုိယ္က လူလာျဖစ္ခဲ့တယ္...

ခ်စ္ျခင္းဟာ အခ်ဳိမႈန္႔လုိပဲ
အစားမ်ားရင္ ေရာဂါေပးတတ္ေပမဲ့
မပါျပန္ေတာ့လည္း ဘဝဟာ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္
ေရာဂါတက္ေပမဲ့ ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့အပုိင္းကုိပဲ
တစ္ဆစ္ခ်င္းစီ ျဖတ္ေတာက္
ဘဝကုိ ေဟာဒီလုိ
ဟုိတစ္စ ဒီတစ္စနဲ႔ ရွင္သန္ေအာင္ ႀကဳိးစားခဲ့ရ....

အခ်စ္ေရ
ေနျမင့္လုိ႔ အရူးရင့္တာလား
ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္မွာ ရူးေလာက္ေအာင္ခ်စ္မိတာလား
ကုိယ့္မွာ မသဲကဲြဘူး....

ဘဝက တုိတုိေလးပဲ
လမ္းခ်င္းတူတုန္း လူခ်င္းဆုံေအာင္ ႀကဳိးစား
အသည္းႏွလုံးကုိ ငါးစာအျဖစ္ထား
အခ်စ္ေတြကုိ ဒီလုိနဲ႔ပဲ မွ်ားၾကည့္ရေအာင္.....

ျပည့္စုံ
(10-04-2017, တနလၤာေန႔)

