သံေယာဇဥ္ႀကဳိးတစ္မွ်င္

စေတြးေတြးခ်င္းမွာကုိ… ၿပဳံးမိတယ္.. ေျပာျဖစ္တဲ့ စကားလုံးက… မျမစိမ္းေတာ့ အသို္က္ေျပာင္းရၿပီ...

က်မ ဒီကုိစေရာက္စက ေက်ာပုိးအိတ္တစ္လုံးနဲ႔ ဟုိသြားလုိက္ ဒီသြားလုိက္.. မမဆုရဲ႕ အခန္းကေလးက က်မအတြက္ တစ္ေထာက္နားခုိရာ....

က်မ အစဦးဆုံးေနရတဲ့ အခန္းကေလးက ခုတင္ရယ္ ဗီရုိတစ္လုံးရယ္ ဒါပဲ… က်မရဲ႕ ခုတင္ေဘးက ျပတင္းေပါက္ကေန ၾကည့္လုိက္ရင္ ေကာင္းကင္က လေကြးေကြးေလးကို ျမင္ရတတ္တယ္.. ခ်စ္စရာ အခန္းကေလး.. အတူတူ ေနရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးက ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းလွတယ္.. သူမ ျပန္သြားတဲ့အခါ က်မ တစ္ေယာက္တည္း ေနခဲ့ရတယ္.. ဒီအခန္းက ညဦးမွာသာ လေရာင္နဲ႔ ေႏြးေထြးသေလာက္.. မနက္ခင္းပုိ္င္းေတြမွာေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္က ဝင္လာတဲ့ေနေရာင္က ေက်ာကုိ မီးစနဲ႔ထုိးေနသလုိကုိ ပူျပင္းတယ္.. ဒါေပမဲ့ က်မအတြက္ကေတာ့ ေအးေဆးပါ.. ခုတင္ေပၚ ေနေရာင္ထုိးလာရင္ ကိုယ္ကုိ ေစာင္နဲ႔ပတ္ပီး ခုတင္ေအာက္ကုိ လွိမ့္ခ်လုိက္တယ္.. ေအာက္မွာ ဆက္အိပ္… ေအာက္က ၾကမ္းျပင္က လွ်ာထုိးၾကမ္းခင္း..

အဲ့ဒီ အစပထမဦး အခန္းကေလးမွာ က်မ မုိးရာသီနဲ႔ ေဆာင္းရာသီ ေနခဲ့တယ္.. ေႏြရာသီအစဦးမွာတုန္းကေတာ့ အဲ့ဒီ အခန္းကေလးက ေနခ်င့္စရာ… ေနာက္ေတာ့ တစ္စတစ္စ ပူျပင္းလာတဲ့ ေႏြရာသီက မုန္းစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေသြ႕ေျခာက္လာခ့ဲတယ္.. အဲ့ဒီအခန္းကေလးမွာ ရာသီတစ္စက္ဝန္းေလာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနခဲ့တယ္.. အဲ့ဒီအခန္းကေလးအေၾကာင္း ျပန္ေတြးတုိ္င္း သတိရမိတာက က်မရဲ႕ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းေလး G ရယ္ က်မရဲ႕အခ်စ္ဆုံးသူ N ရယ္ေပါ့.. ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့မယ့္ ခ်စ္ရသူႏွစ္ေယာက္.. ေနာက္ေတာ့ အဲ့ဒီအခန္းကေလးကေန ေျပာင္းခဲ့တယ္….

က်မ ခရီးသြားတုိ္င္း က်မ အၿမဲတည္းရတဲ့ အခန္းကေလးအေၾကာင္းကလဲ ထားခဲ့လုိ႔ မရ.. အဲ့ဒီအခန္းက ဘာသိဘာသာ ရွိလွတယ္.. က်မကုိ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး မႀကဳိဆုိတတ္.... အိပ္တဲ့အခ်ိန္ တစ္ခုသာ က်မက အခန္းကေလးထဲ ဝင္တယ္… အဲ့ဒီအခန္းရဲ႕ ပန္ကာသံက ညဘက္ေတြဆုိ တဒီးဒီးနဲ႔ မုန္းစရာ.. မဖြင့္ထားျပန္ရန္ရင္လဲ ေပါင္းအုိးထဲ ထည့္ျပဳတ္ထားသလုိ ပူပူေလာင္ေလာင္.. ေႏြးေထြးတယ္လုိ႔ မခံစားရတဲ့ အခန္းကေလး.. အဲ့ဒီကုိေရာက္ရင္ က်မ ျပန္ရဖုိ႔ကုိပဲ ရက္ကိုိ ေရတြက္ေနမိတဲ့အထိ..

