လုိခ်င္တပ္မက္ခဲ့တဲ့ စိတ္ကူးထဲက ပုံရိပ္ေလးေတြ

အခုအသက္အရြယ္အထိ က်မလုိခ်င္ခဲ့မိတဲ့ အရာေတြက လက္ခ်ဳိးေရရေလာက္ေအာင္ နည္းပါး လွတယ္လုိ႔ ထင္မိတာပါပဲ..

ဟုိးငယ္ငယ္ကေလးဘဝ… က်မ အသက္ ေလးႏွစ္. မမဆုက က်မထက္ ေျခာက္ႏွစ္ႀကီးေတာ့ သူက ဆယ္ႏွစ္ေပါ့.. အပူအဆာနည္းလွတဲ့ က်မက လုိမယ့္လုိခ်င္ေတာ့လဲ အဲ့ဒီေခတ္ေစ်းနဲ႔ အင္မတန္ ေစ်းႀကီးတဲ့ သေဘၤာသား သားသမီးေတြ ပုိက္ဆံရွိတဲ့သူေတြရဲ႕ သားသမီးေတြမွ ေဆာ့ႏုိင္တဲ့ ဘုိမရုပ္ကေလးေပါ့.. တစ္ေတာင္ေလာက္ရွိတဲ့ အရုပ္မကေလး.. လွဲထားရင္ ကေလးငုိသံေလးေတြ ထြက္လာတတ္ပီး.. အသားအရည္ကလဲ တကယ့္ ကေလးေလးအတုိင္း.. အရုပ္ကေလးကုိဝတ္ေပးဖုိ႔ အက်ၤီေလးေတြလဲ ပါရဲ႕.. ေနာက္ပီး သူမရဲ႕ဆံပင္ကေလးေတြကုိ ၿဖီးသင္လုိ႔လဲ ရေသးတယ္.. က်မ သိပ္လုိခ်င္မိတယ္.. ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္ေစ်းႀကီးတာကုိ အေမ ဝယ္ေပးႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိ ေတြးမိကတည္းက ပူဆာဖုိ႔ စိတ္ကူးမရခဲ့.. အေမနဲ႔ ေစ်းကုိလုိက္ရတုိင္း လမ္းထိပ္ စတုိးဆုိင္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ အရုပ္မကေလးကုိ အိပ္မက္ထဲ ထည့္မက္တဲ့အထိ လုိခ်င္ခဲ့မိတာ…….

က်မတုိ႕ညီအမမွာ ေဆာ့ေဖာ္ေဆာ့ဖက္ ဂြက္ဂြက္ဆုိတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္…. သူ႕အေဖက တစ္ဦးတည္းေသာသမီး ဂြက္ဂြက္ကုိ ဘုိမရုပ္ကေလးတစ္ရုပ္ ဝယ္ေပးထားတယ္.. သူမက က်မတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ လာေဆာ့တုိင္း သူ႕ဘုိမရုပ္ကေလးကုိ တကုိင္ကုိင္ေပါ့.. က်မတုိ႔က သူ႕ကုိ အႏြံတာခံေပါင္းသင္းရပီး သူအႏုိင္က်င့္သမွ်ကုိ ခံပီး သူ႕ရဲ႕အရုပ္မကေလးနဲ႕အတူ ေဆာ့ဖုိ႔ ႀကဳိးစားရတယ္.. သူက စိတ္ပုပ္တဲ့အခါဆုိ အရုပ္မကုိ ေဆာ့ေနရင္းတန္းလန္း သိမ္းသြားတတ္တယ္.. သူ႕အေမ ေခၚေနပီးဆုိပီး အရုပ္မကေလးကုိ လုပီး ထြက္ေျပးသြားတဲ့အခါ က်မတုိ႔ညီအမေတြရဲ႕ မ်က္လုံးေလးေတြက သူ႕ရဲ႕ ဘုိမရုပ္ကေလးဆီမွာ ပါသြားေလရဲ႕……