Friday, April 4, 2014

သီေပါၿမိဳ႕ကုိ အလည္တစ္ေခါက္ ကုိယ္ေရာက္ခဲ့တယ္…

သီေပါၿမဳိ႔ေလးက လွတယ္…
နံေဘးမွာ ရစ္ေခြစီးဆင္းေနတဲ့ ဒုဌ၀တီျမစ္ကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ သီေပါၿမိဳ႕ေလးဆီ ကုိယ္တုိ႔ ေရာက္ခဲ့တယ္..
သီေပါၿမဳိ႔ရဲ႔ အထင္ကရ ဘုရားေတြဆီ အဖူးေျမာ္ေရာက္ခဲ့တယ္.. ကုိးသိန္းကုိးသန္းရွင္ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရား၊ သမုိင္း၀င္ ေဘာ္ႀကဳိဘုရားႀကီး၊ ေနာက္ လြယ္မုတ္ေတာင္မွာရွိတဲ့ ေစာ္ဘြားႀကီး ဆာစ၀္ခ်ယ္ရဲ႕ ဂူသခိ်ဳၤင္းအျပင္ ကုိရင္ေလးေရတံခြန္၊ ေနာက္ အဖ ကုိးၿမိဳ႕ရွင္နဲ႔ အေမ ပုလဲယဥ္မယ္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အႀကီးဆုံး နတ္နန္းဆီကုိလည္း ေရာက္ခဲ့တယ္..
ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ကုိယ္တုိ႔ ေရာက္ခဲ့တဲ့ ေနရာကေတာ့ သီေပါၿမဳိ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေစာ္ဘြားမ်ဳိးဆက္ ေနထုိင္ခဲ့တဲ့ သီေပါေဟာ္နန္းပါပဲ..
ဒီေဟာ္နန္းမွာ သီေပါၿမဳိ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆုံး ေစာ္ဘြား စ၀္ၾကာဆုိင္နဲ႔ ဇနီး ၾသစႀတီးယားသူ မဟာေဒ၀ီ စ၀္သုစႏီၵတုိ႔ ေနထုိင္ခဲ့ၾကတယ္..
ေဟာ္နန္းက ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွတယ္.. မုိးမႈန္မႈန္ေလးေတြ တဖဲြဖဲြရြာေနတဲ့ၾကားက ေဟာ္နန္းဆီ ေရာက္ဖုိ႔ ကုိယ္တုိ႔ေတြ ခ်ဥ္းကပ္လာၾကတဲ့အခါ ပိတ္ထားတဲ့ သံပန္းတံခါးႀကီးပဲ ရွိပါတယ္.. အရင္တုန္းကဆုိ ဒီေနရာတ၀ုိက္ဟာ အိမ္၀င္းထဲကုိ ၀င္ခြင့္မေျပာနဲ႔ .. ျဖတ္သန္းသြားလုိ႔ မရခဲ့ဘူး.. အေစာင့္အၾကပ္ေတြ အထပ္ထပ္နဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့သူတခ်ဳိ႔ ရွိခဲ့ဖူးပါလိမ့္မယ္…
အခုေတာ့ ဒီေနရာမွာ ပ်က္စီးယုိယြင္းမႈေတြ ရွိေနေပမဲ့ အထြတ္အျမတ္ ေနရာတစ္ခုကဲ့သုိ႔ ယခုအထိ အရိုအေသေပး ေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့သူေတြ ရွိေနတုန္းပါပဲ။။
ဒီေနရာဟာ ဒ႑ာရီပုံျပင္ေတြထဲကလုိပဲ ပုံျပင္ဆန္လြန္းတယ္.. စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး လူတန္းစားေတြေၾကာင့္ပဲ ဒီအိမ္ေတာ္ရဲ႕ သမုိင္းဟာ ပုိၿပီး ပီျပင္ ထင္ရွားလာတယ္လုိ႔ ဆုိရမလားပဲ…
အခုအခါမွာေတာ့ ကမၻာလွည့္ခရီးသြားေတြနဲ႔ ကုိယ္တုိ႔လုိ ဌာေနခရီးသြားေတြ ၀င္ေရာက္လည္ပတ္ခြင့္ ရခဲ့.. ၾကည့္ရႈ ေလ့လာခြင့္ရေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္..
လုိက္ပုိ႔ေပးတဲ့ သီေပါၿမဳိ႔ခံ ဆရာမရဲ႕ အေဖနဲ႔အေမကေတာ့ ဒီေနရာဟာ မျဖစ္မေန သြားေရာက္ လည္ပတ္သင့္တဲ့ေနရာလုိ႔ ေျပာၿပီး သူတုိ႔ပဲ ဦးေဆာင္ကာ ကုိယ္ေတြကုိ ေခၚလာတာ ျဖစ္တယ္..
ဧက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်ယ္၀န္းတဲ့ ၿခံ၀န္းႀကီးထဲမွာ ထီးထီးႀကီး ရပ္တည္ေနတဲ့ ေဟာ္နန္းဟာ အခုအခ်ိန္အထိေတာင္ ခုိင္ခုိင္မာမာ ရွိေနတုန္းပါပဲ။။
သံပန္းတံခါးမွာ ေသာ့ခေလာက္အႀကီးႀကီး တစ္ခု ခတ္ထားတယ္.. အတြင္းထဲကုိ လွမ္းေအာ္ေခၚႏုိင္ေပမဲ့ ေဒၚေဒၚက ကားေပၚမွာ ပါလာတဲ့ ကေလးငယ္ေလးကုိ သံပန္းနဲ႔ အုတ္တံတုိင္းၾကားက ေနရာေလးကေန ကပ္ၿပီး ၿခံ၀င္းထဲကုိ ၀င္ခုိင္းလုိက္ၿပီး အထဲက လူေတြကုိ ေဟာ္နန္းထဲကုိ ၀င္ေရာက္ေလ့လာခြင့္ရခ်င္ေနတဲ့ လူေတြ အိမ္၀န္းျပင္မွာ ရပ္ေနတယ္လုိ႔ အေၾကာင္းၾကားခုိင္းလုိက္ပါတယ္..
ခဏေနေတာ့ အိမ္၀န္းထဲကေန အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာတယ္.. သူမက ရွမ္းဘာသာ စကားနဲ႔ စကားလွမ္းေျပာၿပီးေနာက္မွာမွ ေသာ့ခေလာက္ကုိ ဖြင့္ေပးလုိက္တယ္.. တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကလည္း ညေန ၄ နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္ဆုိေတာ့ ေဟာ္နန္းပိတ္ခ်ိန္ ျဖစ္ေနၿပီ.. ဒါေပမဲ့ ေဒသခံေဒၚေဒၚရဲ႔ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔ ေဟာ္နန္းထဲ ၀င္ခြင့္ ရလုိက္တယ္..
အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ကၽြန္မတုိ႔ကုိ ဘယ္ကေန လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြလည္းလုိ႔ ေမးတယ္.. ကၽြန္မတုိ႔ရဲ႔ အလုပ္အကုိင္ေတြနဲ႔ ေနရင္းအရပ္ေတြကုိ ေျပာျပၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ၿခံ၀န္းထဲကုိ လွည့္လည္ ၾကည့္ရႈပါဦးလုိ႔ အရင္ ေျပာပါတယ္..
ၿခံ၀န္းႀကီးထဲမွာ ကုိယ္ပုိင္ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းေဆာင္ ရွိတယ္..ပ်က္စီးယုိယြင္းေနၿပီး ျပင္ဆင္မြမ္းမံေနဆဲ လုိ႔ ေျပာတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ နံေဘးမွာ ရုိးရာနတ္စင္ေတြကုိလည္း ေတြ႔ခဲ့ရတယ္..
သီေပါေစာ္ဘြားက သူ႔ရဲ႕ မဟာေဒ၀ီ ၾသစႀတီးယားႏုိင္ငံသူအတြက္ ေဆာက္လုပ္ေပးထားတဲ့ တင္းနစ္ကြင္း၊ ေရကူးကန္.. ဒါေတြဆီလည္း ေရာက္ခဲ့တယ္.. ထိုေခတ္အခါဆီကေတာ့ ဒီတင္းနစ္ကြင္း ေတြ၊ ေရကူးကန္ေတြဟာ ေခတ္စားခဲ့မွာပါပဲ.. ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ အရာအားလုံးဟာ တိတ္ဆိတ္လုိ႔ ေျခာက္ကပ္လုိ႔….
မိုးေလးက တဖဲြဖဲြရြာေနတုန္းဆုိေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလုံး မႈိင္းလုိ႔ျပာလုိ႔မႈန္လုိ႔… ပတ္ပတ္လည္ ၀န္းရံထားတဲ့ ရွမ္းေတာင္တန္းေတြရဲ႕ အလယ္မွာ ဟုိယခင္ အေခတ္အခါက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတစ္ခုရဲ႕ ျပယုဂ္ကုိ ဖမ္းယူၿပီး ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးမိတယ္..
ေခတ္အခါ စည္ပင္စဥ္က ဒီေနရာ၀န္းက်င္တစ္၀ုိက္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကမယ့္ ခ်စ္ခင္သူေတြရွိလိမ့္မယ္ဆုိတာကုိ ေတြးမိၿပီး ကုိယ့္ရင္ဟာလည္း အတုိင္းအဆမရွိ ၀မ္းနည္းလာမိတယ္…
ေဟာ္နန္းထဲကုိ အ၀င္မွာေတာ့ ဓာတ္ပုံေတြ၊ အသုံးအေဆာင္ေတြနဲ႔ စာအုပ္ေတြကို အစီအရီ ခင္းက်င္းျပသထားတယ္.. ေဟာ္နန္းကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့ သီေပါေစာ္ဘြားအႏြယ္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွတဲ့ သီေပါေဟာ္နန္းအေၾကာင္း၊ ေနာက္ သီေပါေစာ္ဘြားနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ မဟာေဒ၀ီ အေၾကာင္းေတြကုိ ဓာတ္ပုံေတြ စာအုပ္ေတြကေန တစ္ဆင့္ ရွင္းျပေနတယ္..
သူမရဲ႕ အသံက ခ်ဳိေအးတယ္.. နားေထာင္ေကာင္းရုံသပ္သပ္ထက္ ဓာတ္ပုံေတြထဲက ရုပ္ပုံလႊာေတြေၾကာင့္ ဒီအမွန္တရားဟာ ဒ႑ာရီမဟုတ္မွန္း ပုိသိလာတဲ့အခါမွာ ကုိယ့္မ်က္လုံးထဲမွာ ပုံရိပ္ေတြထင္လာတယ္…
အခ်ိန္တန္လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ၾကခ်ိန္မွာေတာ့ ၿခံ၀န္းတံခါး၀မွာ ရပ္တန္႔ထားခဲ့တဲ့ ကုိယ္တုိ႔ရဲ႕ ကားဆီ မႈန္ဖြဖြ ရြာသြန္းေနဆဲ မုိးစက္မ်ားအၾကားမွာ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း အိမ္ေတာ္၀င္းႀကီးဆီ လည္ျပန္ေငးရီမိတဲ့အခါ မွာေတာ့..လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနသေယာင္ ေဟာ္နန္းႀကီးဟာ ျပာမႈိင္းမႈန္ရီေနတဲ့ မုိးေရစက္မ်ားၾကား ထီးထီးတည္း က်န္ရစ္ခဲ့ က်န္ရစ္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္..
ျပည့္စုံ
(04-12-2014 < 4:12 pm)

