ၾကယ္ေၾကြညနဲ႔ လက္ရွိဘဝ

က်မတုိ႔ေတြမွာ သံေယာဇဥ္ေလ်ာ့ပါးစ ျပဳလာေနၾကၿပီလား..
လူတစ္ဖက္သားကုိ လြယ္လင့္တကူ ခ်စ္ၾကင္နာစိတ္ေတြ ေလ်ာ့ပါးလာေနပါသလား..
ယုံၾကည္မႈမွာေတာင္ မ်က္စိမွိတ္ယုံၾကည္လုိက္ရမႈေတြ မ်ားေနပါသလား..
ေဝခဲြမရတဲ့ ဒြိဟစိတ္ေတြ တပုံတပင္နဲ႔ အထီးက်န္စိတ္ေတြ ပုိပုိတုိးလာေနပါသလား…
၂၄ နာရီေၾကာင့္သာ တရက္ျပည့္ျပည့္သြားေသာ အခ်ိန္ေတြ ေန႔ရက္ေတြ မ်ားမ်ားလာေနပါသလား…

လူမႈေရးဝက္ဘ္ဆုိက္ေတြႏွင့္ အြန္လုိင္း အင္တာနက္ဂိမ္းေတြေပၚမွာသာ လူေတြဟာ စဲြလမ္းစိတ္ေတြ မ်ားလာေနၿပီလုိ႔ သတင္းတစ္ပုဒ္မွာ ဖတ္လုိက္ရပါတယ္.. တကယ္တမ္းေရာ လူေတြဟာ အဲ့ဒီလုိ ေနရာေတြမွာ အရူးအမူး စဲြလမ္းေနၾကပါသလား..

အြန္လုိင္းေပၚမွာပင္ ဖတ္မိေသာ ေနာက္သတင္းတပုဒ္က မိမိရင္ေသြးငယ္ကုိ ေရခ်ဳိးဇလုံအတြင္းမွာ တေယာက္တည္းထားပစ္ခဲ့ပီး လူမႈေရးဝက္ဘ္ဆုိက္အတြင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ဓာတ္ပုံေတြကို စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ရႈေနမိတဲ့အတြက္ ရင္ေသြးငယ္ကုိ ဆုံးရႈံးခဲ့ရတဲ့ မိခင္တစ္ဦးရဲ႕အေၾကာင္း…

ဒါေတြ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္လာေနပါသလဲ…

အေယာက္စီ အေယာက္စီတုိင္း ကုိယ္စီ ကုိယ္စီတုိင္းရဲ႕ စိတ္အတြင္းနာက်င္မႈေတြ အထီးက်န္မႈေတြနဲ႔ ဝမ္းနည္းမႈေတြ တုိးတုိးလာေနသည့္ အခုအခါ သည္ဘဝေတြမွာ ဘာေတြက နာက်င္ေစသလဲ ဘာေတြက ေပ်ာ္ရႊင္ေစပါသလဲ…

စဲြလမ္းစိတ္ေတြ ပုိမ်ားလာသည့္အခါ ဆုံးရႈံးရမႈပုိမ်ားလာတတ္သည့္ ေလာကဓံတရားေတြအရ က်မတုိ႔ေတြ စဲြလမ္းမႈေတြကုိ တုိးလာမွာကုိလဲေၾကာက္ ေလ်ာ့ပါးသြားမွာကုိလဲေၾကာက္နဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အစိမ္းေရာင္ကမၻာႀကီးထဲ တကုိယ္တည္း ပုန္းေအာင္းေနမႈွေတြ မ်ားလာေနခဲ့တယ္ဆုိရင္ မွားမ်ားမွားေနမလား…

လက္ေတြ႕ကမၻာရဲ႕ လူမႈဘဝ ထုိးႏွက္ခ်က္ေတြ၊ တာဝန္ေတြ၊ ဝတၱရားေတြနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ရမႈေတြ၊ စိုးရြံ႕မႈေတြ၊ စည္းေတြ ေဘာင္ေတြကုိ စိတ္ကုန္လာမိတဲ့အခါ …

လက္ေတြ႕မက်တဲ့၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ပုန္းဝွက္ထားလုိ႔ရႏုိင္တဲ့၊ စိတ္တူကုိယ္တူ လူေတြကုိ ရွာေဖြလာႏုိင္တဲ့ Virtual World ေလးေတြထဲမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕လာေနတဲ့သူေတြထဲ ကုိယ္လဲ တေယာက္အပါအဝင္ ျဖစ္လာေသာအခါ..