ဘုိမရုပ္နဲ႕ မေဆာ့ႏုိင္ေပမဲ့ မမဆုဆီမွာ အရုပ္မကတ္ျပားေလးေတြရွိိတယ္.. စကၠဴကတ္ျပားေလးေတြ ထဲက အရုပ္မကေလးေတြကုိ ကတ္ေၾကးနဲ႔ ေသခ်ာကုိက္.. ပီးေတာ့ အက်ၤီေလးေတြ.. ဖိနပ္ေလးေတြ.. ဦးထုပ္ေလးေတြ.. မမဆု သူငယ္ခ်င္းမေလးက အက်ၤီေလးေတြ အရုပ္မလွလွေလးေတြ ဆဲြတတ္ေသးတယ္.. ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီစကၠဴအရုပ္မေလးေတြက ဘုိမရုပ္ေလးလုိေတာ့ အၾကမ္းပတမ္း ေဆာ့လုိ႔ မရ… ေခါင္းေလးေတြ မခုိင္လုိ႔ စကၠဴကတ္ထူျပားေလးေတြကုိ အေနာက္ကေန ေကာ္နဲ႔ထပ္ကပ္ပီး လက္ကေလးနဲ႔ ႏုႏုရြရြ ကိုင္ပီးမွ ေဆာ့ရတဲ့ အရုပ္မေလးေတြေပါ့.. မမဆု ဆီမွာ အမ်ားႀကီးရွိတယ္.. ကတၱီပါဖိနပ္ဘူးခြြံေလးထဲမွာ ထည့္ပီး သိမ္းထားရတယ္.. မမဆုက သူ႕အရုပ္မေလးေတြကို က်မကုိယ္ေတာင္ သိပ္အကိုင္မခံခ်င္.. အရုပ္မေလးေတြ က်ဳိးေၾကကုန္မွာစုိးလုိ႔တဲ့.. မမဆုက ပုံေတြေျပာ ဇာတ္လမ္းေတြဆင္ပီး ေဆာ့ပီဆုိရင္ က်မက ေဘးက ငုတ္တုတ္ထုိင္ၾကည့္ေပါ့…

တစ္ေန႔ေတာ့ ဂြက္ဂြက္ေရာက္လာခဲ့တယ္.. သူမမွာ ဘုိမရုပ္ကေလးေတာ့ ပါမလာခဲ့.. သူမရဲ႕ မ်က္လုံးေလးေတြက က်မတုိ႔ရဲ႕ စကၠဴကတ္ထူ အရုပ္မေလးေတြဆီမွာ ဝဲလုိ႔… မမဆုက စကၠဴအရုပ္မေလးေတြကို သိမ္းလုိက္တဲ့အခါ သူက ေဆာ့ဖုိ႔ ေျပာရဲ႕.. က်မတုိ႔က ခပ္တင္းတင္းပဲ.. ေဆာ့ေတာ့ဘူးလုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္.. ဒါေပမဲ့ သူက စကၠဴရုပ္မေလးေတြကုိ ကုိင္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္.. ပီးေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ဘုိမရုပ္နဲ႔ လဲမလားတဲ့... က်မတုိ႔ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈက အတုိင္းအဆမဲ့.. ဂြက္ဂြက္ နင္တကယ္ေျပာတာေနာ္ ဆုိပီး ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ဖိနပ္ဘူးေလးေတြထဲမွာ သိမ္းထားတဲ့ အရုပ္မေလးေတြကို ဂြက္ဂြက္ကုိ ဝုိင္းေပးၾကတယ္.. က်မက ေစတနာေတြေတာင္ပုိလုိ႔. မမဆု သိမ္းထားတဲ့ စာအုပ္ၾကားက အရုပ္မေလးေတြေတာင္ ေပးလုိက္ေသးတယ္.. ငါတုိ႔ကုိ တကယ္ ဘုိမရုပ္ေပးရမယ္ေနာ္.. တကယ္ေနာ္ ဆုိပီး ဝမ္းသာအားရ… ေနာက္ေတာ့ ဂြက္ဂြက္က စကၠဴအရုပ္မေလးေတြကို သယ္ပီး ျပန္သြားခဲ့တယ္.. မျပန္ခင္ ခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ခနေန ဘုိမရုပ္ကေလးကုိ လာေပးမယ္တဲ့ေလ.. သူမရဲ႕အိမ္က က်မတုိ႔အိမ္ရဲ႕ ေနာက္တည့္တည့္မွာ….. မ်က္လုံးနက္နက္က ျပဴးလုိ႔ ႏႈတ္ခမ္းကုိ တင္းတင္းေစ့ရင္း ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားတဲ့ ဂြက္ဂြက္ရဲ႕ေနာက္ေက်ာကုိ ေငးၾကည့္ေနရင္း……

