Thursday, May 6, 2010

ျပန္လမ္းေပ်ာက္ခဲ့သူ

သူျပန္မလာႏုိင္ေတာ့ဘူး တဲ့..

ဒီေလာက္ေသခ်ာေနတဲ့ စကားလုံးေတြၾကားမွာ ျပန္မလာႏုိင္ေတာ့ဘူး ဆုိတဲ့ စကားလုံးက မျပန္လာေတာ့ဘူး ဆုိတဲ့ စကားထက္ ပုိနာက်င္ဖြယ္ ေကာင္းလွတယ္..

သူ ျပန္မလာႏုိင္ေတာ့ဘူး.. အဲ့ဒီေနရာေလးမွာပဲ .. အထီးက်န္စြာ... ေနာက္ပီး နာက်င္စြာ.. ပီးေတာ့ ေယာင္ယမ္းပီးလဲ ကုိယ့္နာမည္ကုိ တမ္းတေနမလား.. ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ အိမ္ကုိျပန္ခ်င္ေနခဲ့မွာ….

သူ ျပန္မလာႏုိင္ေတာ့ဘူး.. သူ ျပန္မလာႏုိင္ေတာ့ဘူးဆုိရင္ ကုိယ္လုိက္သြားရမွာေပါ့… ဒါေပမဲ့ သူ ျပန္မလာႏုိင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ သူရွိေနတဲ့ အရပ္က ကုိယ္လုိက္သြားလုိ႔ရမယ့္ အရပ္ ျဖစ္ႏုိင္ပါရဲ႕လား…

ကုိယ္ကေတာ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့လုိက္တယ္.. သူ ျပန္မလာႏုိင္ဘူးဆုိရင္ ကုိယ္က လုိက္သြားရမွာေပါ့..

‘သူ ျပန္လာႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး.. အမွန္တရားကို ခ်စ္ျမတ္ႏုိးတဲ့စိတ္နဲ႔ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြကုိ ဆုပ္ကုိင္ပီး သူ ဘယ္ေတာ့မွ လက္ေျမွာက္အရႈံးမေပးခဲ့ဘူးတဲ့.. ဒါကုိသိေစခ်င္ရုံပဲ.. ဒါေပမဲ့ နင့္ကိုေတာ့ မလုိက္လာေစခ်င္ဘူး’

အနီေရာင္မ်က္လုံးရယ္.. မႈိင္းညဳိ႕ေနတဲ့မ်က္ႏွာသြင္ျပင္နဲ႔ သူ႕ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းကုိ မ်က္လုံး အေၾကာင္သားနဲ႔ ၾကည့္ေနမိတယ္.. သူ ျပန္မလာႏုိင္ေတာ့တာ က်ိန္းေသေနတာေတာင္ မလုိက္လာခဲ့နဲ႔လုိ႔ ေျပာထြက္ရက္တဲ့ သူ႕ကုိ နာက်ည္းရမလား.. ကုိယ့္ကုိ သတင္းစကားလာေပးခဲ့တဲ့ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းကုိပဲ နာက်ည္းပစ္လုိက္ရမလား.. အဆုံးမွာေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းအစုံကုိသာ ျပတ္ထြက္လုမတတ္ ကုိက္ခဲပစ္လုိက္တယ္…..

နင္ရက္စက္လုိက္တာလုိ႔ ငါက စြပ္စဲြရမလားဟင္… နင္ သြားမယ္လုိ႔ ရည္စူးခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ ငါ့ကုိ ေပးမသိခဲ့ဘူး.. နင္ တစ္ခဏ ျပန္လာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တုန္းကလဲ ငါတုိ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆုိင္ခဲ့လုိက္ရဘူး.. အခု နင္ ျပန္မလာႏုိင္ေတာ့ဘူး ဆုိတဲ့ စကားက်မွ ငါ့ဆီကုိ ဆုိက္ဆုိက္ၿမဳိက္ၿမဳိက္ သတင္းစကားလာပုိ႔ခုိင္းတယ္ဆုိေတာ့ နင့္ေလာက္ ရက္စက္တတ္တဲ့သူ ရွိႏုိင္ပါဦးမလား ဟင္…