အဲ့ဒီ virtual world ေလးထဲမွာကုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ပုန္းေအာင္းႏုိင္သမွ် ပုန္းေအာင္း၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သိမ္းဝွက္ႏုိင္သမွ် သိမ္းဝွက္ထားခ်င္မိတဲ့အခါ…

က်မတုိ႔ေတြ အင္တာနက္ အြန္လုိင္းေတြေပၚမွာ ဂ်ီေမးလ္ ဂ်ီေတာ့ေတြနဲ႔ ေဖ့ဘြတ္ တြစ္တာ အစရွိတဲ့ ဆက္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းေတြေပၚမွာ ရွိေနေပမဲ့ .. အခ်ိန္ျပည့္ အၿမဲတမ္း အြန္လုိင္းသုံးေနတယ္ ဆုိေပမဲ့ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ စကားမေျပာျဖစ္ မက္ေဆ့ခ်္မပုိ႔ျဖစ္ ေမးလ္မပုိ႔ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကာျမင့္ေနၾကၿပီျဖစ္ပါသလဲ…

အနီးစပ္ဆုံးေျပာရရင္ ဂ်ီေတာ့ေတြေပၚမွာ အစိမ္းေရာင္ျပထားေနတာေတာင္ ကိစၥ အေၾကာင္းျခင္းရာ တစ္စုံတစ္ရာ မရွိဘဲ hi, hello ေလာက္ေတာင္ မေျပာျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိေနပါၿပီလဲ…

က်မတုိ႔ေတြဟာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ စကားလုံးေတြက တဆင့္ သူစိမ္းျပင္ျပင္ျဖစ္သြားခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားရွိေနပါၿပီလဲ..

တကယ္ေတာ့ က်မတုိ႔ေတြဟာ လက္ေတြ႕ဘဝကေန အတုအေယာင္ကမၻာေလးဆီ ေျပးဝင္ခုိလႈံၾကတာခ်င္းေတာ့ တူညီေနၾကမွာပါ.. အဲ့ဒီေနရာမွာ က်မတုိ႔ေတြကုိ ဆက္သြယ္ထားတာက မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ႏုိင္တဲ့ ႀကဳိးေလးေတြနဲ႔ေပါ့… အဲ့ဒီႀကဳိးေလးေတြဟာ မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ရႏုိင္ေပမဲ့ .. မျမင္ရေပမဲ့ ရွိေနတယ္လုိ႔ သိေနႏုိင္တဲ့ ႀကဳိးေလးေတြေပါ့…

ဒီ virtual world ေလးထဲမွာ အဲ့ဒီႀကဳိးေလးေတြဟာ တခါတေလေတာ့လဲ ထင္ထင္ရွားရွား တခါတေလေတာ့လဲ ေမွးေမွးမွိန္မွိန္… တခါတေလေတာ့လဲ အစိမ္းလုိက္ ျပတ္ေတာက္သြား.. တခါတေလေတာ့လဲ ခလုတ္တုိက္မိမွ အလန္႔တၾကား…

က်မ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ စကားလက္ဆုံက်မိတဲ့ ရွားရွားပါးပါး ညခင္းေလး တခုပါ… သူမက က်မကုိ hello တလုံး ရုိက္လုိက္တဲ့အခါ က်မတုိ႔ သံေယာဇဥ္ေတြ ျပန္လည္အသက္ဝင္လာခဲ့ပါတယ္..