ေရႊျပည္ေတာ္တမ္းခ်င္း

ဘယ္သူက ထင္မွာလဲ၊ ေတာင္ပူစာ ၿခဳံၾကားမွာ ၿမဳိ႕နန္းတည္ရလိမ့္မယ္လုိ႔ ေရွးဆယ္စုႏွစ္ေတြဆီက အိပ္မက္ပင္ မက္ဖူးမယ္ မထင္။ သုိ႔ေပမဲ့ အခုေတာ့ ၿခဳံၾကားက ဘုံဖ်ားေတြ ေပၚလာၿပီး နတ္နန္းေတြ အစီအရီေပါက္သလုိ ၿမဳိ႔ေတာ္သစ္ တစ္ခု ေပၚထြန္းလာတယ္ ေျပာရမွာပါပဲ။
ၿမဳိ႕အလ်ားက က်ယ္၀န္းတယ္၊ ေလယာဥ္ေပၚကေန ေျမျပင္ကုိ ျမင္ရသေလာက္ ၿမဳိ႕နယ္ခဲြေလးေတြကုိ စိပ္ပုိင္းထားတာ ညီညာတယ္၊ ၀န္ထမ္းေတြကုိ ေနရာခ်ေပးထားတဲ့ အကြက္ေတြမွာ သြပ္မုိးေရာင္ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ေတြ ျမင္ရတယ္၊ တခ်ဳိ႔ေနရာေတြကေတာ့ လြင္တီးေခါင္နီးနီးပါပဲ။
ေနျပည္ေတာ္ ႏုိင္ငံတကာ ေလဆိပ္ႀကီးဆီ ေရာက္ဖုိ႔ ေလယာဥ္ေျပးလမ္းက အနည္းငယ္ရွည္တယ္၊ ေလယာဥ္ဘီးလုံးေတြ ရပ္တန္႔သြားၿပီး ခဏေနေတာ့ ေလဆိပ္နားေနေဆာင္ဆီ ပုိ႔ေဆာင္ေပးမယ့္ ကားေတြ ေရာက္လာတယ္၊ ရန္ကုန္ေလဆိပ္နဲ႔ တျခားစီပဲ၊ ကြင္းေဘးမွာ ေလယာဥ္ ႏွစ္စီး ရပ္ထားတာ ေတြ႔တယ္။ ႏုိင္ငံတကာ ေလဆိပ္ႀကီးဆီမွာ ေလယာဥ္ေတြ မရွိေတာ့ ေလဆိပ္က ထီးတည္းရပ္ေနတာ သူ႕အစား ကုိယ့္မွာ အားေတြနာလုိ႔။။။
ဒီလုိနဲ႔ ေလဆိပ္ကုိ ေရာက္တယ္၊ ကုိယ့္မွာက လက္ဆဲြအိတ္ငယ္ပဲ ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေရြ႕လ်ားခါးပတ္ျပားေတြကေတာ့ အထုပ္ ပါပါ မပါပါ လည္ေနတယ္၊ လက္ဆဲြေသတၱာ ႏွစ္လုံး သုံးလုံးေလာက္ ထြက္လာတယ္ ေတြ႔တယ္။။
ေလဆိပ္အျပင္ကုိ ေရာက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ေလး လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္၊ ေတြ႔ရသေလာက္လဲ ေလယာဥ္မွာ ပါတဲ့ ဧည့္သည္ေလာက္နဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြပဲ ေလဆိပ္ထဲမွာ ရွိေနတယ္၊ ေလဆိပ္တစ္ခုလုံးကလဲ တိတ္ဆိတ္လုိ႔… အဲကြန္းအေအးဓါတ္ေၾကာင့္လား မသိဘူး စိမ့္ေနေအာင္ ေအးေနတယ္။ အျပင္မွာေတာ့ ေက်ာေကာ့ေအာင္ ပူလွေတာ့မယ္။။
အျပင္မွာ လူနည္းနည္း က်ဲက်ဲ ရပ္ေနတယ္၊ ကုိယ့္နာမည္ကုိ ေရးထားတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ကုိျမင္ေတာ့ လာႀကဳိတဲ့ ကားသမားကုိ ၿပဳံးျပလုိက္တယ္။ တကၠစီခက တစ္ေန႔လုံး အသုံးျပဳမယ္ဆုိ က်ပ္ငါးေသာင္း ေပးရမယ္လုိ႔ ေျပာတယ္၊ ကားသမားကေတာ့ အၿမဲငွားေနက်မို႔ ခရီးစဥ္လုိက္ပဲ ပုိက္ဆံကုိ ပုိင္းယူပါ့မယ္လုိ႔ ေျပာတယ္၊ ရပါတယ္ ဘယ္လိုယူယူေပါ့. ကုိယ္သြားမယ့္ ခရီး သြားလမ္းသာၿပီး လာလမ္း ေျဖာင့္ဖုိ႔ပဲလုိ႔ သေဘာရတယ္။
ေလဆိပ္က လယ္ေ၀းမွာ၊ ၿမဳိ႕ႀကီးက ေနျပည္ေတာ္ ၾကပ္ကုန္းမွာ.. ကီလုိ ၁၀၀ ေလာက္ ေမာင္းတာေတာင္ မိနစ္ သုံးဆယ္ေလာက္ ေမာင္းလုိက္ရတယ္။ ေပးေပ်ာ္ပါတယ္ ၂၅၀၀၀။
ၿမဳိ႕ကုိ ပထမဆုံး အျမင္မွာတင္ အပူေရာင္ဟပ္တယ္…
တံလွ်ပ္ေတြ တေဖြးေဖြး ထေနတဲ့ လမ္းမက်ယ္ႀကီးေတြမွာ ကားတစ္စီးမွ မေတြ႔ရဘူး၊ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ပန္းပင္ေတြ ရွိတယ္၊ အမႈိက္ေတြေတာ့ မရွိဘူး၊ ေလးလမ္းသြား လမ္းမႀကီးေတြကုိ ႏွစ္ပုိင္းစီ ပုိင္းထားတယ္၊ အတြင္းလုိင္း ႏွစ္လုံးဆီကို အေပၚကေန ကတၱရာ ပါးပါး ပုတ္ထားတာ ေတြ႕တယ္၊ အဲ့ဒီကတၱရာပုတ္ထားတဲ့ လမ္းေတြကုိ လမ္းလယ္ေခါင္မွာ အကာေလးေတြ လုပ္ေပးထားတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲ ေမးေတာ့ .. ဆုိင္ကယ္နဲ႔ ကုန္ကားႀကီးေတြက ေဘးႏွစ္လုိင္း ကြန္ကရစ္လမ္းေပၚကပဲ ေမာင္းရတယ္လုိ႔ တကၠစီသမားက ျပန္ေျဖတယ္၊ ဒါေပမဲ့ လစ္ရင္ လစ္သလို ကတၱရာျဖဴးထားတဲ့ လမ္းေပၚ တက္ေမာင္းၾကတာပဲ။ သူသူကုိယ္ကုိယ္ လမ္းေကာင္းကပဲ ေမာင္းခ်င္ၾကတာကုိး အစ္မတဲ့။
ဟုတ္မွာပဲ… ေျပာရင္းနဲ႔ ဆုိင္ကယ္တစ္စီး ကတၱရာလမ္းေပၚ တိတ္တိတ္ေလး ခုိးတက္လာတာ ျမင္ရတယ္။ ခဏေနရင္ေတာ့ သူ လမ္းေဘးဆင္းရမွာပဲ၊ အေရွ႕မွာ ဆပ္ပလုိင္းခ်က္ေတြ ရွိတယ္တဲ့။
ေနပူေၾကာင္ေတာင္ႀကီးမွာ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ သုံးေယာက္ ဆုိင္ကယ္ေလးေတြရပ္ၿပီး ေနပူဆာလႈံေနၾကတယ္၊ ေဘးနားမွာလည္း ဦးထုပ္မေဆာင္းလုိ႔ ဆုိၿပီး ဖမ္းထားတဲ့ ဆုိင္ကယ္ သုံးေလးစီး ေတြ႔ရတယ္။
လမ္းေဘး၀ဲယာမွာ ဟုိတယ္ေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔တယ္၊ လူေနအိမ္ေတြ မရွိဘဲ ဟုိတယ္ႀကီးငယ္ ေဆာက္လက္စေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔တယ္။
တည္းမယ့္ ဟုိတယ္ကုိ ေရာက္တယ္၊ ဟုိတယ္၀င္းက အက်ယ္ႀကီးပဲ၊ ဟုိတယ္အိမ္ေလးေတြကလည္း တေမွ်ာ္တေခၚ ေ၀းလုိ႔၊ ရီဆက္ရွင္းက ေကာင္မေလးက check out ျပန္ထြက္ရမယ့္အခ်ိန္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပေနေသးတယ္။
ခဏေနေတာ့ ေဂါ့ဖ္ကြင္းေတြမွာ ေမာင္းတဲ့ ကားေသးေသးေလး ေရာက္လာၿပီး ကုိယ့္ကုိတင္ၿပီး ေတာင္ကုန္းေလးေတြလုိ ေလွ်ာက္လမ္းေလး လုပ္ထားတဲ့ ဟုိတယ္၀င္းထဲက အိမ္တစ္လုံးဆီ ေခၚသြားတယ္၊ ဟုိတယ္၀င္းထဲမွာ ေရကူးကန္ရွိတယ္၊ ေနာက္ က်န္းမာေရးစင္တာ တစ္ခုေတြ႔တယ္။ သစ္ပင္အုပ္အုပ္ေလးေတြ ေတြ႔တယ္၊ ပဲြတစ္ခုရွိလုိ႔လား မသိဘူး၊ စင္ေတြနဲ႔ ခုံေတြ ျပင္ေနတာလဲ ေတြ႕တယ္။