ငါတုိ႔ေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြေလ.. တကၠသုိလ္ေက်ာင္းမွာ နင့္လက္ကုိဆဲြလုိ႔ နင့္ေဘးမွာ တေကာက္ေကာက္လုိက္ပါခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ.. နင္က ရွပ္အက်ၤီအျဖဴေလးနဲ႔ ကခ်င္ပုဆုိး အကြက္စိပ္ကုိ ဝတ္.. လက္ထဲမွာ စာရြက္စာတမ္းေတြကုိင္ပီး ငါ နားမလည္ႏုိင္တဲ့ စကားလုံးေတြ ေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းကေတာင္ နင္နဲ႔ငါ ေဝးရမယ္လုိ႔ ငါ မစဥ္းစားခဲ့မိဘူး..

နင္ ငါ့ေဘးမွာ ရွိမေနႏုိင္တဲ့အခ်ိန္ေတြ မ်ားလာခဲ့တယ္.. ပီးေတာ့ နင္ အလုပ္ေတြ အရမ္းရႈပ္ေနခဲ့တယ္.. အၿမဲ နဖူးေၾကာႀကီးကုိ ရႈံ႕လုိ႔… နင့္လက္ထဲမွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ အၿမဲတမ္း ကိုင္ထားခဲ့တယ္.. ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခုကုိ အၿမဲ ေရးခၽြတ္လုိ႔….

နင့္ေဘးမွာ ငါေနလုိ႔ မရေတာ့ဘူး.. နင့္ေဘးမွာ ငါမသိတဲ့ နင္နဲ႔ အေရာင္တူ ရြယ္တူ လူငယ္ေတြ မ်ားလာခဲ့တယ္.. နင္တုိ႔ တီးတုိး တီးတုိး သဖန္းပုိးလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြ ပုိမ်ားလာခဲ့တယ္.. အခန္းတံခါးကုိ ပိတ္ထားခဲ့တယ္.. ငါ့ကုိ မသိေစခ်င္တာေတြ ပုိမ်ားလာတယ္.. လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္ခ်ိန္ေတြ မ်ားလာပီး စကားေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ပုိနည္းလာခဲ့တယ္… နင္တုိ႔ ပုိပီး လွ်ဳိ႕ဝွက္လာၾကတယ္.. နင့္အခန္းထဲမွာ ဘာစာရြက္စာတမ္းေတြမွ မရွိေတာ့ဘူး… နင့္အခန္းကို ဘယ္သူ႕ကိုမွလဲ ေပးမဝင္ေတာ့ဘူး.. အဓိက ကေတာ့ နင္ ငါ့ကို မခင္တြယ္ေတာ့ဘူး..

အဲ့ဒီေန႔ညက နင္ ငါတုိ႔ အိမ္ကုိ ေရာက္လာခဲ့တယ္.. အိမ္ေရွ႕မွာ ခနရပ္တယ္ ပီးေတာ့ ငါ့ရဲ႕အခန္းကုိ နင္လွမ္းၾကည့္ေနခဲ့တယ္.. ပီးေတာ့ နင္လွည့္ထြက္သြားခဲ့တယ္.. နင့္ေဘးမွာ လြယ္ထားတဲ့ လြယ္အိတ္ေလးကမွ နင့္ေဘးမွာ လုိက္ပါခြင့္ရခဲ့တယ္.. ေနာက္ေတာ့ နင္ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္.. နင္တုိ႔အိမ္ကုိ လူအဝင္အထြက္ မ်ားလာခဲ့တယ္.. နင့္အေဖ ရာထူးက အနားယူလုိက္ရတယ္.. နင့္အေမကေတာ့ ပုိအုိစာသြားခဲ့တယ္.. တစ္ဦးတည္းေသာ သားေလးကုိ လြမ္းရလြန္းလုိ႔ နင့္အေမ အိပ္ရာထဲ လဲခဲ့တယ္.. ငါေဘးမွာရွိေနေပးေပမဲ့ နင့္အေမ လုိခ်င္တာက သူမရဲ႕သားကေလးေပါ့.. ငါ့အတြက္ေရာပဲ.. နင္ ျပန္္ေရာက္မလာခဲ့ဘူး….

