တစ္ခါတုန္းက တကၠသုိလ္ဆီ

လူငယ္ဘဝ အမွတ္တရလုိ႔ ေျပာလုိက္ရင္ အၿမဲပဲ မ်က္စိထဲ ျပန္ျမင္တဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ အျဖဴအစိမ္း ေက်ာင္းသူဘဝပဲျဖစ္ေနခဲ့တာ အမွန္တရားေတြမုိ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့ တကၠသိုလ္ ဆုိတဲ့ အေဝးသင္ ဒဂုံတကၠသုိလ္ တက္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြကုိ ျပန္လည္ ပုံေဖာ္ၾကည့္မိတယ္…

တစ္ခါတုန္းက တုိ႔မ်ားရဲ႕ ဒဂုံတကၠသုိလ္ဆီေပါ့ေလ………..

ဆယ္တန္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဝတၳဳစာအုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ႏုိင္ေနပါပီ… တကၠသုိလ္ဆုိတဲ့ နာမည္နာမရဲ႕ အေနာက္မွာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူဆုိတဲ့ အေခၚအေဝၚ၊ ကန္ေဘာင္၊ အင္းလ်ားကန္၊ တံတားျဖဴ၊ စိန္ပန္းျပာ၊ အဓိပတိလမ္းမႀကီး၊ သစ္ပုပ္ပင္၊ ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာ……. အုိး ရင္ခုန္ဖြယ္အတိပီးတဲ့ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူ ဘဝေပါ့ေလ… ႀကဳိပီး စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ေနမိခဲ့တာပါ……

အိပ္မက္ေတြထဲမွာေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားေတြ ကိုင္တဲ့ တီစကဲြယားႀကီးကုိ ကို္င္လုိ႔ ဗိသုကာျဖစ္ခ်င္တဲ့ပိုးက ေတာ္ေတာ္ေလး အားေကာင္းေနပါတယ္… ငါ တကၠသုိလ္တက္ရမယ္ဆုိ အင္ဂ်င္နီယာလုပ္မယ္.. အဲ့တာမွ မရရင္ေတာ့ ေဒးတက္ပီး တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူဘဝ လွလွပပ ကဲမယ္ဆုိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ေပါ့………

ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ပီဆုိတဲ့အခ်ိန္မွာ မနက္ ၄ နာရီထုိးေလာက္ႀကီး အေမက လာႏႈိးတယ္. အေဖနဲ႔ ေမာင္ေလးကေတာ့
စက္ဘီးနဲ႔ ေက်ာင္းကို အရင္သြားႏွင့္ပီ.. က်မကေတာ့ အေမနဲ႔အတူတူ ႏွင္းေတာႀကီးထဲ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး လမ္းေလွ်ာက္ပီး ေအာင္စာရင္းသြားၾကည့္ပါတယ္… တစ္လမ္းလုံး ေအာင္စာရင္းသြားၾကည့္တဲ့ လူေတြ လူေတြ… တခ်ဳိ႕က တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ တခ်ဳိ႕ေတြက ဆူဆူညံညံ.. ေအာင္စာရင္း ၾကည့္ပီး ျပန္လာတဲ့သူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေအာ္ဟစ္သံ.. က်ရႈံးတဲ့သူေတြရဲ႕ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ဝမ္းနည္းသံေတြၾကားမွာ က်မရင္ေတြ ခုန္ေနမိပီ…

ရုတ္တရက္ လမ္းတစ္ဝက္အေရာက္မွာ စက္ဘီးကို အေမာတေကာနင္းလာတဲ့ အေဖနဲ႔ ေမာင္ေလးကုိ ရုတ္တရက္ျမင္ေတာ့ က်မနဲ႔ အေမနဲ႔ ေျခလွမ္းေတြ ရပ္သြားပီး က်မက အေမ့ေနာက္ေက်ာကို အသာေျပးကပ္မိတယ္.. တကယ္လုိ႔မ်ား ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ဆုိတာမ်ားျဖစ္ရင္ အိမ္ကုိ တိတ္တိတ္ေလးျပန္ပီး အိပ္မယ္ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔ေပါ့… ဟိဟိ

‘သမီး ေအာင္တယ္ သမီး ေအာင္တယ္… ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးလဲ ပါတယ္ သိလား..’

အေဖ့ရဲ႕ ဝမ္းသာအားရေလသံေအာက္မွာ က်မလဲ ေအာ္ဟစ္ျမဴးတူးပစ္လုိက္တယ္… အုိး ဝမ္းသာစရာေကာင္းလုိက္တာ… အေဖ့ရဲ႕ စက္ဘီးေနာက္ခုံမွာ ထုိင္ေနတဲ့ ေမာင္ေလးကုိ တြန္းခ်လုိက္ပီး ‘အေဖ အေဖ သမီးကို တင္နင္း… ေအာင္စာရင္း သြားၾကည့္မယ္’ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးေနတဲ့ က်မကုိ အေဖက ေနာက္တစ္ေခါက္ စက္ဘီးေပၚတင္နင္းပီး ေက်ာင္းကို ထပ္သြားေပးတယ္.. ဒါေပမဲ့ အေဖ တအားေမာေနပီ……

တစ္လမ္းလုံး ဘယ္သူဘယ္ဝါဆုိတာထက္ က်မမ်က္ႏွာမွာ အၿပဳံးေတြခ်ည္း ရွိေနပါတယ္… ေတြ႕တဲ့လူတုိင္းကုိ ႏႈတ္ဆက္.. ၾကြားဝါ.. ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိတာေလ.. က်မတုိ႔ ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ ႏွစ္က ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ပါ.. ၈၈ အေရးအခင္းမွာ ၄ ႏွစ္သမီးပဲ ရွိေသးတဲ့ က်မတုိ႔ ဂ်ဴနီယာ သူငယ္တန္းေတြနဲ႔ တစ္ႏွစ္ေအာက္လုိက္ရတဲ့ စီနီယာ သူငယ္တန္းေတြ ေပါင္းပီး ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ဟာ ေအာင္ခ်က္အမ်ားဆုံး.. ဂုဏ္ထူးရ အမ်ားဆုံးႏွစ္ပါ.. က်မတုိ႔ အထက ၄ ေက်ာင္း တစ္ခုတည္းမွာတင္ ဘာသာစုံ ဂုဏ္ထူးထြက္တဲ့သူ ေလးဘာသာ သုံးဘာသာ ႏွစ္ဘာသာ တစ္ဘာသာနဲ႔ ေအာင္ခ်က္ ရာႏႈန္း အမ်ားဆုံး.. ကိုယ္ေတြက ဆရာေကာင္ေတြေပါ့လုိ႔.. အဲ့လုိ မာန္တက္ပစ္လိုက္တာပါ…

ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အျဖဴအစိမ္း ေက်ာင္းသူဘဝရဲ႕ အဆုံးသတ္ … ဘဝကုိ အဆုံးအျဖတ္ေပးမယ့္ ကုိယ္ေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္းေၾကာင္းကုိ ေရြးႏုိင္တဲ့ တုိက္ပဲြမွာ က်မ ေအာင္ႏုိင္ခဲ့ပီေလ… အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက အဲ့လိုအေတြးမ်ဳိးနဲ႔ ေပ်ာ္ျမဴးေနခဲ့ပါတယ္..