ေနျပည္ေတာ္မွာ အင္တာနက္ေကာ္နက္ရွင္ သိပ္ေကာင္းတာပဲလုိ႔ ညႊန္းၾကတယ္၊ အဟုတ္ပဲ wi fi က ဆစ္ဂနယ္တုံး အကုန္မိေနတယ္၊ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းတာက ကုိယ္က ခဏေလး လာတယ္ဆုိေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာလည္း မသယ္ခဲ့သလုိ၊ အင္တာနက္သုံးလုိ႔ရတဲ့ ဖုန္းကလည္း ဘတၱရီသြင္းမယ့္ႀကဳိး ေမ့ခဲ့တယ္၊ ေကာင္းေလစြ ေကာင္းေလစြ။။
ရခဲလွတဲ့ အင္တာနက္နဲ႔ႀကဳံတုန္းေတာင္ မေဒါင္းႏုိင္ေတာ့တာ… ဒီဘ၀ ကၽြတ္ဖုိ႔ခဲလွတာ ဆန္းမယ္ မထင္ေတာ့။။။
ခဏေနေတာ့ လုပ္စရာရွိတာ၊ ျပင္ဆင္စရာရွိတာ ျပင္ဖုိ႔ အျပင္ကို ျပန္ထြက္ရတယ္၊ ဒါလည္း ခဏေလးနဲ႔ၿပီးသြားတယ္၊ ေနျပည္ေတာ္မွာ ေန႔စာ ညစာ ဘယ္လုိစားရမလဲ ေမးေတာ့ ကားသမားက လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ကုိ ညႊန္းတယ္၊ ေရႊပလႅင္တဲ့။
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္က အထဲမွာ လူေတြစည္တယ္၊ စားလုိ႔ေကာင္းတယ္၊ ေစ်းႏႈန္းသင့္တယ္၊ အႀကဳိက္ဆုံးက လက္ဘက္ရည္ပဲ။
လက္ဘက္ရည္ေသာက္တယ္၊ မုန္႔စားတယ္၊ ေန႔လယ္စာ ပါဆယ္ဆဲြခဲ့တယ္၊ ရတဲ့ ပါဒီယမ္က ဟုိတယ္စာ စားဖုိ႔ ေလာက္မယ္ မထင္ဘူးေလ။ လက္ဘက္ရည္ ေသာက္ေနတုန္း ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး ဟားဟားဟီးဟီး ရီျဖစ္တယ္။ လက္ဘက္ရည္ ေကာင္းေကာင္း ေသာက္ရလုိ႔လား မသိဘူး လူက အရသာျပည့္ေနတယ္။
ေန႔လယ္ခင္း ဘာမွလုပ္စရာမရွိေတာ့ဘူး၊ ဘယ္ကုိ သြားလည္ရမလဲ ေမးေတာ့၊ နယ္ခံ ကားသမားက အားေပးတယ္၊ ဟုိတယ္မွာပဲ နားေနပါ အစ္မရယ္။ ေနက သိပ္ျပင္းလြန္းတယ္တဲ့။
ဒါနဲ႔ ဟုိတယ္မွာ တစ္ေနကုန္ အိပ္တယ္၊ အဲကြန္းေအးေအးနဲ႔ တီဗီကုိ ဖြင့္ၿပီး ခ်န္နယ္လ္ေတြ အကုန္ေလွ်ာက္ႏွိပ္တယ္၊ တေရးတေမာ အခါခါ အိပ္တယ္။ တစ္ေန႔လုံး ဟုိတယ္ခန္းထဲမွာ ပ်င္းရိစြာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
မနက္လင္းေတာ့ ဟုိတယ္က နံနက္စာ ေကၽြးတယ္၊ စားေကာင္းပါတယ္၊ ဧည့္သည္ထက္ ဟုိတယ္၀န္ထမ္းေတြက ပုိမ်ားေနေတာ့ ၀န္ေဆာင္မႈက တအားေကာင္းေနတယ္။ ကုိယ္က ေခါင္း ဘယ္ညာ သိပ္မလွည့္ရဲဘူး၊ ၀န္ထမ္းေတြက အနားကုိ ေရာက္လာၿပီး လုိတာ လုပ္ေပးဖုိ႔ ျပင္ေနတယ္။ ရၿပီ ရၿပီ။ ကုိယ္ေတြက ဦးညႊတ္ ခရီးဦးႀကဳိျပဳတဲ့ ၀န္ေဆာင္မႈနဲ႔ သိပ္အသားမက်ေသးေတာ့ သူတုိ႔ ဦးညႊတ္ၿပီး အရုိအေသေပးတုိင္း ကုိယ့္မွာ ခါးေတြ ဘာေတြကုန္းၿပီး အားတုန္႔အားနာေတြ ျဖစ္လုိ႔။ ကုိယ္က တစ္ျပန္ ေက်းဇူးေတြ ျပန္တင္ေနမိေသးတယ္။
ပဲြကလည္း ျမန္လုိက္တာ၊ ၉ နာရီစတဲ့ ပဲြက ၁၀ နာရီမွာ ၿပီးတယ္၊ စားတယ္ ေသာက္တယ္၊ လုိအပ္သည္မ်ား မွာစားၾကျပန္တယ္၊ ကုိယ္ေတြက တစ္ခါတည္း ေလဆိပ္တန္းဆင္းရမယ္ ဆုိၿပီး ဟုိတယ္ကေန အထုပ္ေတြ ယူခဲ့ၿပီ၊ ေလယာဥ္အခ်ိန္က ညေန ၄ နာရီ၊ က်န္ ၾကားထဲက နာရီေတြ အတြက္ ငုတ္တုတ္ေမ့ၾကစုိ႔။
ဒီလုိနဲ႔ ေနျပည္ေတာ္ လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ ကားေလွ်ာက္ေမာင္းၾကတယ္၊ တနလၤာေန႔ မုိ႔လုိ႔လား မသိဘူး၊ တစ္ခုေသာ ပန္းအ၀ုိင္းပတ္ေနရာမွာ ကားနည္းနည္း ပိတ္ေနတယ္၊ အံ့ေတြကုိ ၾသလုိ႔။ ရန္ကုန္အတုိင္းပါပဲလား။ ခဏေနေတာ့ ရွင္းသြားတယ္၊ ကားတစ္စီးက ကန္႔လန္႔ႀကီး ပ်က္ေနလုိ႔ပါတဲ့။ ကားသမားက ေျပာေတာ့ ကုိယ္ေတြမွာ အူေတြကို နာလုိ႔ ရီလုိက္ရတာ ဖတ္ဖတ္ေမာ။
သေျပကုန္းေစ်းကုိ သြားတယ္၊ ကိတ္မုန္႔နဲ႔ မွ်စ္ခ်ဥ္ နည္းနည္းပါးပါး ၀ယ္တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ YKKO ဆုိင္မွာ သြားထုိင္ၾကတယ္၊ စားတယ္ ေသာက္တယ္၊ ေညာင္းေအာင္ ထုိင္တာေတာင္ တစ္နာရီထက္ ပုိမထုိင္ခ်င္ဘူး၊ ဒါနဲ႔ ဘယ္ေနရာကုိ ထပ္သြားဖုိ႔ရွိေသးလဲ ကားသမားကုိ ထပ္ေမးတယ္။ ေလဆိပ္ကုိသာ သြားေနတဲ့။ ေလဆိပ္မွာ အဲကြန္းရွိေတာ့ ေအးၿပီး ေနလုိ႔ေကာင္းတယ္တဲ့။ ဟုတ္မွာပဲ အလာတုန္းက ကုိယ္သိသြားခဲ့တာဆုိေတာ့ ေလဆိပ္ဆီ ခ်ီတက္ၾကတယ္။
ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီ ၀န္းက်င္ေလာက္ ေလဆိပ္ကုိ ေရာက္တယ္၊ Departure ဂိတ္ႀကီးက ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလုိက္တာ၊ လူကသာ မရွိတာ၊ ေလဆိပ္တစ္ခုလုံးက ေျပာင္လုိ႔ ေတာက္လုိ႔။ ရွင္းလုိ႔ သန္႔လုိ႔။ ျမန္မာ့ေလေၾကာင္းလုိင္းကုိ သြားေမးေတာ့ ၂ နာရီမွ check in ေကာင္တာ ဖြင့္မယ္တဲ့။ ဟုတ္ၿပီေလ ေစာင့္ၾကဦးစုိ႔။
ေနရာအႏွံ႔ ရဲေတြခ်ည္းပဲ၊ ဒုသမၼတ ခရီးစဥ္ရွိလုိ႔တဲ့၊ ခဏေနရင္ ရဲႀကီးႀကီး ႏွစ္ေယာက္က ရဲငပိန္ေလးေတြကုိ တန္းစီခုိင္းလုိက္ ၾသ၀ါဒေျခြလုိက္၊ ခဏေနေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ေဘးနားက ထုိင္ခုံေတြေပၚ ရဲေတြ ေရာက္လာၿပီး ခါးၾကားက ဖုန္းကုိယ္စီထုတ္ကာ ပြတ္ေနၾကေတာ့တယ္။
၁ နာရီ၀န္းက်င္ရွိလာေတာ့ ထုိင္ရတာ ဖင္ပူလာတယ္၊ ေရလဲ ေသာက္ခ်င္တယ္၊ ေကာ္ဖီေလးမ်ား ေသာက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလဲ၊ ေလဆိပ္အႀကီးႀကီးထဲမွာ ေမခလာ ေကာ္ဖီဆုိင္ေလးကုိ သြားေတြ႔တယ္၊ ကားအစုတ္ေလးနဲ႔ ဒက္ကေရးရွင္း ခင္းထားၿပီး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ထုိင္ေနတယ္။