အခန္းကုိ မခ်စ္ခင္သေလာက္ အဲ့ဒီေနရာက လူေတြကိုေတာ့ က်မ ခ်စ္တယ္.. က်မ စိတ္ႀကဳိက္ဟင္းေတြကုိ ခ်က္ေကၽြးတတ္တဲ့ က်မရဲ႕ အမ TD ရယ္.. က်မ ဆုိးသမွ် ခံရတဲ့ က်မ အကိုေတြရယ္.. က်မရဲ႕ ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ေတြရယ္.. အဲ့ဒီမွာ ေနရတဲ့ရက္ေတြမွာ က်မ စားခ်င္တဲ့ ျမန္မာအစားအစာေတြ စားရသလုိ.. က်မ အရမ္းႀကဳိက္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ခ်ဳိစိမ့္ ေသာက္ခြင့္လဲရတယ္.. ဒါေပမဲ့ က်မကေတာ့ ျပန္ရပီဆုိတာနဲ႔ ေက်ာပုိးအိတ္ကုိ ေကာက္လြယ္ .. လက္ႏွစ္ဘက္ကုိ ေနာက္ျပန္လဲႊပီး ႏႈတ္ဆက္.. ကမန္းကတန္း ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္ေလ့ရွိတယ္..

ဧည့္သည္ဆုိတဲ့ စိမ္းသက္တဲ့ ခံစားခ်က္ကုိ တခါတေလေပးေလ့ရွိတဲ့ အဲ့ဒီ အခန္းငယ္ကေလးကလဲ က်မနဲ႔ အခုအထိ ခဲြလုိ႔ မရေသး...

အခု က်မ ေနေနတဲ့ ရုံးရဲ႕ အခန္းကေလးကေတာ့ ဟိတ္ဟန္ႀကီးလွတယ္.. ပီးေတာ့ စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းတုန္းကဆုိ သူစိမ္းတစ္ေယာက္လုိ ဟန္ပန္ကလဲ မ်ားလွေသး.. အခန္းကေလးရဲ႕ ၿပီးျပည့္စုံမႈက က်မကို သူစိ္မ္းဆန္ဆန္.. ဒါေပမဲ့ ဘယ္တုန္းကမွ က်မကုိ ေအးေအးစက္စက္ မႀကဳိဆုိဖူးခဲ့တာကုိ ေတြးမိတုိင္း ဒီအခန္းကေလးကို ခ်စ္လွတယ္.. ေဘးဘက္မွာက သံပန္းေတြ ကာထားတဲ့ ဝရန္တာရွိတယ္.. အဲ့ဒီဝရန္တာကေန ေငးၾကည့္ရင္ ေဘးကအိမ္ရဲ႕ ပန္းပင္ေတြကို ၾကည့္လုိ႔ရတယ္.. ပီးေတာ့ ရွားရွားပါးပါး ဝရန္တာေလးကေန ၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးအထိ အထပ္ျမင့္တုိက္ေတြ ရွိမေနတဲ့အတြက္ ေကာင္းကင္ျပင္ကုိ မလြတ္မလပ္သံပန္းၾကားက ေငးၾကည့္ခြင့္ရတယ္…

မနက္ ရုံးတက္ရုံးဆင္းကို မုန္းလွတာမုိ႔ ရုံးက အခန္းကေလးမွာပဲ ေနေလ့ရွိတာကေန မမဆုရဲ႕ အခန္းဆီကို မျပန္ျဖစ္.. ရံဖန္ရံခါမွသာ မမဆုဆီ သြားေနတတ္တယ္.. မုန္႕႔ခ်က္ထားတဲ့အခ်ိန္ရယ္ ထမင္းနဲ႔ဟင္းနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းခ်က္တဲ့အခ်ိန္ေတြရယ္ပါ.. သူမဆီ ေရာက္ပီးရင္လဲ အခ်ိန္တန္ရင္ အခန္းကေလးဆီသာ ျပန္ခ်င္ေနေတာ့တာ.. ဒီအခန္းကေလးကသာ က်မအတြက္ သီးသန္႔ အခန္းကေလးကုိး..