ေနာက္ေတာ့ ဂြက္ဂြက္ က်မတုိ႔ဆီကုိ ေရာက္မလာေတာ့.. အဲ့ဒီေန႔ တစ္ေနကုန္.. ေနာက္ေန႔ တစ္မနက္ခင္း.. က်မတုိ႔ညီအမႏွစ္ေယာက္ ေနာက္ေဖးက ဝါးရုံပင္နားကေန ဂြက္ဂြက္တုိ႔ အိမ္ဖက္ကုိ ေခ်ာင္းလုိ႔ေပါ့.. သူ႕အိမ္ကုိလဲ မသြားရဲဘူး.. အေမက အိမ္လည္တာ မႀကဳိက္.. ဂြက္ဂြက္ကသာ အိမ္မွာလာေဆာ့တာ.. က်မတုိ႔က သူတုိ႔အိမ္ကုိ မသြားစဖူး.. အေမ ေစ်းသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ဂြက္ဂြက္နာမည္ကုိ ေအာ္ေခၚလုိ႔ေပါ့.. ဂြက္ဂြက္ေရ ငါတုိ႔ အရုပ္မေလးေတြ ျပန္ေပးေဟ့.. ဂြက္ဂြက္က အိမ္ထဲမွာ ပုေနမွာေပါ့.. တစ္ေယာက္ တစ္လွည့္ အသံကုန္ ေအာ္ေနမိတယ္.. ဂြက္ဂြက္က အိမ္ထဲကေန ထြက္ကုိ မလာခဲ့ေတာ့.. က်မတုိ႔ ဘုိမရုပ္ကုိ မရတဲ့အျပင္ စကၠဴအရုပ္မေလးေတြလဲ မရွိေတာ့… ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ မ်က္ရည္အဝုိင္းသားနဲ႔.. ဂြက္ဂြက္နာမည္ကုိ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေခၚလုိ႔…

ေနာက္ေတာ့ ဂြက္ဂြက္အေမ သိသြားခဲ့တယ္.. ဂြက္ဂြက္နာမည္ တေၾကာ္ေၾကာ္ေခၚေနေတာ့ သူ႕အေမ ထြက္လာခဲ့ပီး က်မတုိ႔ကုိ ေမးခဲ့တယ္.. က်မတုိ႔ အရုပ္ကေလးေတြကုိ သူ႕ဘုိမရုပ္ေပးမယ္ဆုိပီး လိမ္သြားတဲ့အေၾကာင္း သူ႕အေမကုိ တုိင္တာေပါ့.. ဂြက္ဂြက္ကုိ ရုိက္ပီး ဘုိမရုပ္ကုိ ေပးလုိက္ဖုိ႔ ေျပာတဲ့ အခါ ဂြက္ဂြက္က အသံၿဗဲႀကီးနဲ႕ေအာ္ငုိေနခဲ့တယ္.. အေမ ေစ်းက ျပန္လာတဲ့အခါ အေမက ဘုိမရုပ္ကုိ မယူဘဲ ကုိယ့္စကၠဴအရုပ္ကေလးေတြပဲ ျပန္ယူဖုိ႔ ေျပာတဲ့အခါ က်မတုိ႔ဆီ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ စကၠဴအရုပ္မေလးေတြက တစ္ဝက္ေတာင္ ျပန္မပါလာေတာ့.. ပါလာတဲ့ အရုပ္မေလးေတြကလဲ အက်ၤီေတြက ၿပဲ.. ေခါင္းေတြက ျပဳတ္.. အဲ့ဒီေန႔က မမဆုက မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ အရုပ္မေလးေတြရဲ႕ ေခါင္းေတြကုိ ေကာ္နဲ႔ကပ္ ကတၳဴျပားေတြနဲ႔ ကပ္ေနခဲ့တယ္.. အေမက က်မတုိ႔ညီအစ္မကုိ မဆူတဲ့အျပင္ အေမ့ရဲ႕မ်က္ႏွာကလဲ မေကာင္းခဲ့.. အေမကပါ ကူပီး အရုပ္မေလးေတြကုိ ေကာ္နဲ႔ကပ္ေပးခဲ့တယ္….