နင့္အေမရဲ႕ စ်ာပနအခမ္းအနားကုိ နင္္ေရာက္လာခဲ့တယ္.. သုႆန္ဝင္းထဲမွာ နင့္အေမရဲ႕ အေလာင္းစင္နားမွာ နင္ရပ္ေနတယ္.. ငါသိတာေပါ့.. နင္ဘယ္ေလာက္ ရုပ္ဖ်က္ထား ရုပ္ဖ်က္ထား နင့္ရဲ႕ ဆံျခည္တစ္မွ်င္က အစ ငါ မွတ္မိေနခဲ့တာ.. ေနာက္ေတာ့ နင္လွည့္ထြက္သြားခဲ့တယ္.. နင့္အေမကုိ နင္မကန္ေတာ့သြားခဲ့ဘူး.. နင့္ေနာက္က ငါ အေျပးတစ္ပုိင္းလုိက္လာခဲ့မိတယ္.. နင့္အေမရဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီးမွာ နင့္ကုိ ဘယ္ေလာက္တမ္းတသြားတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေလး နင့္ကို ေျပာျပခ်င္ရုံပါပဲ..…

ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ေတြ အၾကာႀကီး နင္ေရာက္မလာခဲ့ဘူး..

နင့္သတင္းကုိ စၾကားရတဲ့အခ်ိန္မွာ နင္က ေလးဘက္ေလးတန္ နံရံေတြၾကားမွာတဲ့.. ပီးေတာ့ ငါတုိ႔ၿမဳိ႕ေလးနဲ႔ မုိင္ရာခ်ီေဝးလုိ႔.. ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္လြန္းတဲ့ ေနရာတဲ့.. လူဆုိးလူမုိက္ေတြကုိ လိမၼာလာေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ ေနရာတဲ့.. ဘဝရဲ႕ ငရဲဘုံ.. လူ႕ငရဲဘုံမွာတဲ့ေလ…

နင္ဘယ္လုိမ်ားေနရွာမလဲ ဒီလုိအေတြးေတြနဲ႔ ငါ ေဆာက္တည္ရာ မရခဲ့ဘူး.. တုံတုံခ်ိခ်ိ နင့္အေဖက နင့္သတင္းစကားနဲ႔တင္ ေသြးေတြ တက္လုိ႔.. နင့္အမကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြေတြက်ေပမဲ့ နင္ရွိတဲ့ေနရာကုိ ေရာက္ေအာင္ သြားမယ္တဲ့ေလ.. အဲ့ဒီခရီးလမ္းက ဘယ္ေလာက္ပဲ ခက္ခဲပါေစ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကမ္းတမ္းပါေစ.. နင္ရွိေနတယ္ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔တင္ ငါအေရာက္လာခဲ့မယ္ေလ..

နင္ က်န္းမာေရး အရမ္းဆုိးရြားသြားခဲ့ပီ.. နံရံေတြၾကားထဲမွာေနရင္း နံရုိးၾကားက ေသြးယုိစိမ့္မႈ.. အတြင္းထဲက ကလီစာေတြရဲ႕ နာက်င္မႈေၾကာင့္တဲ့.. ေဆးရုံကုိ ပုိ႔လုိက္ရတယ္ဆုိတဲ့ သတင္းစကားေနာက္မွာတင္ ငါတုိ႔မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေတြ က်ဳိးေၾကကုန္ခဲ့ရဲ႕.. ယုံၾကည္မႈေတြ ရပ္တည္ခ်က္ေတြ ကုိယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာခံမႈေတြ အမွန္တရားကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးတဲ့စိတ္ေတြ ဒါေတြနဲ႔ နင္ အသက္ရွင္ရပ္တည္ႏုိင္ခဲ့သလုိ အသက္စြန္႔ ရပ္တည္ျပခဲ့မယ္တဲ့ေလ..