အခန္းကေလးက က်မတစ္ေယာက္စာထက္မက က်ယ္က်ယ္လြင့္လြင့္.. တကယ္ေတာ့ အခန္းႀကီးႀကီးပါ.. ပီးေတာ့ လုံလုံၿခဳံၿခဳံ .. တစ္ေယာက္တည္းေနရတာဆုိေပမဲ့ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး.. က်မနဲ႔ တစ္သားတည္း .. သူလဲ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္.. က်မလဲ အထီးက်န္.. ေအးစက္စက္ ျဖစ္မေနခဲ့တဲ့ အခန္းေလး.. ခရီးသြားပီး ျပန္လာလုိ႔ ရည္နည္းနည္းၾကာသြားရင္ အနည္းငယ္ စိတ္ေကာက္ခ်င္သေယာင္ အခန္းကုိ ပူေလာင္ေလာင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားတတ္ေသးတယ္..

က်မ အခန္းကေလးက က်မ ရွိမေနရင္ ဘယ္သူမွ ေနလုိ႔ မရတတ္.. သူမ်ားေတြ အေျပာအရေတာ့ အနည္းငယ္စုိးရြံ႕စရာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အရာတစ္ခုခုရွိေနသတဲ့.. ဒီလုိအေျပာနဲ႔ပဲ က်မအခန္းမွာ က်မ ရွိမေနရင္ ဘယ္သူမွမေနရဲၾက.. က်မကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းအစုံကုိ တြန္႕ေကြးၿပီးကို ၿပဳံးလုိက္မိတယ္.. အုိ အဲ့ဒီတစ္ခုခုရွိေနလုိ႔ က်မ မေၾကာက္တာေပါ့လုိ႔.. က်မအတြက္ကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတာ ရုပ္ပုိ္င္းဆုိင္ရာ အရေပါ့.. မေၾကာက္ပါဘူး.. ဒါေပမဲ့ စိတ္အတြင္းပုိ္င္းမွာ အထီးက်န္ျဖစ္လာမွာကုိသာ အရမ္းေၾကာက္မိတယ္.. တစ္ေကာင္တည္းကြ ဒါေပမဲ့ ၾကြက္.. :P

က်မရဲ႕အခန္းကေလးထဲက ဘာမွန္းမသိတဲ့ပုဂၢဳိလ္က ခုတင္ေပၚမွာအိပ္ေနတဲ့သူေတြကုိ ဂုတ္ခြစီးတတ္သတဲ့.. ရင္ဘတ္ကုိ ဖိထားပီး ဒီမွာ မအိပ္နဲ႔လုိ႔လဲ ေမာင္းထုတ္တတ္သတဲ့.. က်မအခန္းမွာ ခနနားေနတဲ့ အေဖာ္ ေကာင္မေလးက က်မ အျပင္က ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမ မ်က္ႏွာမွာ ေသြးမရွိေတာ့.. သူမ အိပ္ေနတာကို လည္ပင္းညွစ္ပီး သူမကုိထြက္သြားလုိ႔ ေမာင္းထုတ္သတဲ့ေလ.. မေၾကာက္ပါနဲ႔ ငါေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးေျပာေတာ့ သူမက ေတြေတြေဝေဝ.. ႏွလုံးအားနည္းလုိ႔ ျဖစ္မွာပါ.. ဒီတစ္ခါ ငါ မရွိရင္ အခန္းထဲ ဝင္မအိပ္နဲ႔ ငါျပန္လာမွ အိပ္ေပါ့…