“ေရသန္႔ရွိလား ညီမေလး။”
ေကာင္မေလးက ရႈိးတုိးရွန္႔တန္႔ ပုံေလးနဲ႔ ကုိယ့္ကုိ မတ္တပ္ထရပ္ရင္း ၿပဳံးျပတယ္။ ကုိယ္လဲ ထပ္ေမးတာေပါ့။
“ရွိေတာ့ ရွိတယ္ အစ္မ” [တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္နဲ႔ ေျဖပုံက]
“မေအးလုိ႔လား ညီမေလး၊ မေအးလည္း ရတယ္”
“မဟုတ္ဘူး၊ ေစ်းႀကီးလုိ႔”
“ဘယ္ေလာက္မ်ားတုန္းဟင္”
ကုိယ့္အသံလည္း နည္းနည္းတုန္သြားတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ကုိယ့္စိတ္ကုိ ျပန္ျဖည္လုိက္တယ္၊ သဲကႏၱာရထဲမွာ ဆုိပါစုိ႔၊ ေရတစ္စက္ေလာက္ ေသာက္စရာမရွိလုိ႔ ေသသြားမယ္ဆုိရင္ ေသႏုိင္တာပဲ။ ငါ့မွာလည္း ၀ယ္ဖုိ႔ ပုိက္ဆံ ရွိေသးတာပဲ။
“ေပးပါကြယ္ အဲ့ဒီေရဘူးပဲ”
အျပင္မွာဆုိ တစ္ဘူးကုိ ႏွစ္ရာေပးရတယ္၊ တကယ္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အရင္းက တစ္ရာေလာက္ပဲ ရွိတာပါ၊ ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ ကုိယ့္အစ္ကုိ အသုဘတုန္းက ေရဘူးကမ္းေတာ့ သိေနတယ္၊ တစ္ဘူးမွ ၁၀၀ ေတာင္ မျပည့္ဘူးရယ္။
တစ္ေထာင့္ႏွစ္ရာက်ပ္ ေပးလုိက္ရတယ္၊ ေရကလည္း ခ်ဳိလုိက္တာ ေစ်းႀကီးလုိ႔လား မသိဘူး။ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ၊ သူ႕ေနရာနဲ႔သူေပါ့။
ေလဆိပ္က တအားႀကီးတယ္၊ တအားလည္း သပ္ရပ္တယ္၊ တအား သန္႔ရွင္းတယ္၊ သန္႔ရွင္းမွာေပါ့့၊ သန္႔ရွင္းေရး အလုပ္သမေလးေတြက ဘာမွမရွိတဲ့ ေနရာေတြမွာေတာင္ အထပ္ထပ္ ပြတ္တုိက္ေနၾကတယ္၊ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္က ေလဆိပ္တစ္ခုလုံးကုိ မတ္တပ္ရပ္တုိက္တဲ့ အ၀တ္နဲ႔ ညီညီညာညာ လုိက္ပြတ္ေနၾကတယ္။
ေလဆိပ္၀င္းတစ္ခုလုံးကုိ အဲကြန္းေတြ ေအးေနေအာင္ လႊတ္ထားတာရဲ႕ ကုန္က်စရိတ္ကုိ တြက္မိတယ္။ ဒါဟာ ဘယ္သူ႔ဘ႑ာေတြကုိမ်ား သုံးေနတာလဲ။ လုိအပ္တဲ့ ေနရာေရာ ဟုတ္ရဲ႔လား။
၂း၃၀ နာရီ။ ေကာင္တာမွာ check in ၀င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ X-ray ျဖတ္တယ္။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၊ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ ထုိင္ေနတယ္၊ ကုိယ့္ရဲ႕ တစ္ေထာင့္ႏွစ္ရာတန္ ေရသန္႔ဘူးေလးကုိ ကုိင္ၿပီး လႊင့္မပစ္ရက္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
လႊင့္ပစ္လုိက္ရမလားဟင္လုိ႔ ေမးေတာ့ ေကာင္ေလးက ေခါင္းကုတ္တယ္၊ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က ယူသြား အစ္မတဲ့။ ေပ်ာ္လုိက္တာ ဆုိတာ။
ဂိတ္ေပါက္၀ အားလုံးေပါင္း ၁၁ ခု ရွိတယ္၊ ေလယာဥ္က တစ္စင္းပဲ ဆုိက္မွာကြယ္။ အဲ့ေတာ့ ကုိယ္ေတြကို ဂိတ္ ၁၀ မွာ သြားေစာင့္ခုိင္းတယ္။ ဂိတ္နံပါတ္ ၁၀ က ေအာက္ကုိ စက္ေလွခါးနဲ႔ ဆင္းရတယ္၊ စက္ေလွခါးႀကီးက စီးမယ့္လူ မရွိလည္း သူ႕တာ၀န္ကုိ သူေက်ေအာင္ အထက္ ေအာက္လည္ေနေလရဲ႕။
ေနာက္ထပ္ ၁ နာရီ ၄၅ မိနစ္တိတိ အဲ့ဒီေလဆိပ္မွာ ထုိင္ေစာင့္ၿပီး သကာလ ေလယာဥ္ေရာက္ လာတယ္၊ ေရာက္လာတယ္ ဆုိတာက ေလယာဥ္ေပၚမွာ ခရီးသည္ ပါမလာလုိ႔ေလ။
ဒီေလာက္ သစ္လြင္တဲ့ ျမန္မာ့ေလေၾကာင္း ေလယာဥ္ကုိ မစီးဖူးဘူး။ မဆုိးဘူး ဒါေပမဲ့ တိမ္ထူလုိ႔လား မသိဘူး၊ ေလယာဥ္က နည္းနည္းခါေနတယ္၊ အျမင့္ေပ ၂၀၀၀၀ ေက်ာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၿငိမ္သြားတယ္၊ အႏၱရာယ္ကင္း အခ်က္ေပးသံ ေပၚလာေတာ့ ေလယာဥ္မယ္ေလးက မုန္႔နဲ႔ ေကာ္ဖီလုိက္တုိက္တယ္။
ဘ၀မွာ ေသာက္ဖူးတဲ့ ေကာ္ဖီေတြထဲ ဒီေကာ္ဖီက အရသာရွိလုိက္တာ၊ တစ္ခြက္ထဲနဲ႔ မ၀ဘူး။
တိမ္ေတြက လွလိုက္တာ၊ ကုိယ္က တိမ္ေတြ အေပၚကုိ ေရာက္ေနတယ္၊ တိမ္ေတြကလည္း ေအာက္မွာ ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ထုိင္လုိ႔၊ လွခ်က္။
ရန္ကုန္ေလဆိပ္ ဆုိက္ဆုိက္ခ်င္း ေလယာဥ္ေပၚက အဆင္းမွာပဲ အပူရွိန္အဟပ္ခံလုိက္ရတယ္။ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ ေနျပည္ေတာ္ေလဆိပ္ရဲ႕ အေအးဓါတ္ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာ အပူရွပ္သြားတယ္။
အပူ အေအး မညီမွ်မႈက ဘယ္ေလာက္ျပင္းသလဲဆုိ ေနျပည္ေတာ္ေရႊၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးကေန ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးဆီ ျပန္ေရာက္ၿပီး နာရီပုိင္းမၾကာဘူး အဖ်ားေတြ တက္ၿပီး ေရွာ့ရသြားတာ၊ အေၾကာေဆး ထုိးလုိက္ရတဲ့အျပင္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ အိမ္မွာ အနားယူလုိက္ရတယ္။
ဘာျဖစ္လုိ႔ ဖ်ားသြားတာလဲ လုိ႔ မိသားစုက နားမလည္သလုိ ေမးေတာ့ ကုိယ္လည္း နားမလည္ေပမဲ့ မႀကဳံစဖူးေတြ မျမင္စဖူးေတြ ေတြ႔ႀကဳံဆုံလုိက္ရလုိ႔ လန္႔ဖ်ား ဖ်ားသြားတယ္ ထင္တယ္လုိ႔ပဲ ေျပာလုိက္တယ္။
ႏုိ႔ ကုိယ့္မယ္ မာမာခ်ာခ်ာႀကီးက ဖ်ားယူလုိက္ရတာကုိး။
ျပည့္စုံ
3း16 pm< 1 April 2014>