နင္ ထားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ငါေနခဲ့တယ္ေလ.. နင္ ငါ့အနားမွာ ရွိမေနႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ နင္ထားခဲ့တဲ့ေနရာေလးမွာပဲ ငါရပ္ေနတုန္း.. နင္ျပန္လာရင္ ငါ့ကုိ ရွာေနရမွာစုိးတဲ့စိတ္နဲ႔.. ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ အေျခအေနေတြက ေျပာင္းျပန္ေလ.. နင္က ငါရွိတဲ့ေနရာဆီ ျပန္မလာႏုိင္ေတာ့ဘူး.. အဲ့ဒီေတာ့ နင္ရွိတဲ့ေနရာကို ငါလုိက္လာရမွာေပါ့.. ငါ့ကုိ အဲ့ဒီအခြင့္အေရးေလးေတာ့ ေပးပါ…

မယုံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ပဲ.. အဲ့ဒီအခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ.. အိပ္ရာခင္းအျဖဴနဲ႔အၿပဳိင္ နင့္မ်က္ႏွာက ေဖြးေဖြးျဖဴလုိ႔.. နင့္မ်က္ႏွာမွာ ငါအၿမဲျမင္ေနခဲ့ရတဲ့ ပါးခ်ဳိင့္ေလး မရွိေတာ့ဘူး.. အဲ့ဒီေနရာမွာ ေၾကာက္စရာ ပါးရုိးေငါေငါႀကီး.. ပီးေတာ့ နင့္ရဲ႕ အသားအေရေတြ ဖြစုတ္စုတ္ ပီးေတာ့ ညစ္ေထးေထး.. နင့္ရဲ႕ အၿမဲ ၾကည္လင္ေနတဲ့မ်က္လုံးေတြက အခုေတာ့ ခ်ဳိင့္ခြက္ဝင္လုိ႔.. ငါတုိ႔ကုိေတာင္ မ်က္လုံးဖြင့္မၾကည့္ႏုိ္င္ေတာ့ဘူး.. ငါတုိ႔ကုိ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကား မဆုိႏုိင္ဘူး.. နင့္ရဲ႕ ပါးစပ္ေပၚမွာ အသက္ရႈကိရိယာကုိ တပ္လုိ႔.. အသက္ကုိ ပင္ပန္းႀကီးစြာ ရႈေနရတဲ့ နင့္ရဲ႕ ရင္ဘတ္ကေတာ့ တင္းထားတုန္း.. မာန္ပါေနတုန္း…

ငါ့ကုိလုိက္မလာေစခ်င္တဲ့အေၾကာင္း အခုေတာ့ ငါသိပီ.. နင့္ရဲ႕ ဒီလုိအျဖစ္အပ်က္ေတြ ငါ့ကုိ မျမင္ေစခ်င္လုိ႔လားဟင္.. ငါပါလာတယ္ဆုိတာကုိ နင္သိလုိ႔ နင့္မ်က္လုံးကုိ ဖြင့္မၾကည့္တာလားဟင္.. နင္လုိက္မလာေစခ်င္တဲ့ ငါ့ကုိ လုိက္လာခဲ့လုိ႔ နင္ စိတ္မ်ား ဆုိးေနခဲ့တာလားဟင္.. ငါ့ကုိ တစ္ခ်က္ေလာက္ေတာ့ မ်က္လုံးေလးဖြင့္ၾကည့္ပါဦးဟာ…

သူ႕ရဲ႕လက္ေတြက ေလထဲမွာ ေဝွ႕ယမ္းေနခဲ့တယ္.. အသက္ရႈသံက တျဖည္းျဖည္းက်ယ္ေလာင္လုိ႔.. မဟုတ္ဘူး ရင္ဘတ္ထဲက အသံေတြ.. မဟုတ္ဘူး.. သူ ႏႈတ္ဆက္ေနတာလား.. သူ႕ရဲ႕လက္ကုိ အတင္းဆုပ္ကုိင္ထားမိတယ္.. ငါ့ရဲ႕လက္ကုိ မလႊတ္လုိက္ပါနဲ႔.. ငါ့လက္ကုိ နင္လႊတ္လုိက္ရင္ အဲ့ဒီအေဝးႀကီးကုိ နင္ထပ္ပီး ေျပးသြားဦးမွာ..

မသြားလုိက္ပါနဲ႔ မသြားလုိက္ပါနဲ႔ေနာ္.. ငါ့လက္ကုိ ကိုင္ထားပါဦး.. ဟင့္အင္း.. သူ႕ရဲ႕ရင္ဘတ္က ေပါက္ကဲြထြက္ေတာ့မယ္ ဖားဖုိလုိ.. သူ႕ရဲ႕ မ်က္လုံးအိမ္ေဘးမွာ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းတစ္ခု.. ဟင့္အင္းေနာ္.. ငါ့အတြက္ေတာ့ မ်က္ရည္မက်ပါနဲ႔.. မသြားပါနဲ႔ ခ်စ္သူရယ္…..