ဒီကိစၥက ဒီေနရာမွာတင္ အဆုံးမသတ္ခဲ့.. ဒီကုိ ခနအလည္လာတဲ့ ဧည့္သည္က မိန္းခေလးမုိ႔ က်မအခန္းမွာ ခန လာေနတဲ့အခ်ိန္.. သူမက မိန္းခေလးပီပီ ႏူးႏူးညံ့ညံ့.. မအိပ္ခင္ ဘုရားရွိခုိး အမွ်ေဝ ေမတၱာပုိ႔.. သူမက အရင္အိပ္ပီး က်မကေတာ့ ထုံးစံအတုိ္င္း မီးမွိတ္ေပးထားေပမဲ့ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ က်မနဲ႔က တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ တဂ်က္ဂ်က္.. အိပ္ေတာ့မယ္ဆုိပီး ခုတင္ေပၚလွဲတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဧည့္သည္ မိန္းခေလးက ဝူးဝူးဝါးဝါး ထေအာ္ေတာ့ က်မ လန္႔သြားတယ္.. သူမကုိ လႈပ္ႏႈိးေတာ့ သူမက အလန္႔တၾကားႏုိးလာခဲ့တယ္.. ေရတုိက္ဖုိ႔ အိမ္ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းဖုိ႔ေတာင္ သူမက က်မလက္ကုိ အားကုိးတႀကီးဆဲြကုိ္င္ထားခဲ့တယ္… သူမကို လည္ပင္းညွစ္သတဲ့.. ဘုရားေရ.. မေၾကာက္နဲ႔ဆုိပီး က်မက သူမကုိ ေနရာလဲေပးလုိက္ပီး သူမေနရာမွာ က်မ အသာလွဲပီး အိပ္လိုက္တယ္.. ငါ့ကိုေတာ့ လည္ပင္းညွစ္ရင္ အလန္႔တၾကားေတာ့ မလုပ္နဲ႔ အေသသာ ညွစ္လုိ႔ စိတ္ထဲက စေနာက္လုိက္မိေသးတယ္.. ဘာမွမျဖစ္..

သူတုိ႔ကပဲ အေၾကာက္ပိုသလား.. က်မကပဲ အေၾကာက္လုိေနသလား မသိပါ.. က်မရဲ႕ အခန္းကေလးနဲ႔ က်မကေတာ့ အတဲြညီေနဆဲ..

အဲ့ဒီေန႔ကေပါ့.. အဲ့ဒီပုဂၢဳိလ္ေလးက သူရွိေနေၾကာင္း က်မကို အသိေပးတဲ့ေန႔ေပါ့.. က်မက စာဖတ္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ဝင္တစား ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ ၾကည့္တတ္တယ္.. အြန္လုိ္င္းကေန ကုိရီးယား ဒရာမာကားကုိ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ၾကည့္ေနမိတယ္… ဇာတ္ကားထဲက သရုပ္ေဆာင္ေတြက အပုိအလုိမရွိ ကြက္တိ သရုပ္ေဆာင္ေနခဲ့တယ္.. သုံးပြင့္ဆုိင္ဇာတ္လမ္းေလး.. ခ်စ္ခြင့္နဲ႔ ေဝးခဲ့ေပမဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြ ျပည့္လွ်ံေနတဲ့ မိန္းခေလးရဲ႕ အနစ္နာခံ စြန္႔လႊတ္မႈေတြကုိ အသက္မရႈစတမ္း ၾကည့္ေနရင္း နားထဲမွာ အသက္ရႈသံျပင္းျပင္းတစ္ခု.. ပီးေတာ့ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး.. က်မရဲ႕ လည္ကုပ္နားေလာက္ဆီက..