Monday, October 21, 2013

နံနက္ခင္းစိတ္ကူးအေတြးမ်ား


နံနက္ခင္းကုိ ပုံေဖာ္ႏုိင္သည့္ ေတးသံအမ်ားစုၾကားမွာ သူမကုိ အိပ္ရာကေန ႏုိးထဖုိ႔ ႏႈိးေဆာ္သည့္ အသံဟာ ႏႈိးစက္သံ ျဖစ္ေနျခင္းကုိက သူမရဲ႕ အသက္၀င္ ရွင္သန္မႈကုိ တနည္းတဖုံအားျဖင့္ အသိေပးေနသလုိပင္။

နံနက္ခင္း ၆ နာရီဆုိ သူမအတြက္ ေႏြးေထြးတဲ့အိပ္ရာကေန ထြက္ခြာဖုိ႔ အခ်က္ေပးသံ ျမည္လာမည္။ ေရမုိးခ်ဳိး သနပ္ခါးလိမ္းၿပီးသည္အထိ သူမရဲ႕ စိတ္အစဥ္က ေအးၿငိမ္းေနတုန္းပင္။

ေမတၱာသုတ္ေတာ္ကုိ ရြတ္ဆုိပြားမ်ားျခင္းဟာ ၃၁ ဘုံသား သတၱ၀ါအမ်ားကုိ ေမတၱာပုိ႔လုိျခင္းထက္ မာန္မာနအစဲြႀကီးလွတဲ့ ကုိယ့္စိတ္ကုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ၿငိမ္းေအးေအာင္ တနည္းတဖုံအားျဖင့္ အားကုိးအားထားျပဳျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