လူေတြ လူေတြ က်မကုိ အတင္းႀကီး တြန္းဖယ္ပစ္လုိက္တယ္.. ပီးေတာ့ သူ႕ကို အတင္းဖိ အတင္းရုိက္.. နံရံေဘးမွာ ရပ္ေနရင္း မ်က္ရည္က်ဖုိ႔ေလာက္ေတာင္ အားအင္မရွိေတာ့.. ထူးဆန္းဖုိ႔ ေကာင္းလုိက္တာ.. သူ႕လက္ကုိဆုပ္ကုိ္င္ထားတဲ့လက္ရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈက အခုအခ်ိန္အထိ က်န္ေနတုန္း.. ပီးေတာ့ ဆုပ္ညွစ္ခံထားရတဲ့အတြက္ စူးရွရွ စပ္ရွိန္းရွိန္း.. ပီးေတာ့ နာက်င္မႈ.. ဒီလက္ကုိ သူလဲ တအားဆဲြကိုင္ထားခဲ့တာ.. ေနာက္ဆုံးေတာ့ လြတ္ေျမာက္ထြက္သြားခဲ့ပီ…

သူ ျပန္မလာႏုိင္ေတာ့ဘူး .. တဲ့.. ကိစၥမရွိပါဘူး… သူရွိတဲ့ ေနရာကို က်မ လုိက္သြားရမွာေပါ့…………….

ျပည့္စုံ
(၆-၆-၂၀၁၀၊ ၁၁း၂၅ pm)

6 comments:

  1. အေတြးေလးတစ္ခ်က္တဲ့ ေျပာသြားတာ
    ေတာ္ေသးတာေပါ့ အေတြးေလးမို႔လို႔ အေတြးၾကီးသာဆိုရင္ ဘယ္လိုေနမယ္မသိ .. ေကာင္းလိုက္တာဟ
    ေရးတတ္တယ္ (ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ျပန္မလာေတာ့ဘူးဆိုတာထက္ ပိုနာက်င္ဖြယ္ေကာင္းတယ္ ) ဟူးးးးးးး

    ReplyDelete
  2. အင္း.. ေၿပာရမယ္ ဆိုရင္
    အစား ထိုး လို ့ မရ ႏိူင္ ေတာ ့တဲ ့ ၾကယ္ ေတြ ပါပဲ ။
    လုပ္ႏိူင္ခဲ တဲ ့ အလုပ္ ကို ရြပ္ရြပ္ ခြ်န္ခြ်န္ ဦးေဆြး ဆံေၿမ ့
    လုပ္ေန ၾကသူ ေတြ ပါလို ့။
    အာဇာနီ ေတြ အလြန္ ထြန္းကား တဲ ့ တိုင္းၿပည္ ၿဖစ္ေနေပမဲ ့...
    ဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းပါဘူး ဗ်ာ...။

    ReplyDelete
  3. ဖတ္ျပီး ခံစားရတယ္ .. မတရားဘူး

    ReplyDelete
  4. ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဒါဟာ သူ႔အတြက္ အေကာင္းဆံုး ထြက္ေပါက္ပါပဲ ညီမေလးေရ သူသြားပါေစ ခြင့္ျပဳလိုက္ပါ

    ဒါေပမယ့္ သူစိတ္မေျဖာင့္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ျပီးေတာ့ သူမသြားခ်င္ေသးတာလည္း ေသခ်ာတယ္ေလ

    သူ႔လို ဘဝတူမ်ား အားလံုး ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ

    ReplyDelete
  5. အေနာ္ေလးရဲ႔.. ေရးတတ္လိုက္တာ။
    ခံစားရတယ္။

    ReplyDelete
  6. ခံစားရတယ္ ညေလးရယ္ .....။ စြန့္လြွတ္တဲ့သူတိုင္း ဒီလမ္းကို သြားၾကရတာပဲေနာ္.....း( စိတ္မေကာင္းဘူး ....ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး....။

    ReplyDelete