လမ္းတစ္လမ္းလုံးမွာလဲ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့သူက ကုိယ္နဲ႔ လမ္းထိပ္က ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္တည္း.. သူမက ရုိးရုိးေအာင္ပီး က်မက စာစီစာကုံးကြန္႔ႏုိင္လုိ႔ ဂုဏ္ထူးမွတ္ ထြက္ႏုိင္ခဲ့တာဆုိေတာ့ တစ္နည္း ေျပာရရင္ မ်က္ႏွာႀကီးမ်ဳိးျဖစ္ေနခဲ့ပီ.. အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ျပန္စဥ္းစားမိတုိင္း ေပ်ာ္ရပါတယ္.. ဟုိက သည္က မုန္႔ဖုိးေပးတာေတြ ဆယ္တန္းေအာင္တယ္ ဆုိတာနဲ႔တင္ အိမ္မွာ မ်က္ႏွာသာ ရေနပီ…

ဆယ္တန္းအမွတ္စာရင္းေတြ ထုတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်မ ေမာ္ၾကြားေနပါပီ.. က်န္တဲ့ ဘာသာတဲြေတြ ကလဲ အမွတ္က မတိမ္းမယိမ္းေလးေတြဆုိေတာ့ ဘာသာတဲြ ငါးခုေပါင္း အမွတ္က အဲ့ဒီအခ်ိန္ GTC စ ေခတ္စားတဲ့အခ်ိန္ဆုိေတာ့ ဂ်ီတီစီအမွတ္ကုိ ပြတ္ကာသီကာ မွီတဲ့အခါမွာေတာ့ အိပ္မက္ေတြ လက္ေတြ႕ျဖစ္ပီဆုိပီး ဝမ္းသာေနမိတယ္.. ဒါေပမဲ့ ထင္သလုိမျဖစ္တတ္တဲ့ ေလာကႀကီးမွာ မထင္ထားတာေတြ ျဖစ္တတ္တယ္ဆုိတာကို လက္ေတြ႕သရုပ္ျပပါေတာ့တယ္…

ေမဂ်ာတဲြေတြ ေရြးဖုိ႔အတြက္ စာအိတ္ႀကီး ေရွ႕ခ်ပီး က်မရယ္ မမဆုမြန္ရယ္ အေဖရယ္ ဘယ္တကၠသုိလ္ကုိ တက္မလဲဆုိတာကို ေရြးၾကပါေတာ့တယ္.. အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အေဖက ဝန္ထမ္းပါ.. သက္ျပည့္ပင္စင္ဆုိတာထက္ လုပ္သက္ပင္စင္ယူဖုိ႔ ျပင္ေနတဲ့ အေဖ့မွာ က်မကုိ ေန႔ေက်ာင္းထားဖုိ႔ အားမရွိေတာ့ပါဘူး… သားသမီးေတြ မ်ားပီး ဝန္ထမ္းလစာေလးနဲ႔ မလုံေလာက္တဲ့ အေျခအေနမွာ က်မတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြကုိ ေက်ာင္းထားေပးႏုိင္တာကုိပဲ ေက်းဇူးတင္ေနရတဲ့အခ်ိန္ က်မကုိ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းတကၠသုိလ္ဆုိတာ ထားဖုိ႔ ဘယ္မလဲ လုံေလာက္တဲ့ ေငြေၾကး………….

အေဖက ‘အေဖ ပင္စင္ယူလုိက္ရင္ ငါ့သမီးေလး စာသင္ႏွစ္ တစ္ပုိင္းတစ္စ ျဖစ္သြားမွာ စိုးတယ္တဲ့’ အမကေတာ့ ‘သူ ေက်ာင္းဆက္မတက္ေတာ့ဘဲ အျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္မယ္တဲ့’ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အေျခအေနေတြကို တြက္ဆလုိက္တဲ့အခါမွာ က်မရဲ႕ အိပ္မက္ေတြ လဲၿပဳိသြားပါတယ္…. အဲ့ဒီ ေမဂ်ာတဲြေတြ ေလွ်ာက္ဖုိ႔ စာအိတ္ႀကီးကို ခုံေပၚမွာ ပစ္တင္လုိက္ပီး ေဆြးေႏြးပဲြ ပ်က္ျပားသြားတဲ့အခါ ညတုိင္း မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ အိပ္ရာဝင္ရပါတယ္.. အေဖေရာ အမေရာ မိသားစုတစ္ခုလုံး က်မအတြက္ အေျဖမထုတ္ေပးႏုိင္ခဲ့ဘူး………..

‘အေဝးသင္တကၠသုိလ္ပဲ တက္လုိက္ေပါ့.. အဲ့ဒီကေန ဘဲြ႕ရလုိ႔ ေနာက္ ကိုယ္ အဆင္ေျပတဲ့အခါ သင္တန္းေတြ ဒီဂရီေတြ ဘဲြ႕ေတြ ထပ္ယူခ်င္ရင္ ရတာပဲေလ ေနာ္’ ဆုိတဲ့ အေမ့ရဲ႕ အားေပးစကား အဆုံးမွာ က်မ အေဝးသင္တကၠသုိလ္တက္ဖုိ႔ကုိပဲ ေရြးလုိက္ပါတယ္…. အေဝးသင္တကၠသုိလ္ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ဘယ္ေမဂ်ာေလွ်ာက္မလဲ ေရြးေတာ့ က်မ ရင္မခုန္ေတာ့ပါဘူး.. ‘စီးပြားေရးေမဂ်ာက အမွတ္ျမင့္မယ္ ထင္တာပဲ စီးပြားေရးေလွ်ာက္ေပါ့.. စီးပြားေရးဘဲြ႕ဆုိ အလုပ္အကုိင္ မရွားဘူးေပါ့’ ဆုိတဲ့ အႀကံေပးခ်က္ေတြၾကားမွာ က်မ အေဝးသင္ကုိ စီးပြားေရးေမဂ်ာတဲြ ေလွ်ာက္လုိက္ပါတယ္….