ငယ္ငယ္က ရခဲ့ဖူးတဲ့ ဒဏ္ရာပါ.. လုိခ်င္ခဲ့မိတဲ့အရာတစ္ခုဟာ ကုိယ္နဲ႔အလွမ္းသိပ္ကြာေနတဲ့အခါ ရမယ္ဆုိရင္ေတာင္ အဲ့တာ အတုအေယာင္ အလိမ္အညာသာျဖစ္မယ္ဆုိတာကုိ သိေနႏွင့္ခဲ့ရမယ္ေလ.. ငယ္တုန္းက အသိဥာဏ္ထဲမွာ ဘာေၾကာင့္ လိမ္ရတာလဲဆုိတာကုိပဲ အျပစ္ႀကီးတစ္ခုလုိ ေတြးေနမိတယ္.. မရခဲ့ဖူးတဲ့ လိုခ်င္မိတဲ့ အရာတစ္ခုပါ… ဘုိမရုပ္ကေလးေပါ့…

က်မတုိ႔က ေမာင္ႏွမမ်ားပါတယ္.. အထက္မွာ အကုိသုံးေယာက္ ပီးေတာ့ မမဆု ပီးမွ က်မ.. ေအာက္မွာ ေမာင္အငယ္ေလးဆုိေတာ့.. ဟုိးအရင္တုန္းက မိသားစုပုံစံအတုိင္းပါပဲ.. အကုိသုံးေယာက္ရဲ႕ အဝတ္အစားအက်ကုိ မမဆုက ဝတ္ရပီး.. မမဆုရဲ႕ အက်ၤီအက်ကုိ က်မက ဝတ္ရပါတယ္.. က်မရဲ႕ အက်ၤီေသးေသးေလးေတြကုိေတာ့ ေမာင္ေလးကုိ ေပးဝတ္ပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ ေမာင္ေလးက ကုသုိလ္ကံ ေကာင္းလွတယ္.. သူက ငယ္ငယ္ကတည္းက အဝတ္အေဟာင္းေတြ ေပးဝတ္လုိ႔မရ.. ခန ခန အငိုသန္ေတာ့ကာ သူ႕အက်ၤီေလးနဲ႔ သူပါ.. သူက ကုသုိလ္ကံ ေကာင္းလွပါတယ္.. လုိခ်င္တာ မွန္သမွ် လုိတာထက္ကုိ ပုိရခဲ့တဲ့ ေမာင္ေလးပါ.. က်မ ခ်စ္သလုိ အျမင္လဲ ကပ္လွတဲ့ ေမာင္အငယ္ဆုံးေလးပါ….

က်မ ၁ တန္း ၂ တန္း တက္ကာစမွာ အလုိခ်င္ဆုံးအရာတစ္ခုက ႀကဳိးသုိင္းဂါဝန္ပါ.. အဲ့ဒီအခ်ိန္ တုန္းက က်မတုိ႔ အရြယ္ ေကာင္မေလးေတြ ဝတ္ေလ့ဝတ္ထရွိတဲ့ ေက်ာဘက္မွာ ႀကဳိးႏွစ္ေခ်ာင္း ရစ္သုိင္းပီး လက္မွာ ဇာအတြန္႔ေလးေတြ ပါတဲ့ ေအာက္ဘက္ ဂါဝန္က ကားကားေလးနဲ႔ ႀကဳိးသုိင္းဂါဝန္ေလးပါ.. က်မ သိပ္ဝတ္ခ်င္ပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ မမဆုရဲ႕ အက်ၤီအက်က ေယာက်ာ္းေလး အက်ၤီသာျဖစ္ေတာ့ က်မလဲ သိပ္မထူးျခားနားပါပဲ.. တရုတ္ေဘာင္းဘီလုိ႔ ေခၚတဲ့ ေဘာင္းဘီတုိပြပြ ပီးေတာ့ ရွပ္အက်ၤီေလးေတြနဲ႔ က်မတုိ႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္က မိန္းခေလးဆုိတာထက္ ေယာက်ာ္းေလးေတြနဲ႔သာ ပုိတူခဲ့ပီး အကုိသုံးေယာက္ ကစားသလုိ ေယာက်ာ္းေလးလုိသာ ငယ္ငယ္က ကစားခဲ့တာ.. အဲ့ေတာ့ အက်ၤီေဘာင္းဘီကလဲ ေယာက်ာ္းေလးေတြရဲ႕ အက်ၤီေဘာင္းဘီသာျဖစ္ေနခဲ့တာ.. ေက်ာင္းစိမ္းအက်ၤီက ရွပ္အက်ၤီအျဖဴ.. ေဘာင္းဘီက တုိတုိပြပြ.. အဲ့တာေတြက အကုိေတြရဲ႕ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆုိးေတြကုိ ျဖတ္ခ်ဳပ္ထားခဲ့တာ.. လုိခ်င္မိတဲ့ ႀကဳိးသုိင္းဂါဝန္ေလးကေတာ့ ေဝးေနတုန္း.. ဒါေပမဲ့ အေမ့ကုိ တစ္ခါမွ မပူဆာဖူးခဲ့.. အေမက က်မ ဂါဝန္ေလး ဝတ္ခ်င္မွန္းေတာင္ မသိဘူးထင္ခဲ့တယ္…