ရုတ္တရက္ ၾကားလုိက္ရတဲ့ အသံကုိ က်မက ကုိယ့္အသက္ရႈသံ ေအာက္ေမ့ေနခဲ့တယ္.. ဒါေပမဲ့ က်မရဲ႕ အသက္ရႈသံက တုိးလွတယ္.. ပီးေတာ့ အသက္ျပင္းျပင္းရႈရင္ အသက္ရႈက်ပ္လာပီး ဘယ္ဘက္ႏွလုံးက ထုိးေအာင့္တတ္တယ္.. ဒီေတာ့ ဒီအသက္ရႈသံက က်မဆီက မဟုတ္ဘူး.. ဒါဆုိ ဘယ္သူ႕ဆီကလဲ.. မ်က္ႏွာက ခ်က္ခ်င္းၿပဳံးစိစိျဖစ္သြားပီး ဇာတ္လမ္းကုိ အသံခန တိတ္ထားလုိက္တယ္.. လႈပ္လႈပ္ရွားရွားလုပ္လုိက္ေတာ့ အသက္ရႈသံ မၾကားရေတာ့ဘူး.. ဒါေပမဲ့ ခနခ်င္းမွာကို အဲ့ဒီအသက္ရႈသံက က်မေဘးမွာ.. က်မ သိလုိက္ပီ.. က်မေဘးမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိေနခဲ့ပီ.. စိတ္ထဲမွာ မေၾကာက္သြားဘဲ.. က်မက ေမာ္နီတာေရွ႕ကေန ေဘးကုိ နည္းနည္း ဖယ္ေပးလိုက္တယ္.. ပီးေတာ့ လွမ္းေျပာလိုက္ေသးတယ္.. ျမင္ရလား မျမင္ရလဲ ငါ့ဘက္တုိးၾကည့္ေဟ့.. သူ ရုပ္ရွင္တူတူ လာၾကည့္ေနတာေလ..

မနက္က်ေတာ့ က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာျပလုိက္တယ္.. ငါ့ေဘးမွာ အသက္ရႈသံ ၾကားရတယ္ေဟ့ ဆုိေတာ့ သရဲေျခာက္ပါတယ္ဆုိတာက အတည္ျဖစ္သြားေတာ့တယ္.. ဒါေပမဲ့ ငါ မေၾကာက္ဘူးကြလုိ႔.. တကယ္လဲ က်မ မေၾကာက္လွပါ.. ညဘက္ က်မ အျပင္ထြက္ပီး ျပန္လာရင္ အိမ္တစ္အိမ္လုံးက တိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ကပ္.. ကမန္းကတန္း တံခါးေတြ ေသာ့ခတ္ပီးရင္ က်မရဲ႕ အခန္းေလးထဲ ျမန္ျမန္ဝင္ရတယ္.. ပီးရင္ တီဗီကုိ အက်ယ္ႀကီးဖြင့္ထားပီး.. အြန္လုိ္င္းေပၚတက္ ဂိမ္းေဆာ့ အာရုိက္ ပြား တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ ကီးဘုတ္ရုိက္သံနဲ႔ က်မနဲ႔သာ ရွိေနခဲ့တယ္.. ပီးေတာ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အရာတစ္ခုနဲ႔…

က်မက ညဘက္ေတြ အိပ္ရင္ မ်က္စိႏွစ္လုံး မဖြင့္ႏို္င္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္က်မွသာ ကြန္ပ်ဴတာကိုပိတ္ပီး အိပ္ေလ့ရွိေတာ့ တခ်ဳိးတည္းအိပ္ေပ်ာ္သြားေလ့ရွိ္တယ္.. တခၽြတ္ခၽြတ္ တဂ်စ္ဂ်စ္ တရွပ္ရွပ္အသံေတြ ၾကားေလ့ၾကားထမရွိ.. ညႀကီးမင္းႀကီး တစ္ေရးႏုိးေလ့မရွိ.. အိပ္မေပ်ာ္ရင္သာ မုိးအလင္းေပါက္ထုိင္ပီး ရုပ္ရွင္ထုိ္င္ၾကည့္တတ္တာ.. အိပ္ရာေပၚမွာ လွဲေနတဲ့တစ္ခ်ိန္က ရွားရွားပါးပါး စာအုပ္ကေလးမ်ား ရလာလုိ႔ ဇိမ္နဲ႔လွဲေလ်ာင္းပီး ဖတ္တဲ့အခါမွသာ.. အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ လဲွမေနတတ္ေတာ့ အဲ့ဒီအသံေတြ ၾကားရဖုိ႔ အခြင့္မသာတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္.. ၾကားရေတာ့လဲ က်မက မေၾကာက္တတ္.. ၾကည့္ဖူးတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားထဲကလုိ ေျခာက္တဲ့သရဲ ေသာက္ရွက္သာ ကဲြသြားမယ္ က်မကေတာ့ မေၾကာက္… က်မ အခန္းကေလးနဲ႔ က်မက အေၾကာက္တရားေတြနဲ႔ အတူတူရွိမေနခဲ့…