နံနက္ ၇ နာရီဟာ သူမအတြက္ အိမ္ကေန စတင္ထြက္ခြာၿပီး အလုပ္ခြင္ကုိ ဦးတည္သြားေနသည့္ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရွးရွဴေနခဲ့ၿပီ။

ကတၱရာပါးပါး ခင္းထားသည့္ လမ္းကေလးကေန အုတ္နီခဲက်ဳိးမ်ား မညီမညာ ခင္းက်င္းထားသည့္ လမ္းေကြ႕ခ်ဳိးေလး တခုဆီ ေျခလွမ္းေတြကုိ ဖဲ့ဆင္းလုိက္သည္။ ေျခလွမ္း ၂၀ နီးပါးသာ လွမ္းေလွ်ာက္ရန္ လုိအပ္သည့္ ဒီလမ္းခ်ဳိးေကြ႕ေလးဟာ သူမအတြက္ေတာ့ ႏွစ္သက္စရာပင္။

အုတ္နီခဲက်ဳိးမ်ားၾကားမွာ ရွင္သန္ေပါက္ေရာက္ေနသည့္ ျမက္ပင္ ခယုိးခယုိင္ေလးမ်ားဆီက ႏူးညံ့စြတ္စုိမႈ အထိအေတြ႕ကုိ ေျခလွမ္းတုိင္းမွာ ခံစားရသည္။ ေအးျမလတ္ဆတ္သည့္ ေလညင္းရဲ႕ရနံ႔က သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ တုိးထိသြားၿပီးသည့္ေနာက္ အဲ့ဒီ လမ္းခ်ဳိးေလးအတုိင္း ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

ေဆာင္းဦးနံနက္ခင္း အမ်ားစုဟာ ေအးျမၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းနဲ႔ စိမ္းလန္းစြတ္စုိမႈကုိ အျပည့္အ၀ ခံစားေစသည္ဆုိရင္ ျငင္းစရာ မရွိေလာက္ေအာင္ကုိ သူမက ေထာက္ခံခ်င္သည္။

ညဥ့္ဦးပုိင္းဆီက က်ဆင္းထားသည့္ ျမဴမႈန္မ်ားႏွင့္ ႏွင္းေငြ႕မ်ား၏ ေအးျမမႈကုိ တညလုံး ၿငိမ္စုပ္ထားၾကသည့္ သစ္ပင္မ်ားဆီမွ သန္႔ရွင္းသည့္ ရနံ႔ကုိ သူမ သတိထားမိသည္။

လမ္းေတာက္ေလွ်ာက္ အိမ္မ်ားဆီမွ မနက္ခင္းတုိင္း ၾကားရတတ္သည့္ ပရိတ္တရားသံ၊ ေမတၱာပုိ႔ အမွ်ေပးေ၀သံႏွင့္အတူ ဖန္ခြက္တခ်ဳိ႕ ခလုတ္တုိက္သံမ်ားကုိ နားစြင့္ေနရင္း ခဏေနရင္ေတာ့ သူမရဲ႕ ေနာက္နားဆီကေန သတင္းစာပုိ႔သမားႀကီး၏ စက္ဘီးဘဲလ္သံကုိ ၾကားလုိက္ရသည္။

ဒီလမ္းေလးကုိ လြန္သြားၿပီးရင္ ေနာက္ထပ္ ကတၱရာ မရွိေတာ့သေလာက္ ပါးရွားသြားသည့္ လူအမ်ား ျဖတ္သန္းသြားရာ ရပ္ကြက္ အလယ္ေခါင္တည့္တည့္ လမ္းမႀကီးေပၚ သူမ ေရာက္ေတာ့မည္။

သူမရဲ႕ အိမ္ကေန ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္ကုိ ေရာက္ဖုိ႔ဆုိရင္ အခ်ိန္ ၁၅ မိနစ္စာ လမ္းေလွ်ာက္ဖုိ႔ လုိအပ္သည္။ သူမအတြက္ကေတာ့ ဒီလမ္းေတြဟာ အၿမဲ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိေနက်ပင္။

လမ္းမႀကီးတေလွ်ာက္ ရပ္ကြက္ဟုိဘက္ထိပ္ဆီက မနက္ခင္းေစ်းေလးသုိ႔ ဦးတည္သြားေနၾကသည့္ အိမ္ရွင္မ အမ်ားစုကုိ ေတြ႕ရၿပီး သူတုိ႔ႏွင့္ ဦးတည္ဘက္ခ်င္း မတူသည့္ ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္ဆီကုိ လွမ္းေလွ်ာက္သြားေနသည့္ လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္မည့္ သူ အမ်ားစု၏ ဒီဇုိင္းအစုံစုံကုိလည္း အၿမဲတေစ ပုံမွန္ေတြ႕ရသည္။

အေတြးနဲ႔တင္ ၾကည္ႏူးေနသည့္ နံနက္ခင္း အာရုံ၀င္စားမႈမ်ားကုိ လက္စသတ္လုိက္ၿပီး ေျခလွမ္းကုိ အရွိန္စျမွင့္လုိက္သည္။ လမ္းသြယ္ေလးဆီကေန လမ္းမႀကီးဆီ ေျခလွမ္းကုိ စတင္လုိက္သည္ႏွင့္ ဥဒဟုိ သြားလာေနသည့္ ကားမ်ဳိးစုံ၏ အိပ္ေဇာပုိက္ေတြဆီက ထြက္လာသည့္ မီးခုိးနံ႔မ်ားႏွင့္အတူ ရွင္သန္လုိမႈ ေဇာအဟုန္၏ ရုိက္ခတ္မႈကုိ ခံစားရေတာ့မည္။

ခရီးသည္တင္ ဘီအမ္ကားတစင္း အေ၀းဆီကေန ဒုန္းစုိင္း ေမာင္းလာသည္ကုိ ျမင္လုိက္ရၿပီး အဲ့ဒီ ဘီအမ္ကား မွတ္တုိင္ကုိ မ၀င္မွီကတင္ ကားေပၚကေန စပယ္ယာတေယာက္ ေလထဲကေန ၀ဲပ်ံလာၿပီး ကားေအာက္ကုိ ခုန္ခ်လုိက္သည္။

" လုိက္မလား လုိက္မလား ဆူးေလကုိ ဆူးေလကုိ ... သြက္သြက္ေလးတက္ သြက္သြက္ေလးတက္ေနာ္ အလည္ကုိ တုိး.. ေနာက္ကားပါတယ္ ဆရာေရ ေမာင္း....."

ကားေပၚကုိ လွမ္းတက္လုိက္သည့္ ေျခလွမ္းမ်ား အထုိင္မက်ခင္မွာတင္ တုန္႔ခနဲ အရွိန္ျမွင့္ ေမာင္းထြက္လုိက္သည့္ ကားေပၚ အားကုိးတႀကီး ကုိင္တြယ္စရာ ထုိင္ခုံေနာက္မွီတန္းကုိ လွမ္းဆဲြလုိက္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ ေဆာင္းဦးနံနက္ခင္း အေတြးမ်ား ကတၱရာလမ္းမႀကီးေပၚ ကစဥ့္ကလ်ား ခုန္ေပါက္ က်န္ရစ္ခဲ့ေလေတာ့သည္..။

ျပည့္စုံ

၄း၄၆ pm, ၂၁-၁၀-၂၀၁၃

Tuesday, August 6, 2013

ကာရန္မညီ ညမ်ားဆီသုိ႔....