အေဖနဲ႔အတူ စုိက္ပ်ဳိးေရးမွတ္တုိင္ သထုံလမ္းမွာ ေမဂ်ာတဲြတင္ဖုိ႔ စာအိတ္သြားပုိ႔ရတဲ့အခါ ေန႔ေက်ာင္းဘက္မွာ လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တုိး စည္ကားေနပီး အေဝးသင္ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာေတာ့ လူက ခပ္နည္းနည္းနဲ႔ ေခ်ာင္က်က် အခန္းေလးေဘးမွာ စာအိတ္ကုိ ေပးလုိက္ပါတယ္.. ေျခလွမ္းေတြကုိ လွမ္းတဲ့အခါတုိင္း မေက်နပ္တဲ့စိတ္အခံေတြနဲ႔ ဖေနာင့္နဲ႔ ေျမႀကီးကုိ ခပ္နာနာေဆာင့္ပီး လမ္းေလွ်ာက္တတ္တာ အက်င့္ျဖစ္သြားမိတဲ့အထိ ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ေပါ့….

ကုိယ္ ဘယ္ဘာသာရပ္ရသလဲ ၾကည့္လုိ႔ရပီဆုိလုိ႔ ဒဂုံတကၠသုိလ္ကုိ အသြားမွာေတာ့ အေဝးသင္တကၠသုိလ္မွာ စီးပြားေရးေမဂ်ာဆုိတာ ေပါလုိက္တာ ေပါခ်င္းေသာခ်င္း ေလွ်ာက္တဲ့သူတုိင္း စီးပြားေရးေမဂ်ာရလုိ႔ နင္ဘာလဲ ငါဘာလဲ ေမးလုိက္ရင္ ဟုိက Eco ဒီက Eco နဲ႔ လူက ငိုခ်င္သလုိလုိ ရီခ်င္သလုိလုိျဖစ္သြားမိတယ္.. အဲ့ဒီႏွစ္က အထူးအခြင့္အေရးအေနနဲ႔ စီးပြားေရးေတြ မ်ားလြန္းလုိ႔ စီးပြားေရးေမဂ်ာကေန သိပၸံတဲြကုိ ေျပာင္းခ်င္ရင္ ေျပာင္းလုိ႔ရတယ္လုိ႔ လမ္းဖြင့္ေပးေတာ့ အိမ္ကုိ ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ အေဖ့ကုိ

‘Eco ဆုိတာကလဲ အေဖရယ္ ခလုတ္တုိက္ရင္ အမေလး တ စရာ မလုိေလာက္ေအာင္ကုိ Eco ေတြခ်ည္းပဲ… သမီး Physics ျဖစ္ျဖစ္ Math ျဖစ္ျဖစ္ ေျပာင္းေလွ်ာက္ခ်င္တယ္ဆုိတဲ့အခါ’

ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး… အဲ့ဒီတစ္ခါပဲ အေဖ့ကုိ စိတ္နာဖူးပါတယ္.. က်မ အေဖ့ကုိ သိပ္ခ်စ္ေပမဲ့ အဲ့ဒီတစ္ခါေလးပဲ အေဖ့ကုိ မုန္းဖူးပါတယ္… ဒါေပမဲ့ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ တကယ္လုိ႔သာ ငါသာ ဂ်ီတီစီတက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည့္ျပင္ ေမဂ်ာယူတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယူခဲ့မိရင္ အခုလုိမ်ဳိး ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ သက္ေတာင့္သက္သာ အလုပ္လုပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး လုပ္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိ ေတြးမိရင္ အေဖ့ကုိ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္.. အေဖ့ကုိ စိတ္ထဲကေန ျပန္ေတာင္းပန္မိပါတယ္…

မလုိခ်င္တာေတြခ်ည္း ရတဲ့အခါ လူက သိပ္ပီး စိတ္ကူးေတြ မရႊင္လန္းေတာ့ပါဘူး.. သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လဲ ဘယ္သူနဲ႔မွ မဆုံေအာင္ တမင္ေနခဲ့မိတယ္.. ဆုံမိရင္ နင္တုိ႔ ဘာတက္လဲ ငါက ဘာတက္မွာ ဆုိတာမ်ဳိး မေျပာခ်င္လုိ႔ေလ…

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သတင္းစာထဲမွာ ဖတ္မိတာက ပညာေရးတကၠသုိလ္္ ေလွ်ာက္ဖုိ႔ ေခၚတာပါ.. ‘ဟုတ္ပီ ငါ ေက်ာင္းဆရာမပဲ လုပ္မယ္.. ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္ပီး ဟုိး ေတာႀကဳိအုံၾကားကုိသြားမယ္.. အဲ့ဒီက ကေလးေတြကို စာသင္မယ္.. အဲ့ဒီမွာပဲ သြားေနမယ္.. အိမ္မွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး’လုိ႔ ေတြးမိတဲ့အခါ အေဖ့ကုိ အဲ့ဒီသတင္းစာ ျပလုိက္ပါတယ္..

အေဖနဲ႔ အေမက ေက်ာင္းဆရာမဆုိတာ ဂုဏ္လဲရွိတယ္ က်က္သေရလဲ ရွိတယ္.. သမီးလုပ္ခ်င္ရင္ ေလွ်ာက္ေပါ့လုိ႔ ခြင့္ျပဳတဲ့အခါ မဆုိင္းမတြပဲ ေလွ်ာက္လႊာတင္လုိက္ပါတယ္… အရင္ဆုံး ႏႈတ္ေျဖ ေျဖပါတယ္.. တစ္သက္မွာ တစ္ခါ ပထမဆုံးအႀကိမ္ စာေမးပဲြ က်ပါတယ္.. ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ေအာင္စာရင္းသြားၾကည့္ပီး အူလည္လည္မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ျပန္လာရတယ္.. လမ္းမွာ ငိုခ်င္ေနတဲ့အသံနဲ႔

‘ေအးဟယ္ ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္ပါ့မယ္ဆုိေတာ့လဲ ႏႈတ္ေျဖမွာတင္ က်တယ္ဆုိေတာ့ ငါ့ဘဝေတာ့ ဆုံးပီေပါ့’

မမက ‘နင္ စဥ္းစားဟ တကယ္လုိ႔ ဆရာမလုပ္ရမယ္ဆုိ နင္ တစ္သက္လုံး အျဖဴအစိမ္းခ်ည္း ဝတ္ရမွာ.. ဘာျဖစ္လဲ အေဝးသင္လဲ
တကၠသုိလ္ပဲ… အေဝးသင္ပဲ တက္ေတာ့.. ဘာပဲေျပာေျပာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူပဲ လုပ္ေတာ့’ ဆုိပီး အားေပးတာနဲ႔ တပ္ျပန္ေခါက္လာၾကပါတယ္..

တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူဘဝ စပါပီ..

ဒဂုံတကၠသုိလ္ေက်ာင္းေတာ္မဟာႀကီးပါ… တစ္ေဆာင္နဲ႔ တစ္ေဆာင္ကလဲ အေဝးႀကီးပါ.. အေဆာင္ေတြၾကားမွာ ထင္းရႈးပင္ေတြ ေအာ္ေရးရွားပင္ မေလးရွားပင္ေတြရဲ႕ ရုိးတုိးရိပ္တိတ္ အပင္ရိပ္ေအာက္ကေန ေနပူပူ ဖုန္ထူထူနဲ႔ တကယ့္ကို ကဗ်ာဆန္ပါတယ္ လွပပါတယ္.. ေဘးနားတစ္ခြင္က လယ္ကြင္းေတြပါ..

ဒဂုံတကၠသုိလ္ရဲ႕ အဓိကရ အထင္ကရ အမွတ္အသားကေတာ့ နဝတပတၱျမားႀကီးကုိ ပုံစံတူလုပ္ထားတဲ့ ေက်ာက္ခဲနီနီရဲရဲႀကီးကုိ
ေရပန္းနဲ႔ ဝန္းရံထားပီး ေလွကားအဆင့္ဆင့္ အဝုိင္းပုံေက်ာက္ကြန္ကရစ္နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ေနရာေလးပါ… အဲ့တာကုိ ေခၚတာက ပတၱျမားအဝုိင္းပါ.. အဲ့ဒီရဲ႕ အေရွ႕မွာေတာ့ ဒဂုံတကၠသုိလ္အေၾကာင္း ေမာ္ကြန္းထုိးထားတဲ့ ေက်ာက္ခ်ပ္ႀကီး ရွိပါတယ္… အဲ့ဒီေနရာေတြက ဒဂုံတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းေတာ္သူ ေက်ာင္းေတာ္သားေတြအတြက္ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံအရုိက္အမ်ားဆုံး ေနရာပါပဲ.. အဲ့ဒီေနရာမွာ ဓာတ္ပုံဆရာ အမ်ားစု ေနပါတယ္.. ေက်ာင္းသူေတြ ေနပူက်ဲက်ဲထဲ အလွျပ ဓာတ္ပုံရုိက္ၾကပါတယ္..

ေနာက္ထပ္ အထင္ကရ ေနရာတစ္ခုကေတာ့ ကြန္ဗုိေကးရွင္းပါ.. ဒဂုံတကၠသုိလ္ရဲ႕ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမပါ… အဲ့ဒီေနရာမွာလဲ ဓာတ္ပုံရုိက္ၾကပါတယ္.. ကြန္ဗုိေကးရွင္းရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ၾကားမႈကေတာ့ စာသင္ေဆာင္ေတြနဲ႔ အတန္ငယ္လွမ္းတဲ့အျပင္ ကြန္ဗုိရဲ႕အေနာက္မွာ သခ်ၤာတြက္တဲ့ဝုိင္းေတြ ရွိပါတယ္.. ခ်စ္သူေတြ တြတ္ထုိးေလ့ရွိတဲ့ ေနရာလဲ ျဖစ္ပါတယ္.. ေနပူလြန္းလုိ႔ ဘယ္မွ မသြားခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ကြန္းခုိေပ်ာ္ပါးရာ ေပ်ာ္ပဲြစား ေနရာေလးလဲ ျဖစ္ပါတယ္.. ဌာနမႈးေတြ ေမာ္ကြန္းထိန္းေတြ သခ်ၤာတြက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကုိ လုိက္ဖမ္းရာ ေနရာလဲ ျဖစ္ပါတယ္..

ဒဂုံတကၠသုိလ္ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဆုိပီး လုိင္းကားေတြလဲ ေျပးဆဲြပါတယ္.. ေက်ာင္းဖယ္ရီဝင္းကလဲ အႀကီးႀကီးပါပဲ.. ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆုိ ဖယ္ရီကားေတြနဲ႔ တေပ်ာ္တပါးႀကီး ျပန္ရတာကုိက ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုေပါ့… မနက္ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ဆုိ ႀကဳိက္တဲ့ ဖယ္ရီကား တက္စီးပီး ေက်ာင္းကုိလာလုိ႔ရသလုိ ညေနလဲ ဖယ္ရီကားေတြနဲ႔ ျပန္လုိ႔ရပါတယ္.. က်မကေတာ့ အိမ္နဲ႔ ေက်ာင္းနဲ႔ နီးတဲ့အတြက္ အဆင္ေျပပါတယ္.. လုိင္းကားပဲစီးစီး ေက်ာင္းကားပဲစီးစီးေပါ့….

ပထမႏွစ္ အေဝးသင္ တကၠသုိလ္ စီးပြားေရးေမဂ်ာအတြက္ အနီးကပ္ ၁၀ ရက္ စပါပီ.. ေက်ာင္းစတက္ရေတာ့မယ့္ေန႔မွာ ရင္ေတြကလဲ ခုန္.. အပ်ဳိႀကီးစလုပ္ရေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ သနပ္ခါးအေဖြးသားလိမ္းပီး ကုိယ္က ကုိယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ကုိယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မဆက္သြယ္ေတာ့ ဘယ္သူ ဘာတက္လဲဆုိတာေတာင္ မသိရတဲ့အျဖစ္.. အဲ့ဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္းလဲမရွိ.. အေဖာ္လဲ မရိွ… မမႀကီးလက္ကုိ ဆဲြပီး ငါ့ကုိ အတန္းလုိက္ရွာေပးေနာ္.. ငါ့ေဘးမွာ ေနေနာ္ ဆုိပီး မူႀကဳိတက္ေတာ့မယ့္ ကေလးလုိပဲ အမလက္ကုိ မလႊတ္တမ္း ဆုပ္ထားမိတယ္..

ေက်ာင္း ဘယ္ေန႔ စတက္ရသလဲဆုိတာေတာ့ ေမ့သြားပါပီ… ဒါေပမဲ့ အမွတ္ရတာကေတာ့ လူေတြ လူေတြ အမ်ားႀကီးပါ.. ေကာ္ရစ္ဒါတာေတြ အခန္းေထာင့္ေတြမွာ.. ေက်ာင္းေဆာင္ေတြကလဲ အမ်ားႀကီး.. လူေတြကလဲ အမ်ားႀကီး.. ေက်ာင္းကားေတြ အမ်ားႀကီး… စားေသာက္ဖုိ႔ ေနရာဆုိတဲ့ ကင္တင္းန္ေတြကလဲ အမ်ားႀကီး.. အားလုံးကုိ လုိက္ၾကည့္ပီး က်မ တကယ္ေၾကာက္မိတာပါ.. .. မမ လက္ကုိ တအားညွစ္ထားပီး ကေလးတစ္ေယာက္ မူႀကဳိတက္ရင္ ေအာ္ငုိခ်င္သလုိ ျဖစ္လာမိတယ္..