က်မအသက္ ဆယ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ေမြးေန႔မွာ အေမက က်မအတြက္ က်မအလုိခ်င္ဆုံး ဂါဝန္ေလးတစ္ထည္ ဝယ္ေပးခဲ့တယ္.. ဂါဝန္ေလးက ပိေတာက္ေျခာက္ေရာင္ေလး.. ႀကဳိးသုိင္းေတာ့ မဟုတ္ခဲ့.. စ် ေစ်း ေဒၚအဟုန္ဆုိင္က ဝယ္ေပးခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီဂါဝန္ေလးက ခ်စ္စရာေလး.. က်မက မထိရက္ မကုိင္ရက္ခဲ့.. ေမြးေန႔မွာ ဝတ္ခဲ့တဲ့အခါ အဲ့ဒီဂါဝန္ေလး ဝတ္ထားလုိ႔ ေရအပက္ေတာင္ မခံခ်င္ခဲ့.. ဂါဝန္ေလးကုိ ေရစုိမွာစုိးလုိ႔… အဲ့ဒီဂါဝန္ေလးကို မဝတ္ရက္ခဲ့ဘဲ ဗီရုိထဲမွာသာ ထည့္သိမ္းထားခဲ့တာ.. အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ.. သတိတရရွိရင္ အက်ၤီေလးကုိ ထုတ္ၾကည့္မယ္.. ပီးရင္ ေသခ်ာျပန္ေခါက္ပီး ဗီရုိထဲ ထည့္သိမ္းထားမယ္.. အဲ့ဒီအက်ၤီေလးက တစ္ခါ ႏွစ္ခါသာ ဝတ္ခဲ့ရပီး အသစ္အတုိင္းေလးသာ ဗီရုိထဲ ရွိေနခဲ့တယ္… လုိခ်င္ခဲ့တဲ့ အရာတစ္ခုကုိ က်မ အပုိင္ရခဲ့ပီ.. ရွိေနတယ္ဆုိတာ သိေနရရုံနဲ႔တင္ စိတ္ထဲမွာ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ခဲ့တယ္.. က်မ လုိအင္ဆႏၵျပည္ခဲ့ပီ…..

က်မ အလယ္တန္း တက္ကာစမွာ အလုိခ်င္ဆုံးက အနီေရာင္ ကခ်င္လြယ္အိတ္ကေလး.. ေငြေရာင္ သတၱဳေမာင္းကြင္းေလးေတြ ျခဴေလးေတြနဲ႔ က်မ သိပ္လုိခ်င္ခဲ့တာ.. အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕လြယ္အိတ္ကေလးက စီလြန္ အျပာေရာင္ လြယ္အိတ္ကေလး.. အဲ့ဒီလြယ္အိတ္ကေလးက အရင္ႏွစ္ကတည္းက အေမ ဝယ္ေပးထားခဲ့တာ.. အခုလုိခ်င္ေနခဲ့တာက ကခ်င္လြယ္အိတ္ကေလး.. ဒါေပမဲ့ က်မ မရခဲ့ပါ.. အေမ့ကို ပူဆာေပမဲ့ အေမက ေနာက္ႏွစ္မွပဲ လြယ္ပါ သမီးေလးရယ္.. အခု လြယ္အိတ္ကေလးကလဲ အေကာင္းေလးပဲတဲ့… က်မက ႏွစ္ခါ မပူဆာေတာ့.. အခု လြယ္အိတ္ကေလးကလဲ လြယ္လုိ႔ရေနသားပဲ.. ေက်ာင္းက အျပန္ ကားစီးရတဲ့အခါ က်မေဘးက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေလာက္မ်ား ကခ်င္လြယ္အိတ္ အနီေရာင္ေလး လြယ္ထားတဲ့အခါ သူမသိေအာင္ သူ႕ရဲ႕ လြယ္အိတ္ကေလးကုိ လက္နဲ႔ထိကပ္ထားမိတယ္.. ဒီလိုနဲ႔ပဲ စိတ္ေက်နပ္ခဲ့တယ္..