ညရဲ႕ကာရန္ေတြက နရီစည္းခ်က္ မကုိက္ညီလွ.. ဟုိဘက္ဒီဘက္ လူးလိမ့္ေနေပမဲ့ အိပ္ေပ်ာ္မယ့္အခ်ိန္ဆီ မေရာက္ႏုိင္ေသး..

အိပ္ကုိအိပ္သင့္ေနျပီလုိ႔ ဦးေႏွာက္က ခုိင္းေစေနေပမဲ့ မ်က္လုံးေတြက အာခံေနတုန္း. အေတြးေတြ ျပန္႔ႀကဲေနခဲ့ၿပီး လေရာင္ပင္မသာတဲ့ ညရဲ႕အလယ္မွာ ၾကယ္ေရာင္နဲ႔လည္း ေဝးေနဆဲ…

မ်က္စိကုိ အတင္းမွိတ္ၿပီး ဂဏန္းေတြကုိ ၁ ကေန စေရေနမိတယ္.. ဒီအခ်ိန္ကုိမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားေစဖုိ႔ မႀကဳိးစားႏုိင္ခဲ့ရင္ ဘယ္အရာကုိမွ က်မ ေအာင္ႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး.. အိပ္ကုိအိပ္ရမယ္.. အိပ္ေပ်ာ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကဳိးစားရမယ္.. ဒီလုိေသးေသးဖဲြဖဲြမွာကုိ ကုိယ့္စိတ္ကုိ ကုိယ္ ႏုိင္ေအာင္ မထိန္းႏုိင္ခဲ့ရင္ က်မ ဘယ္လုိအရာကုိမွ ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေတာ့မွာမဟုတ္ပါ..

ဥပမာ က်မရဲ႕ တယူသန္စိတ္ေတြကုိေရာေပါ့…

တယူသန္ဆန္လွတဲ့ မိန္းခေလးဟာ ေဘာင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာတင္ ေနသားက်ေအာင္ ႀကဳိးစားေနဆဲ.. အရဲြ႕တုိက္တတ္တဲ့.. မာနႀကီးတယ္လုိ႔ အထင္ခံခ်င္ေနတဲ့.. နားလည္ရခက္ခဲတယ္လုိ႔ အယူဆခံခ်င္ေနတ့ဲ မိန္းခေလးဟာ တကယ္ေတာ့ ကုိယ့္စိတ္ကုိေတာင္ ကုိယ္နာက်င္ေအာင္ မလုပ္ရက္ခဲ့…

နာက်င္မွာကို ေၾကာက္ေနတဲ့ မိန္းခေလးက ထပ္တုိးလာမယ့္ သံေယာဇဥ္ေတြရဲ႕ သုခထက္ ထပ္ပုိးလာမယ့္ ေဘးထြက္ဒဏ္ရာေတြကုိ ေၾကာက္တတ္ေနခဲ့ၿပီ.. ဒီလုိနဲ႔ပဲ သံေယာဇဥ္တရားေတြရဲ႕ ကမ္းလင့္ေနတဲ့ လက္ေတြကုိ တမင္ လႊတ္ခ်ခဲ့တာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ကုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ကုိက ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ လြတ္က်ခ်င္ခဲ့တာ… ဒီလုိနဲ႔ပဲ ေလဟာနယ္ထဲ လြင့္ေမ်ာ လြတ္ထြက္ လြင့့့့့့့့့္ လြင့္ လြင့္ လႊင့္ေနခဲ့…..

သံေယာဇဥ္ေတြရဲ႕ ခ်ည္ေႏွာင္မႈေတြကို အခုအခ်ိန္မွာ မလုိခ်င္ခဲ့ေတာ့ပဲ ကုိယ့္ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေလာက္ ေဘးနားမွာရွိေနရုံနဲ႔တင္ စိတ္ေက်နပ္ေနခဲ့ၿပီ.. ကမ္းလင့္ေနတဲ့လက္ေတြရဲ႕ အစုံကုိ မ်က္စိစုံမွိတ္ တစ္ဖက္ကုိ ေက်ာခုိင္းလွည့္ခဲ့ဲၿပီ..

ေနာက္ေက်ာခုိင္းဆီက နားမလည္ႏုိင္မႈေတြအတြက္ ဒီမွာဘက္မွာေတာ့ မ်က္ရည္ဝဲ အံေတြခဲ.. ေနာက္ျပန္မလွည့္နဲ႔ ဆက္သြား… လွည့္ၾကည့္လုိက္ရင္ နားမလည္ႏုိင္တဲ့ မ်က္ဝန္းအစုံေတြနဲ႔ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ကမ္းလင့္ေနတဲ့ လက္ေတြကုိ ေတြ႕ရင္ စိတ္ေတြ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ကုန္ေတာ့မယ္…

‘ခင္ဗ်ား စိတ္ေတြကုိ နည္းနည္းေလး ေလွ်ာ့လုိက္… တခါတေလ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာဖုိ႔မလုိဘူး.. ၿပဳံးျပလုိက္ရင္ေတာင္ အေျခအေနေတြ ေျပာင္းလဲကုန္မယ္မွန္း သိေနရက္နဲ႔ ေခါင္းကလဲ မာလုိက္တာ…’

အဲ့ဒီေလာက္ လြယ္လင့္တကူေျပာင္းလဲလုိ႔ရမယ္ဆုိရင္ အေျခအေနေတြ အကုန္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ကုန္မွာေပါ့..

အရာရာ ခြင့္လႊတ္သည္းခံတတ္တယ္လုိ႔ အထင္အျမင္ကုိ ရေစခ်င္မိတုန္းက ျပႆနာေတြ .. အခက္အခဲေတြ .. အရႈပ္အေထြးေတြ .. ဒါေတြ ဒါေတြ အားလုံး နားလည္သူႀကီးလုိ.. ေစ့စပ္ညွိႏႈိင္းေပးသူႀကီးလုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္ေရာက္ေစခဲ့တယ္.. ေနာက္ေတာ့ ကုိယ္ေမာပန္းလာခဲ့ဲၿပီ.. ကုိယ့္မွာရွိတဲ့ အားအင္ေတြ စိတ္ခြန္အားေတြ .. ဒါေတြ ဒါေတြ အကုန္ေပ်ာက္ဆုံး .. ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကုိယ့္မွာ ၿပဳံးျပစရာ ခြန္အားေတာင္ မက်န္ရစ္ခဲ့….

တကယ္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မာန္စဲြေနတဲ့ နားလည္မႈအလဲြေတြထဲ စိတ္ေမာပန္းလာခဲ့တာ မ်ားလွပါၿပီ..

အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ႀကဳိးစားမွ…….

ျပည့္စုံ
1း15 am, 5-8-2013