က်မတုိ႔ စီးပြားေရးေမဂ်ာအတြက္က သုံးထပ္ေဆာင္ ႏွစ္ေဆာင္ အျပင္ကုိ သီေရတာတစ္ခုကုိပါ စီးပြားေရးအေဆာင္လုပ္ထားရတဲ့အထိ လူစည္ပါတယ္…

တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူႀကီး ပီပီျပင္ျပင္ ျဖစ္လာပါပီ….

အဲ့ဒီ တစ္ရက္ပါပဲ ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ က်မ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပန္ဆုံပါပီ.. ကုိယ့္လူေတြ စုမိပီဆုိေတာ့ လူက ျပန္ပီး အရင္လုိ ေဆာင့္ၾကြားၾကြား ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္.. က်မတုိ႔ ေက်ာင္းဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ မမတုိ႔လဲ ေက်ာင္းတက္ေနရတုန္း ဆုိေတာ့ မမတုိ႔ အေဆာင္ကုိ ကူးလုိက္ ကုိယ့္အေဆာင္ေပၚ တက္လုိက္နဲ႔ လူတြင္က်ယ္ ျဖစ္ေနပါပီ….ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕က အနီးကပ္ ၁၀ ရက္က်မွ က်ဴရွင္ယူတဲ့အခါမွာ က်မက က်ဴရွင္မယူပါဘူး.. က်ဴရွင္မတက္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တခ်ဳိ႕ရက္ေတြမွာ ေက်ာင္းကုိသာ လာရတယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ မရွိေတာ့ ေဘးက လူေတြကုိလဲ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ မေပါင္းခ်င္ပါဘူး.. က်မက တစ္ေယာက္တည္း ေနရတာ ပုိသေဘာက်ပါတယ္..

ေက်ာပုိးအိတ္ကုိလြယ္ တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းဝင္းတစ္ခုလုံး အႏွံ႕ ေလွ်ာက္သြား တစ္ေနရာ မဟုတ္ တစ္ေနရာမွာေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ေတြ႕ပါတယ္.. သူတုိ႔ အေဆာင္ေတြကုိ သြားလည္.. ေရဘူး တစ္ဘူး ကိုင္ပီး ေလွ်ာက္သြား ေမာရင္ ကုိယ့္အေဆာင္ကုိ ျပန္လာ.. ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ မတုိင္ခင္ အိမ္ကုိျပန္.. ဒါမွမဟုတ္ စာသင္ေနတဲ့ အခန္းေတြရဲ႕ ေရွ႕မွာ ေယာင္ေပေပ သြားရပ္ပီး. ခပ္တည္တည္နဲ႔ အတန္းထဲက ေကာင္ေလးေတြေရာ ေကာင္မေလး ေတြေရာ အားလုံးကုိ လုိက္ရွိတ္ပါတယ္ … ဟိဟိ ဒါေပမဲ့ လွတပတေလးေတြထက္ ေပစုတ္စုတ္ ဖုန္အလိမ္းလိမ္း ေခၽြးတဒီးဒီးက်ေနတဲ့ ဒီဇုိင္းေလးေတြခ်ည္းပါပဲ…

ဒါမွမဟုတ္ သုံးထပ္ေဆာင္ရဲ႕ အေပၚဆုံးထပ္က ဝရန္တာမွာ ရပ္ပီး ေက်ာင္းေဆာင္ေရွ႕ လမ္းေပၚက လူေတြကုိ ထုိင္ေငးပါတယ္.. သူငယ္ခ်င္းေတြ စုမိလုိ႔ ကင္တင္းန္မွာ ထုိင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ တစ္ခါလားပဲ ဒဂုံတကၠသုိလ္ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ စုိးျမင့္ေၾကာ္ကုိ စားဖူးပါတယ္..ဦးစုိးျမင့္ေၾကာ္ဆုိေတာ့ ဘာမ်ားလဲ မွတ္တယ္.. ထမင္းေပါင္းလုိမ်ဳိး ထမင္းျဖဴေပၚကုိ အသီးအရြက္နဲ႔ အသားေရာေၾကာ္ထားတာကုိ ျဖဴးေပးတဲ့ဟာပါ.. နာမည္ႀကီးဟင္းပါ..

က်မကေတာ့ ကင္တင္းန္ထုိင္တယ္ဆုိရင္.. ကုိယ့္တစ္ေယာက္စာ မုန္႔ဖုိးနဲ႔ ကားခပဲ ပါတဲ့အခါ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ မုန္႔မေကၽြးႏုိင္လုိ႔ ရွက္တဲ့စိတ္နဲ႔ သူတုိ႔ သြားစားရင္ေတာင္ ငါ မဆာဘူး မလုိက္ေတာ့ဘူးဟာ ဆုိပီး တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားတာ အက်င့္ျဖစ္သြားမိတယ္.. တကယ္လုိ႔ မတတ္သာလုိ႔ လုိက္ရရင္ေတာင္ ဘယ္ေလာက္ ဗို္က္ဆာဆာ ေကာ္ဖီမစ္တစ္ခြက္ တစ္ခါတေလလဲ ေရပဲ ေသာက္ပီး သူမ်ားက ကုိယ့္အတြက္ ရွင္းရရင္ေတာင္ အပန္းမႀကီးေလာက္တဲ့ အဖုိးႏႈန္းေလာက္ကိုပဲ တြက္ခ်က္ပီး စားပါတယ္…. အဲ့ဒီအတြက္ အက်ဳိးဆက္က သိမ္ငယ္မိတာပါ.. ေတာ္ရုံဆုိ လူထူထူ အေပါင္းအသင္းစုစု တကယ္ မေပါင္းခ်င္ေတာ့တဲ့အထိပါပဲ..