လုိခ်င္ခဲ့မိပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ မရမေန ဆုိတာမ်ဳိး လုိခ်င္ေလာဘ သိပ္ပီး ႀကီးႀကီးမားမား မရွိခဲ့ဖူးတဲ့အတြက္ က်မလုိခ်င္တဲ့အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ မရခဲ့တာ ရွိသလုိ သူ႕ထက္ ပုိေကာင္းတဲ့အရာေတြကုိလဲ ရခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္.. ထားလုိက္ပါေလ.. ကုိယ့္အပုိင္ မဟုတ္ခဲ့လဲ သူတစ္ပါးလက္ထဲက ပစၥည္းကုိ လုိခ်င္တပ္မက္မႈမပါဘဲ ႏွစ္လုိမႈနဲ႔ ကုိယ္ၾကည့္ေနခြင့္ရခဲ့လဲ ေက်နပ္ခဲ့ပါတယ္….

ေက်ာင္းတက္ေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ အထက္တန္း.. မွတ္မွတ္ရရ က်မ ဆယ္တန္းႏွစ္မွာ က်မ အလုိခ်င္ဆုံး အလုိအပ္ဆုံး အရာကေတာ့ မ်က္မွန္ပါ.. ရွစ္တန္းႏွစ္ေလာက္ကတည္းက က်မရဲ႕ မ်က္လုံးေတြက ေဝဝါးေနခဲ့ပီ.. က်မထင္တာကေတာ့ က်မ မျမင္ရေပမဲ့ သူမ်ားေတြ ျမင္ေနခဲ့တာပဲဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႕ မျမင္ရတဲ့ကိစၥကုိ ဘယ္သူကုိမွေတာင္ အေရးလုပ္ပီး ေျပာမေနခဲ့.. က်မ ျမင္ရတဲ့အထိ ၾကည့္မယ္ မျမင္ရတဲ့အခါ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းစာအုပ္ထဲကေန ကူးေရးမယ္ ဘာအေရးလဲေနာ့.. ဒီလုိနဲ႔ပဲ တစ္ႏွစ္တစ္တန္း ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့.. ဆယ္တန္းႏွစ္မွာေတာ့ က်မ မ်က္လုံးေတြက သိပ္ဆုိးေနခဲ့ပီ.. ကားနံပါတ္တံဆိပ္ျပားကုိ ေသခ်ာ သည္းသည္းကဲြကဲြမျမင္ရလုိ႔ ခနခန ကားမွားစီးမိတဲ့ အႀကိမ္ေရ မ်ားလာခဲ့တယ္.. အတန္းထဲမွာဆုိလဲ ေရွ႕ဆုံးနီးပါးေလာက္က ထုိင္ပီး ေက်ာက္သင္ပုန္းကို မျမင္ရေတာ့.. သခ်ၤာဆရာမက ဓမၼဓိဌာန္အေျဖအေတြက္ ေမးခြန္းေတြ ေမးတဲ့အခါ ေမးခြန္းလဲ မျမင္ အေျဖလဲ မသိဘဲ ရမ္းသန္းပီး A,B,C,D ေျပာျဖစ္တဲ့အႀကိမ္ေရ မ်ားလာခဲ့.. တီဗီၾကည့္ရင္လဲ ေခါင္းက တီဗီထဲ ဝင္ေတာ့မတတ္.. အဲ့ေတာ့မွ အေမက က်မမ်က္လုံးကုိ သတိမူခဲ့တယ္..