တစ္ညသားေပါ့.. က်မ အခန္းရဲ႕ေဘးဝရံတာနဲ႔ဆက္ထားတဲ့ အခန္းတံခါးကုိ တဂ်စ္ဂ်စ္ကုတ္ေနတဲ့ အသံကုိ က်မ ၾကားမိတယ္.. အိပ္မယ့္ဆဲဆဲ မီးေတြလဲ ပိတ္ပီးပီ.. စိတ္ထဲ ရုတ္တရက္ ေတြးလုိက္မိတယ္ တကယ္လုိ႔မ်ား အဲ့ဒီ တဂ်စ္ဂ်စ္က သရဲျဖစ္ေနရင္.. အဲ့သရဲက ငါ့ကုိ မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးျပ လွ်ာႀကီးမ်ားထုတ္ျပလုိက္ရင္.. စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုဆုိ လက္က ခ်က္ခ်င္းလုပ္တတ္တဲ့အက်င့္အရ လူက အိပ္ရာထဲကေန ဆတ္ခနဲထပီး အခန္းတံခါးကို ဆဲြဖြင့္လိုက္တယ္..

ျဗဳန္းဆုိ ဝုန္းခနဲ ထြက္ေျပးသြားတာက ေၾကာင္သုံးေကာင္.. ခြီးခနဲ ေအာ္သြားၾကေသးတယ္.. အဲ့ဒီဝရံတာမွာ ေၾကာင္ေတြ လာလာပီး စည္းေဝးတတ္ၾကတယ္.. ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔က အသံတိတ္ေဆြးေႏြးပဲြပဲ လုပ္ေလ့ရွိေတာ့ ေၾကာင္သံမၾကားရ.. မေတာ္တဆမ်ား ေၾကာင္က ထြက္လဲ မေျပးဘူး အသံလဲ မထြက္ဘူးဆုိ.. စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့.. ညႀကီးေမွာင္ေမွာင္ အေမွာင္ထုထဲ ကုိယ့္ကုိ မ်က္လုံးနီနီႀကီး ႏွစ္လုံးက စိုက္ၾကည့္ေန….ေတြးရင္းေတာင္ ေက်ာခ်မ္းစရာ.. မေၾကာက္ေရးခ် မေၾကာက္…

အေလ့အက်င့္တစ္ခုက အိမ္သာဝင္တုိ္င္း စာအုပ္ဖတ္ေလ့ရွိတယ္.. ဇိမ္ေလးနဲ႔ စာအုပ္ဖတ္ေနရင္း ေရခ်ဳိးကန္ထဲက ေရပန္းကေန ေရေတြ တေတာက္ေတာက္နဲ႔ က်လာလုိ႔ မ်က္ေစာင္း ထုိးေပးလုိက္တယ္..ေအးေအးေဆးေဆး ငါ့ဘာသာ အိမ္သာမဝင္ရဘူး..ေနရာတကာ ပါတယ္လုိ႔ေလ..

က်မကို တစ္ေယာက္တည္း မေၾကာက္ဘူးလား ေမးရင္ .. နည္းနည္းေတာ့ ေတြေဝသြားပါတယ္.. ဟင့္အင္း မေၾကာက္ပါဘူး.. ညဘက္ေတြ တစ္ေယာက္တည္း အခန္းေလးကို ျပန္လာရတုိင္းလဲ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ လက္ႏႈိက္ပီး နီယြန္မီးေတြေအာက္ကေန ခပ္ေျဖးေျဖး လမ္းေလွ်ာက္လာတတ္တာပါပဲ.. သီခ်င္းေတာင္ တုိးတုိးဆုိလုိက္ေသးတယ္.. ဗလနဲ႔တင္ သရဲေရာ လူေရာ ေၾကာက္ေနတယ္ ထင္ရတာပါပဲ..