တကယ္ေတာ့ သူမနဲ႔ က်မဟာ က်မတုိ႔ရဲ႕ gtalk list ထဲမွာ အခ်ိန္အၾကာႀကီးရွိေနေပမဲ့ အြန္လုိင္းေပၚမွာ စိမ္းေနတာခ်င္း တူေနေပမဲ့ စကားစျမည္မေျပာျဖစ္ခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနပီ ထင္ပါရဲ႕…

က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ စကားစျမည္ေျပာျဖစ္ရင္း သူမကုိ က်မ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာမိတဲ့ စကားတခြန္းက ..

တကယ္ေတာ့ ငါတုိ႔ေတြဟာ ႀကဳိးေတြလုိ ျဖစ္ေနမွာ… ခ်ည္တုန္း ခနသာ ခုိင္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ေနတာမ်ဳိး၊ ဆက္သြယ္မႈဆုိတာကေတာ့ အဲ့ဒီႀကဳိးေလးေတြကုိ ကုိယ္က လႊတ္ခ်လုိက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔ဘက္က ျဖတ္ခ်လုိက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပတ္သြားတာမ်ဳိးေနမယ္လုိ႔….

က်မတုိ႔ေတြ တင္းထားလြန္းတဲ့အတြက္ ျပတ္ထြက္သြားတဲ့ ႀကဳိးေလးေတြကုိ ပုိင္ဆုိင္ခဲ့ဖူးမွာျဖစ္သလုိ ေလ်ာ့ရဲရဲထားခဲ့မိတဲ့အတြက္ ျပတ္သြားတာေတာင္ မသိလုိက္ရတဲ့အျဖစ္မ်ဳိးေတြေရာ… လုိအပ္တဲ့အခါမွ ကုိယ့္ႀကဳိးေလးကုိ ခလုတ္တုိက္မိလုိ႔ စကားစျမည္ေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ အႀကိမ္ေရေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားေနပါၿပီလဲ…

က်မရဲ႕ mail box ထဲကုိ စာမေရာက္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနပီ ထင္ပါတယ္.. က်မရဲ႕ ပါစင္နယ္ဂ်ီေမးလ္အေကာင့္ထဲကုိ သတိရတဲ့ေမးလ္တစ္ေစာင္မွ ေရာက္မလာသလုိ က်မကလဲ သတိတရ ဘယ္သူ႕ဆီကုိမွ ေမးလ္မပုိ႔ျဖစ္ခဲ့တာ ၾကာေနပီ…

အလုပ္ကိစၥနဲ႔ အလုပ္အတြက္သာ သီးသန္႔သုံးတဲ့ ေမးလ္မွာေတာင္ မျဖစ္မေန Report ပုိ႔ရမယ့္ ကိစၥနဲ႔ ျပန္လည္ေျဖရွင္းျပရမယ့္ကိစၥေတြ အတြက္သာ ေမးလ္ပုိ႔ျဖစ္ခဲ့တာ..

အသားက်ေနတဲ့ လက္ေတြကသာ အီးေမးလ္အေကာင့္နာမည္ ပတ္စဝပ္ေတြကုိ ရုိက္ထည့္ေနမိတာ

ကုိယ့္ရဲ႕ Inbox မွာ စာတေစာင္မွ အသစ္ေရာက္မလာတဲ့ ေမးေတြကုိ မပ်င္းမရိဖတ္ေနျဖစ္ခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနခဲ့ပါၿပီ…

ဂ်ီေတာ့ေပၚမွာ အစိမ္းေရာင္ တခါတေလေတာ့လဲ အနီေရာင္ တခါတေလေတာ့လဲ လိေမၼာ္ေရာင္ေျပာင္းထားၿပီး အြန္လုိင္းေပၚမွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာလုပ္ေနျဖစ္ေပမဲ့ စိမ္းေနလုိ႔လဲ Available မဟုတ္သလုိ နီေနလုိ႔လဲ busy ေနတာမဟုတ္ဘဲ ႀကဳံရာသင့္ရာ ေျပာင္းထားေနတဲ့အႀကိမ္ေရ မ်ားလာေနတဲ့အခါ…

လက္ေတြ႕က်တဲ့ ဘဝေတြကေန ခနတျဖဳတ္ ေရွာင္ရွားခြင့္ရတဲ့ ေနရာေလးေတြမွာေတာင္ ပ်င္းရိမႈေတြနဲ႔ စိမ္းကားေသြဖယ္ျခင္းေတြ ခံလာရေသာအခါ..