မ်က္မွန္လုပ္ရမယ္ ထင္တယ္ဆုိတာကုိ ခန ခန ေျပာျဖစ္ေပမဲ့ မ်က္မွန္က က်မနဲ႔ အလွမ္းကြာေနဆဲ… အဲ့ဒီအခ်ိန္က ၿမဳိ႕သစ္ကေလးမွာ မီးက ခန ခန ပ်က္.. ဆယ္တန္းဆုိေတာ့ က်မက စာကုိ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ က်က္ရ မွတ္ရ.. မမဆု ငွားထားတဲ့ ဝတၳဳစာအုပ္ေတြကုိ ညဘက္မွ စာၾကည့္တယ္ ဆုိပီး ခုိးခုိးဖတ္ရ… အဲ့လုိလုပ္ရတဲ့အခါ လွ်ပ္စစ္မီးမလာေတာ့ မွန္အိမ္မီး အားကုိးနဲ႔ ဖတ္ရေတာ့ မ်က္လုံးက မ်က္ရည္ပူေတြက်.. မနက္ဆုိ မ်က္လုံးေတြက ဖူးဖူးေယာင္ေနခဲ့.. အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းစာအျပင္ ဝတၳဳစာအုပ္ေတြက ကုိယ့္အေဖာ္ ျဖစ္ေနခဲ့ပီ.. ဒါေပမဲ့ အေဖက ဆယ္တန္းက အေရးႀကီးေနေတာ့ ေက်ာင္းစာကိုပဲ အာရုံစိုက္ လုပ္ေစခ်င္ခဲ့တဲ့အခါ က်မက ဝတၳဳစာအုပ္ခုိးဖတ္ရတုိင္း အစားကုိ ျမန္ျမန္ဝါးစားပီး မ်ားမ်ားမ်ဳိခ်သလုိ စာေတြကိုလဲ ဝါးစားသလုိ ကမန္းကတန္းဖတ္ပီး မ်ဳိမ်ဳိခ်ပစ္ခဲ့ရတယ္.. အျပင္အပ ဗဟုသုတစာအုပ္ ဝတၳဳစာအုပ္ေတြ ဖတ္တဲ့အတြက္ ေကာင္းက်ဳိးက ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးထြက္ခဲ့သလုိ.. ဆုိးက်ဳိးက က်မ မ်က္လုံးကုိ ဆုိးဆုိးဝါးဝါး မႈန္ဝါးသြားေစခဲ့တယ္.. တစ္ခု လုိခ်င္တဲ့အခါ တစ္ခုမရတာ ထုံးစံလုိ ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ သေဘာပါပဲ….

ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္လာပီးတဲ့ေနာက္မွာ အျဖစ္ခ်င္ဆုံး ဗိသုကာေက်ာင္းသူႀကီး မျဖစ္ရတဲ့အျပင္ တကၠသုိလ္တက္ခြင့္လဲ ဆုံးရႈံးခဲ့ပါတယ္.. အေဝးသင္တကၠသုိလ္ ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ရရွိခဲ့တာကေတာ့ အလုပ္အေတြ႕အႀကဳံေတြရယ္၊ ရလာတဲ့ လုပ္ခလစာနဲ႔ က်မ မ်က္မွန္တစ္လက္ ဝယ္ႏုိင္ခြင့္ရယ္ပါ.. ပထမ စစဆုံး မ်က္စိစမ္းတဲ့အခ်ိန္က အေဝးသင္တကၠသုိလ္ ဒုတိယႏွစ္ တက္ေနတဲ့အခ်ိန္.. စမ္းတဲ့ေနရာက ရဲမ်က္မွန္… က်မ မ်က္စိကုိ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔အရင္စမ္းပီး ဆရာဝန္နဲ႔ေတြ႕ရတဲ့အခါ ဆရာဝန္က မ်က္မွန္ကုိ ဘာေၾကာင့္ ေစာေစာစီးစီး မလုပ္ရတာလဲဆုိတာကုိ အျပစ္တင္ဆုံးမေနခဲ့ေသးတယ္..

ပထမဆုံး တပ္ရတဲ့ မ်က္မွန္ေလးက အညဳိေရာင္ေလး မွန္က ဝုိင္းဝုိင္းေလး.. မ်က္မွန္တပ္ေနမက်ေတာ့ က်မ မ်က္မွန္တပ္ပီး ေျခေထာက္က ယုိင္တုိင္တုိင္.. မူးတူးတူးျဖစ္ေနခဲ့… ပထမဆုံး မ်က္မွန္တပ္ေတာ့ ရုတ္တရက္ ထင္းခနဲ ရွင္းခနဲ လင္းခနဲ ျဖစ္သြားတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြေၾကာင့္ လန္႔ပီး မ်က္လုံးေရွ႕ကေန လက္နဲ႔ေတာင္ ကာလုိက္မိတယ္… မ်က္မွန္ေလးေၾကာင့္ ျမင္ကြင္းေတြ ရွင္းလင္းခဲ့ေပမဲ့.. နားအေနာက္နားမွာ အၿမဲ အပူဖုေလးေတြ ထေနခဲ့တယ္.. မ်က္မွန္ကုိင္းေၾကာင့္ ႏွာႏုရုိးနာတဲ့အျပင္ နားအေနာက္ဖက္က အနာေလးေတြရဲ႕ ဒဏ္ကုိလဲ မၾကာခန ခံရပါတယ္.. အခုေတာ့ က်မ မ်က္မွန္နဲ႔ေနသားက်ေနခဲ့ပီ.. မနက္မုိးလင္း အိပ္ရာႏုိးႏုိးခ်င္း မ်က္မွန္ကုိ စမ္းရတာကုိက အရသာ …..