ေျပာခ်င္တာကေတာ့ က်မရယ္ အခန္းကေလးရယ္ အခန္းေလးထဲက ဘာမွန္း မသိတဲ့ အရာရယ္ အခုေတာ့ ခဲြရပါေတာ့မယ္..ဒီအခန္းေလးကေန ေျပာင္းရပါေတာ့မယ္.. ပီးေတာ့ ရုံးတက္ရုံးဆင္း ေက်ာင္းတက္ေက်ာင္းဆင္း ျပန္လုပ္ရမွာ စိတ္ပ်က္စရာ..

စိတ္ပ်က္စရာေတြ ေတြးမိပီး စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းမိတာကေတာ့ က်မရဲ႕ေဘးမွာ အၿမဲရွိေနေပးခဲ့တဲ့ က်မကုိ ဒုကၡမေပး ေၾကာက္စိတ္လဲ မေပးခဲ့ဖူးတဲ့ က်မရဲ႕ အခန္းကေလးနဲ႔ ေဝးရမွာကုိပါပဲ.. ကဲ မျမစိမ္းေတာ့ ဒီလကုန္ အသုိက္ေျပာင္းရပါေတာ့မယ္.. ဘာပဲေျပာေျပာ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူေတြလုိ ခ်ိန္းခ်ိန္းေတြ႕ေနရတာကေန အခုေတာ့ အတူတူ ျပန္ေနရပါေတာ့မယ္..

အရင္ကဆုိ ရုံးက အဲ့ဒီအခန္းေလးမွာပဲ ေနပီး မမဆုအခန္းကုိ ရံဖန္ရံခါမွ ျပန္ပါတယ္.. မမဆုဆီ သြားတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ သူ ထမင္းနဲ႔ဟင္းနဲ႔ တူတူတန္တန္ ခ်က္တဲ့အခ်ိန္ရယ္ မုန္႔ခ်က္စားတဲ့အခ်ိ္န္ပါ.. ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ္က ေအာ္ဒါေပးပီး မွာတဲ့ အခ်ိန္ပါ.. အသုပ္စားခ်င္တယ္.. မုန္႔တီခ်က္ပါ.. မနက္ျဖန္ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ထားပါ ဆုိတာမ်ဳိးေပါ့.. အခုေတာ့ အတူတူေနပီး ေန႔တုိင္း သူခ်က္ေကၽြးတာခ်ည္းပဲ စားရပါေတာ့မယ္ .. ပီးေတာ့ ခန ခန ပြစိပြစိ စကားမ်ားရပါေတာ့မယ္.... ခ်စ္ရင္လဲ တဟီဟီနဲ႔ခ်စ္ေနၾကၿပီး.. ရန္ျဖစ္ရင္ သူက ပြစိပြစိ.. က်မက ၿမဳံစိစိ.. ပီးေတာ့ သူကပဲ အေလွ်ာ့ျပန္ေပးရပါေတာ့မယ္..

ဒီလကုန္ရင္ေတာ့ မျမစိမ္း အသိုက္ေျပာင္းရပါေတာ့မယ္..

အသုိက္မေျပာင္းခင္ က်မရဲ႕ အခန္းကေလးထဲက မျမင္ရတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ကုိ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနမိတာေလး သူသိေအာင္ ေျပာျပခ်င္မိတယ္.. ဘာပဲေျပာေျပာ က်မကုိ အေႏွာင့္အယွက္မေပးဘဲ ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့တာ ေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္းေလးပါ.. မေတာ္ သူက ရုပ္ျပလုိက္ရင္ေတာ့ ေသပီဆရာပါပဲ.. မ်က္လုံးက နီနီ လွ်ာက တစ္ေတာင္ေလာက္မ်ား ထုတ္ျပလုိက္ရင္ ခုနက ခ်စ္ေနတာေလးေပ်ာက္ရုံမက က်မ အသက္ပါ ေပ်ာက္သြားမယ္ ထင္တာပါပဲ.. အေကာင္အထည္လုိက္ေတာ့ က်မလဲ ေၾကာက္တတ္ပါတယ္....

ျပည့္စုံ
(၁၅-၅-၂၀၁၀၊ ၉း၀၂ pm)