သူတုိ႔ရဲ႕ မ်က္ေရးေၾကာင္းေတြက
ဘဝကုိ ဒုံးခံပီး ရင္ဆုိင္မယ့္ သတၱိအျပည့္ရွိၾကတယ္
သူတုိ႔ေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္အရင္းခံကလဲ ရုိးသားၾကတယ္
သူတုိ႔မွာ ဆန္းျပားတဲ့ အေတြးေတြလဲ သိပ္မရွိဘူး
သူတုိ႔မွာ ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းေတြကလဲ ေရြးစရာ သိပ္မမ်ားဘူး
သူတုိ႔ရဲ႕လုိဘေတြကလဲ အေျခခံလုိအပ္ခ်က္ ျပည့္စုံဖုိ႔ပဲ
သူတုိ႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြမွာ အားမာန္ေတာ့ အျပည့္ရွိၾကတယ္
သူတုိ႔က အရာရာကုိ ကံကုိပဲ ပုံခ်
ငတ္ရတာကုိက ေရွးကံမေကာင္းခဲ့လုိ႔တဲ့
သြားမရွိေတာ့တဲ့ အဘြားအုိက ခြက္ကေလးတလုံး လက္ဆဲြပီး ေျပာရွာတယ္
"ဘယ္သူ႔ကုိမ်ား အျပစ္တင္ရမလဲကြယ္
ဘဝေတြကုိက ဆုိးလြန္းပါတယ္
ရင္ထဲက မခ်ိတာေတြအတြက္
သူတပါးကုိေတာင္ အျပစ္မတင္ရက္ရွာဘူး"
သူတုိ႔ရဲ႕ အနာဂတ္အိပ္မက္မွာ
ဇိမ္ခံစည္းစိမ္ေတြ မပါဝင္ဘူး
ကုိယ့္မိသားစု ကုိယ့္တဲကေလးနဲ႔
မိသားစုေတြ ထမင္းဝုိင္း
အပုိအသိုင္းအဝုိင္း မပါေတာင္
ထမင္းၾကမ္းခဲကေလးကုိ ပဲကေလး ဆီဆမ္းစားရတာကုိက
ေလာကနိဗၺာန္တဲ့ေလ
သူတုိ႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဝတၱရားေတြကလဲ
အစဥ္အလာအတိုင္းပဲ လႈပ္ရွားၾကတယ္
သူတုိ႔က ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ ဘာလဲ မသိၾကဘူး
သူတုိ႔က လူ႕အခြင့္အေရး ဘာလဲ မသိၾကဘူး
သူတုိ႔က သူတုိ႔ရပုိင္ခြင့္ကုိေတာင္ ဘယ္သူဆီက ေတာင္းရမွန္း မသိၾကဘူး….
ျပည့္စုံ (၂-၅-၂၀၀၉၊ ၂း၃၅ am)
(နာဂစ္ႏွစ္ပတ္လည္ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္တဲ့ေန႕မွာ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္တခ်ဳိ႕ကုိ ေဖာက္ထုတ္ မိလုိက္တာပါ။)
No comments:
Post a Comment