လုိခ်င္ခဲ့တာေတြ …. လုိအပ္ေနတာေတြ… ရရွိခဲ့တာေတြ… ရခဲ့ဖူးေပမဲ့ သိမ္းရုံ သိမ္းဆည္းခဲ့မိတာေတြ… မရခဲ့ဖူးတဲ့အရာေပမဲ့ သူမ်ားတကာေတြ ပိုင္ဆုိင္ေနတဲ့အရာေတြကုိ ေငးရုံ ေငးၾကည့္မိတဲ့အခါေတြ… ဒီလုိနဲ႔ပဲ ဘဝကုိ ျဖတ္သန္းေနခဲ့.. လုိခ်င္ခဲ့တာေတြကုိ ပုိင္ဆုိင္ခဲ့ဖူးတယ္ မပိုင္ဆုိင္ခဲ့ဖူးဘူး ဒီလိုမ်ဳိးေတြ ေတြးေတာဝမ္းနည္းေနမယ့္အစား ရခဲ့ဖူးတဲ့ အရာေလးေတြအတြက္ ၾကည္ႏူးဝမ္းသာျဖစ္မိပီး မရခဲ့တဲ့ အရာေတြကုိေတာ့ သူ႕အတုိင္းေလး ထားခဲ့ရုံပါပဲ… တခါတေလ အမွတ္ရ တမ္းတမိမယ္.. ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကုိယ့္စိိတ္ကုိယ္ ေျဖသိမ့္ေနခဲ့ရတာပါပဲ.. ဥပကၡာတရားလက္ကုိင္ထားလုိ႔ေပါ့ …

အခုအခ်ိန္မွာ အလုိခ်င္ဆုံးအရာတစ္ခု ရွိပါတယ္.. အဲ့တာကေတာ့ ကုိယ့္အပုိင္အိမ္ေလးတစ္လုံးပါ.. အိမ္ေလးကေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္.. တစ္ေယာက္တည္း ေနမလုိ႔လားလုိ႔ ေမးခြန္းေတြ အထုတ္ခံရတဲ့ အခါ မ်က္ႏွာေျပာင္တတ္တဲ့ ထုံးစံအတုိင္း အိမ္ရွိရင္ ေနမယ့္သူက အလုိလုိေရာက္လာမွာေပါ့လုိ႔ စပ္ၿဖဲၿဖဲ ျပန္ေျပာမိတယ္.. ဟုတ္တယ္ အခုလုိခ်င္တာကေတာ့ အိမ္ေလးတစ္လုံး ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ့္အတြက္ ဆုိတဲ့ သီးသန္႔အခန္းေလးတစ္ခု.. ကုိယ့္အိမ္ကေလးေပါ့.. ညေန ေနေစာင္းတဲ့အခ်ိန္တုိင္း အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ စိတ္က ဘယ္လုိေနရာ ဘယ္လုိအခ်ိန္မဆုိ သည္းေျခထိေအာင္ကုိ တုိးဝင္ေရာက္လာတတ္တယ္…အဲ့ဒီအခ်ိန္တုိင္း ဝမ္းနည္းမႈက ဒီေရလုိ ျမင့္တက္ခဲ့.. ေနညဳိရင္ ေမပ်ဳိ ငုိခ်င္တယ္ေပါ့ေလ... ကုိယ့္အိမ္ကေလးသာ ရွိေနရင္ ေနေစာင္းတာနဲ႔ အိမ္ေလးကုိ ျပန္ႏုိင္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားမယ္.. အဲ့ဒီအသိတစ္ခုတည္းနဲ႔ပါပဲ…

ဘဝမွာ လုိခ်င္ခဲ့တာေတြ… လုိအပ္ေနတာေတြ.. အလုိရွိခဲ့တာေတြ.. လုိခ်င္ေပမဲ့ မရႏုိ္င္ေတာ့တာေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ႀကဳံခဲ့ဖူးပါတယ္.. လုိခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကေလးေတာ့ ရွိေနတယ္.. ရလာမယ့္ အခ်ိန္ကုိလဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ အခု မရေသးတာကုိေတာ့ ကုိယ္ ဘာတတ္ႏုိင္ဦးမလဲ.. ကံကုိ ယုံပီး ဆူးပုံမနင္းေပမဲ့ ကုိယ့္မွာ ဝီရိယရယ္ ဥာဏ္ရယ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရယ္ ရွိတယ္ေလ..

တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့......

ျပည့္စုံ
(၂၇-၄-၂၀၁၀၊ ၁၁း၃၀ pm)