ပထမဆုံး ရင္ခုန္စရာ ေက်ာင္းသူဘဝ ရည္းစားစကားအေျပာခံရတာကုိ သတိရမိေသးတယ္.. မနက္ အေစာႀကီး ေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့ ဝရန္တာမွာ ရပ္ေနပီး အေဆာင္ေရွ႕လမ္းမွာ ေလွ်ာက္သြားတဲ့ လူေတြကို လုိက္ေငးေနရင္း ေဘးနားမွာ ေကာင္ေလးႏွစ္ေကာင္ လာရပ္လုိ႔ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ေရတုိက္ပါတဲ့.. လက္ထဲက ေရဘူးကုိလွမ္းေပးလုိက္ေတာ့ နာမည္ ဘယ္လုိေခၚလဲတဲ့ ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ရည္းစားမရွိဘူး ဆုိရင္ ရည္းစားျဖစ္ခ်င္လုိ႔တဲ့ ေဟ ဆုိတဲ့ အာေမဋိတ္သံ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ထြက္လာေတာ့ အဲ့ေကာင္ေလးႏွစ္ေကာင္လဲ လန္႔ပီး ထြက္ေျပးသြားၾကပါတယ္.. လူက အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ က်န္ခဲ့ပီး ေသဟဲ့ လုိ႔သာ ေအာ္ရယ္မိပါေသးတယ္.. အမွတ္တရေတြထဲက အမွတ္တရ တစ္ခုပါ…ဟီးဟီး

ေနပူပူ ဖုန္ထူထူၾကားမွာ ဒဂုံတကၠသုိလ္ႀကီးက ေပ်ာ္စရာမေကာင္းလွပါဘူး.. က်မကုိယ္တုိင္ကလဲ မေပ်ာ္တာျဖစ္မွာပါ…. ပထမႏွစ္ အနီးကပ္ ဆယ္ရက္ပီးေတာ့ စာေမးပဲြ ေျဖရပါေတာ့တယ္… စီးပြားေရး ေမဂ်ာက လူအရမ္းမ်ားလုိ႔ ႏွစ္သုတ္ခဲြပီး အျပင္က စတိတ္ေက်ာင္းေတြမွာ စာေမးပဲြေျဖရပါတယ္… ပထမဆုံးအႀကိမ္ ဘာဂ်ာေခါက္ေတြနဲ႔ စာေမးပဲြခုိးခ်တဲ့ အေတြ႕အႀကဳံကုိ တကၠသုိလ္ေရာက္ေတာ့မွ ႀကဳံရပါေတာ့တယ္…

ပထမႏွစ္အပီး ဒုတိယႏွစ္ တက္ဖုိ႔ ျပင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မ အလုပ္ဝင္လုပ္ေနရပါပီ.. သီရိမဂၤလာေစ်း အေပၚထပ္ Nikko ထီးစက္ရုံမွာပါ.. အဝင္အထြက္ ထီးစာရင္းေတြကို မွတ္တဲ့ စာရင္းကုိင္အေနနဲ႔ က်မ အလုပ္ရပါတယ္.. ပထမဆုံးအႀကိမ္ အလုပ္စလုပ္တဲ့အခ်ိန္ က်မအသက္ ၁၈ ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးပါဘူး…. မနက္ ၈ နာရီ အလုပ္ခြင္ဝင္ႏုိင္ဖုိ႔ က်မ အလုပ္ကုိသြားရတဲ့အခ်ိန္က မနက္ ၆း၃၀ ပါ.. အဲ့ဒီအခ်ိန္ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြက ဂ်ီတီစီ ေမွာ္ဘီကုိသြားဖုိ႔ ေက်ာင္းဖယ္ရီကားကုိ ေစာင့္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ကြက္တိပါပဲ.. သူတုိ႔က ကားလမ္း တစ္ဖက္ျခမ္းမွာ ေက်ာင္းသြားဖုိ႔ ဖယ္ရီေစာင့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မက အလုပ္ကိုအသြား ၄၉ ဒုိင္နာကားကုိ တုိးစီးဖုိ႔ ကားလမ္းတစ္ဖက္ျခမ္းမွာ စက္ရုံယူနီေဖာင္း အျပာေရာင္ေလးကုိ ဝတ္ပီး ရပ္ေစာင့္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ က်မအတြက္ေတာ့ မေမ့ႏုိင္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြပါ.. တစ္ခါတေလ က်မကုိ လွမ္းႏႈတ္ဆက္တဲ့ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အၿပဳံးေတြကို က်မ လ်စ္လ်ဴရႈေပါင္းမ်ားလာတဲ့အခါ သူတုိ႔ က်မကုိ မႏႈတ္ဆက္ၾကေတာ့ပါဘူး.. ဘယ္လုိပဲ ကုိယ့္စိတ္ကုိ ေျဖေျဖ က်မ ေၾကကဲြရပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီစက္ရုံမွာ အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ က်မအတြက္ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္းေတြ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြ ရရွိခဲ့ဖူးတာကုိေတာ့ မေမ့ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး…

ဒုတိယႏွစ္ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ လူရည္လည္စ ျပဳလာပါပီ.. က်ဴရွင္ကုိ အျပင္မွာယူတာနဲ႔ ဝုိင္းယူတာ သိပ္မကြာဘူးလုိ႔ က်မသူငယ္ခ်င္းက ေျပာတာနဲ႔ က်မတုိ႔ လူစုပီး ဝုိင္းက်ဴရွင္ယူပါတယ္.. ဆယ္တန္းတုန္းကေတာင္ ဝုိင္းက်ဴရွင္ဆုိတာ မယူခဲ့သမွ် တကၠသုိလ္ေရာက္မွ ဝုိင္းက်ဴရွင္ယူရတာနဲ႔ ဘာဂ်ာေခါက္လုပ္ရတာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး အလုပ္စုံလုပ္ဖူးပါတယ္… ဝုိင္းစုေပးတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ အိမ္မွာ စာသင္ရပါတယ္… ဆရာက ခရစ္ယာန္သင္းအုပ္ဆရာလဲ ျဖစ္ေတာ့ က်မတုိ႔ကို စာသင္ေနရင္းနဲ႔ ဂစ္တာတီးျပပါတယ္.. သီခ်င္းဆုိျပပါတယ္.. က်မတုိ႔ကလဲ အႀကဳိက္မေတြ႕ရွာပါဘူး.. ဆရာက သီခ်င္းဆုိ တပည့္ေတြက ခုံေခါက္နဲ႔ ရဝတရုံးကို တုိင္မယ္ဆုိပီး အိမ္ေရွ႕က အပ်ဳိႀကီး မမ လုပ္မွပဲ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ စာသင္ရပါေတာ့တယ္ ဟိဟိ

အဲ့ဒီမွာ က်ဴရွင္တက္တုန္းက အားလုံးေပါင္း ေယာက်္ားေလး ၄ ေယာက္ မိန္းခေလးက ၃ ေယာက္ပါ.. အဲ့ဒီ ခုနစ္ေယာက္ ေပါင္းမိေတာ့မွ အနီးကပ္ ဆယ္ရက္လဲ ေရွ႕ပုိင္းရက္ေတြပဲ တက္ပီး က်န္တဲ့ရက္ေတြ က်ဴရွင္မတက္ ေက်ာင္းလစ္ၾကပါေတာ့တယ္.. က်မတုိ႔ သြားေလ့ရွိတဲ့ ေနရာေတြကေတာ့ သာေကတက တုိင္းရင္းသားေက်းရြာပါ. နဝေဒးမွာ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ပါတယ္.. တိရစၦာန္ရုံ သြားပါတယ္… ဘုရားအစုံဖူးပါတယ္. ပဲခူးကုိလဲ သြားလုိက္ပါေသးတယ္..

က်မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု အၿမဲတမ္းသြားျဖစ္တဲ့ေနရာကေတာ့ ဝဋ္ေၾကြးေတာ္ေျပဘုရားပါ.. ဝဋ္ေၾကြးေတာ္ေျပ ဘုရားရဲ႕ ျမစ္ကမ္းနဖူးမွာ ရပ္ပီး ျမစ္ျပင္ကုိ ၾကည့္ရတဲ့ ခံစားခ်က္က လြမ္းေမာစရာေကာင္းလွတယ္…. ျမစ္ျပင္ကုိ ျဖတ္တုိက္လာတဲ့ ေလေအးေအးက တကယ့္ကို အေမာေျပေစပါတယ္.. ျမစ္ဆိပ္ကေန ေလွစီးပီး ဟုိဘက္ မယ္လမုဘုရားကုိ သြားဖူးရတာလဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္.. ေလွက တစ္ခါတစ္ေလ စက္တပ္ေလွမဟုတ္ဘဲ လက္နဲ႔ေလွာ္တဲ့ေလွဆုိ ပိုပီး ၿငိမ့္ပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ မယ္လမုနဲ႔ ဝဋ္ေၾကြးေတာ္ေျပဘုရားၾကားမွာ ဝဲႀကီးႀကီးရွိပါတယ္.. အဲ့ဒီအတြက္ ေလွေတြက ဝဲကုိ ေရွာင္ပီး ေမာင္းရတာမ်ားပါတယ္… ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းမွ အေၾကာက္အလန္႔မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး..

အဲ့ဒီ ဒုတိယႏွစ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ လမ္းမ်ားတဲ့ အေပ်ာ္ဆုံးႏွစ္လု႔ိ ဆုိရမယ္ထင္ပါတယ္.. က်မတုိ႔ ခုနစ္ေယာက္အုပ္စုထဲမွာ အကုိႀကီးႀကီးတစ္ေယာက္ ပါပါတယ္.. သူက က်မတုိ႔ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ခ်စ္ပါတယ္.. သူက လက္ရွိ စီးပြားေရးလုပ္ေနေတာ့ က်မတုိ႔ကုိ အကုန္အက်ခံပီး မုန္႔လည္းေကၽြး လမ္းစရိတ္ေတြလဲ သူပဲ အကုန္ခံတာမ်ားပါတယ္.. က်မတုိ႔ ေပးမယ္ဆုိလဲ လက္မခံပါဘူး.. သူ႕ကုိ ျပန္လုပ္ေပးရတာကေတာ့ စာကူးေပးရတာနဲ႔ သူ႕အတြက္ စာရွင္းျပရတာပါ.. ေတာ္ေတာ္ေလး ခ်စ္ဖုိ႔ ေကာင္းတဲ့အကုိပါ… ဘာပဲေျပာေျပာ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုေတာင့္ေတာင့္ဆုိေတာ့ ပထမႏွစ္ကထက္ ပုိေပ်ာ္ပါတယ္… စာေမးပဲြေျဖေတာ့လဲ အုပ္စုတစ္စုလုံး ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ နီးပါးပါပဲ.. ဒုတိယႏွစ္မွာ စာေမးပဲြ အက်မ်ားၾကေပမဲ့ က်မတုိ႔ကေတာ့ တစ္အုပ္စုလုံး ေအာင္ၾကပါတယ္.. ကံေပါ့ေလ…..

တတိယႏွစ္မွာေတာ့ နည္းနည္း ေက်ာင္းကုိ ခင္တြယ္စျပဳလာခဲ့တယ္… တတိယႏွစ္မွာ က်ဴရွင္ယူေတာ့ ရွစ္မုိင္ Junction 8 နားက မင္းမင္းစတုိးအေနာက္မွာပါ.. ဆရာမ ေဒၚခ်ယ္ရီဆီမွာ တက္တာပါ.. တုိက္က ေျခာက္လႊာလား ခုနစ္လႊာလား မသိပါဘူး.. အေပၚဆုံးထပ္ပါ.. အဲ့ဒီကုိ ေရာက္ပီးရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မဆင္းခ်င္ပါဘူး.. ေလွကားထစ္တစ္ဝက္ေလာက္ေရာက္ရင္ လွ်ာက လည္ပင္းပတ္ေနပါပီ.. ေမာလြန္းလုိ႔ပါ

အဲ့ဒီမွာ က်ဴရွင္တက္ရတဲ့အတြက္ လုပ္တတ္လာတဲ့ ႏွစ္ခုကေတာ့ Junction 8 က J Donut မွာ ေကာ္ဖီဆုိင္ ထုိင္တာနဲ႔
နဝေဒးရုပ္ရွင္ရုံမွာ အပတ္တုိင္း ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာပါ.. ေဂ်ဒုိးနပ္မွာ ထုိင္ျဖစ္တာကို ၾကြားရတဲ့အေၾကာင္းက အဲ့က်ဴရွင္တက္မွသာ ေကာ္ဖီဆုိင္ ထုိင္ဖူးတာပါ.. တခါတေလ မဂၤလာဒုံအထိပါ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ပါတယ္… က်မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ ႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္က မဂၤလာဒုံ စစ္တပ္ဝန္းထဲမွာေနပီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဗုိလ္မႈးသားပါ.. သူက က်ဴရွင္လာတာေတာင္ မွန္အနက္တပ္ထားတဲ့ ကားနဲ႔ လာတာပါ.. အဲ့ဒီေတာ့ က်မတုိ႔က ကားကပ္စီးခြင့္ရပါတယ္.. အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ မီးပြိဳင့္ေတြမွာေတာင္ အထဲကုိ မျမင္ရတဲ့အတြက္ ပြိဳင့္မွာေစာင့္ေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ေတြက က်မတုိ႔ကုိ တစ္ခါတေလ အေလးျပဳပါတယ္… ဟဲဟဲ အဲ့လုိ တန္ခုိးထြားခဲ့တာေပါ့…

တတိယႏွစ္မွာေတာ့ က်မ ေခါင္းေဆာင္ပီး က်ဴရွင္တက္ရတဲ့ ေန႔တုိင္းနီးပါးေလာက္ ေလွ်ာက္သြားပါတယ္.. အဲ့ဒီမွာ ဟုိးအရင္ ဝတၳဳဖတ္ခြင့္ရတုန္းက နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ကန္ေဘာင္တုိ႔ အင္းလ်ားကန္ဆုိတာေတြကုိလဲ ရွစ္မုိင္ကေနဆုိေတာ့ နီးေနပီျဖစ္ေတာ့ ေရာက္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ သြားျဖစ္ပါေသးတယ္.. ေအာ္ အခုအခ်ိန္အထိ ဗီဒီယုိထဲမွာ တကၠသုိ္လ္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ဇာတ္ဆုိ ကန္ေဘာင္က စားေသာက္တန္းေတြမွာ ရိုက္တာပါလားဆုိတဲ့ အသိမ်ဳိးနဲ႔ေပါ့… ကန္ေဘာင္ကေတာ့ ခ်စ္သူစုံတဲြေတြ အမ်ားဆုံးရွိတဲ့ ေနရာပါပဲ.. ကုိယ္ေတြေတာ့ တစ္ခါမွ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ ေလွ်ာက္ခြင့္မႀကဳံခဲ့ဖူးပါဘူး …ဟိဟိ

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အေဖက ပင္စင္ယူပီး အျပင္အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အျပင္ က်မကလဲ အဲ့ဒီထီးစက္ရုံမွာ လုပ္တာ အေနၾကာလာေတာ့ ခြင့္ေတြ လစာေတြ တုိးလာတဲ့အျပင္ အိမ္စီးပြားေရးကလဲ အနည္းငယ္ အဆင္ေျပေနပါပီ.. လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ရင္ေတာင္ ကုိယ္က တစ္ခါတစ္ေလ ဘယ္ေလာက္က်လဲ ဆုိပီး ရွင္းႏုိင္တဲ့အေျခအေန ေရာက္လာတဲ့အတြက္ နည္းနည္းေတာ့ လူငယ္ဆန္ဆန္ အပူအပင္မရွိ ေပ်ာ္ျမဴးလာႏုိင္ပါတယ္… က်မအတြက္ ကံေကာင္းတာက ကုိယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြကို အရမ္းခင္တဲ့အတြက္ ကုိယ္ခင္မင္ခြင့္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ က်မကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး ခင္မင္ၾကတာပါပဲ.. တခ်ဳိ႕ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စကလဲြလုိ႔ေပါ့… သူတုိ႔ကလဲ ဘာေၾကာင့္မွန္းကို မသိတာပါ.. ႏွစ္ေယာက္တည္းဆုိ အေသခင္ပီး လူစုံပီဆုိရင္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ငယ္က်ဳိးငယ္နာေတြကို ေဖာ္တာပါ.. ဘာအက်င့္မွန္းကို မသိတာပါ.. အခုေတာ့လဲ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနပါပီ…

တကၠသုိလ္တက္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြက အနီးကပ္ ဆယ္ရက္၊ သုံးႏွစ္ အတြက္ ေပါင္း ရက္သုံးဆယ္၊ စာေမးပဲြ ေျဖခဲ့ရတဲ့ရက္ေတြနဲ႔ ေပါင္းရင္ တကၠသုိလ္တက္ခဲ့ရတယ္ဆုိတာ သင္တန္းရက္တုိတစ္ခု တက္ခဲ့ရသေလာက္ အခ်ိန္ေလးပါပဲ… စာေမးပဲြဆုိလဲ တကၠသုိလ္အဆင့္မဟုတ္ဘဲ အျပင္ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြ အလယ္တန္းေက်ာင္းေတြ မူလတန္းေက်ာင္းေတြမွာ ေျဖရပီး ေျဖခြင့္ရဖုိ႔ကုိလဲ ပုိက္ဆံနဲ႔ထပ္ပီး ေျဖခဲ့ရတယ္.. ကံေကာင္းတာကေတာ့ ႏွစ္တုိင္း ေအာင္ခဲ့တာပါပဲ…

၂၀၀၄-၂၀၀၅ ပညာသင္ႏွစ္မွာ ဘဲြ႕ယူတဲ့အခါမွာေတာ့ တစ္ခါမွ ေျခမခ်ဖူးခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမမွာ ဘဲြ႕ယူခြင့္ရပါေတာ့တယ္.. အဲ့ဒီက်မွပဲ သစ္ပုပ္ပင္၊ ဂ်ပ္ဆင္၊ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးေရွ႕မွာ အၿပဳိင္အဆုိင္ ဓာတ္ပုံမွတ္တမ္းတင္ခြင့္ ရခဲ့ပါေတာ့တယ္…. ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမစတိတ္ခ်္စင္ေပၚမွာ ဓာတ္ပုံရိုက္ခဲ့တာပါ.. ရီဟာဇယ္ေန႔ကပါ..
သိပ္သိပ္ကုိလွေနတာပါပဲ.. ကမၻာေအးဘုရားေရွ႕က မာမီျပင္ေပးတာပါရွင့္… ခြိခြိ

အေပၚက ပုံကေတာ့ ဘဲြ႕ယူတဲ့ေန႔ကပါ… အိမ္ေရွ႕က အမႀကီးေတြ ျပင္ေပးတာပါ.. ႏႈတ္ခမ္းနီကေတာ့ ဓာတ္ပုံထဲမွာ အထင္းဆုံးပါပဲ.. ပါေမာကၡေတာင္ ၿပဳံးသြားပါတယ္ ဟိဟိ. သူတုိ႔ပဲ ဆုိးေပးလုိက္တာပါ.. ကုိယ္ကေတာ့ ဘာကိုမွ အထြန္႔မတက္ပါဘူး မ်က္ႏွာမွာ မိတ္ကပ္ပါဖုိ႔နဲ႔ ဆံထုံး ထုံးလုိ႔ရရင္ပဲ ေက်နပ္ေနပါပီ ဟိဟိ....

လူငယ္ဘဝ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူဘဝဆုိရင္ ျပန္စဥ္းစားရတာ ေမွးမွိန္လြန္းလုိ႔ အခု သတိရေနတုန္း အခ်ိန္ေလးမွာ မွတ္တမ္းသေဘာမ်ဳိး ဒီပုိ႔စ္ေလးကို ျပန္ေရးထားပါတယ္.. ေနာင္တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ျပန္ဖတ္မိရင္ ဟုိးအရင္တုန္းက တကၠသုိလ္တက္ခြင့္ရခဲ့တာ ဒီလုိမ်ဳိးပါဆုိတာကို ေျပာျပႏုိင္ဖုိ႔ပါပဲ….

ျပည့္စုံ
(၂၄-၁၀-၂၀၀၉၊ ၁း၃၀ am)