လက္ေတြ႕က်တဲ့ ဘဝေတြဆီကုိ တဖန္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္မိျပန္တယ္

မနက္မုိးလင္း ပီးေတာ့ ေန႔လယ္ ခနေနေတာ့ ညေနေစာင္း အိပ္ဖုိ႔ မ်က္စိမွိတ္တဲ့အခ်ိန္ဟာ သန္းေခါင္ယံ ည ၁၂ နာရီထက္ေတာ့ အသာေလး လြန္ေနခဲ့တဲ့အႀကိမ္ေရ မ်ားလာေနတဲ့အခါ…

ၿပဳံးျပဖုိ႔ အားယူရသည္.. ရယ္ျပဖုိ႔ ႏႈတ္ခမ္းဟရသည္.. ႏႈတ္ဆက္စကားဆုိဖုိ႔ ႏႈတ္ဖ်ားကုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ထားရသည္.. ႀကဳိတင္ျပင္ဆင္ရတဲ့ အႀကိမ္ေရေတြ မ်ားလာေနခဲ့ရသည္..

ဖုန္းဆက္တဲ့အခါေတြမွာ လုိရင္းကုိျဖတ္ပီး မေျပာျဖစ္ဖုိ႔၊ အလႅာပ သလႅာပ ေျပာဖုိ႔၊ ပဋိသာရ စကားဆုိဖုိ႔၊ ပီယဝါစာ ခ်ဳိသာေသာ စကားဆုိဖုိ႔၊ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာကိစၥေတြကုိ အတြင္းက်က် ေမးျမန္းဖုိ႔၊ မလုိအပ္ဘူးဟု ကုိယ္ထင္ေနသည့္ စကားလုံးေတြကုိ မေျပာမျဖစ္ေျပာရဖုိ႔ အားထုတ္ရသည့္ အႀကိမ္ေရ မ်ားလာေနသည့္အခါ…

ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနသည့္အခ်ိန္ေတြထဲကေန လူစုစုၾကားထဲ စကားမ်ားမ်ားေျပာဖုိ႔ ႀကဳိးပမ္းရသည့္အခါ၊ သူတုိ႔ ႏွစ္သက္ေလာက္မည့္ သတင္းစကားမ်ဳိး ကုိယ့္ႏႈတ္ဖ်ားက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာႏုိင္ဖုိ႔ ႀကဳိးပမ္းရသည့္အခါမ်ဳိးေတြမွာ…

ကုိယ့္အလုပ္ကုိပဲ မ်က္စိမွိတ္လုပ္မေနဖုိ႔၊ သူမ်ားေတြအႀကဳိက္ ေခါင္းညိတ္ဖုိ႔၊ လူတေယာက္ရဲ႕ အတင္းကုိ သူ႕ေနာက္ကြယ္မွာ ၿမိန္ေရယွက္ေရေျပာေနတဲ့အခါ မ်က္ႏွာမပ်က္ဘဲ နားေထာင္ႏုိင္ဖုိ႔၊ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ မ်က္ႏွာထားႏုိင္ဖုိ႔ ဒါေတြ မ်ားလာသည့္အခါ….

စာဖတ္ဖုိ႔အတြက္ ေရြးခ်ယ္တဲ့အခါေတြမွာလဲ တက္က်မ္းေတြနဲ႔ မိတၱဗလဋီကာလုိ လူ႕အႀကဳိက္ လူ႕အထာ ေနာေက်ေနေအာင္ ေရးထားတဲ့ က်မ္းေတြကုိ ဖတ္ဖုိ႔ အခ်ိန္ေပးလာရေသာအခါ….

အခုေတာ့ ဆရာျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ လူေတြကုိ နာမည္ေရွ႕မွာ ဆရာတပ္ပီး ေခၚႏုိင္ဖုိ႔၊ နာမည္ေကာင္းရမယ့္ ကိစၥေတြမွာဆုိ ကုိယ္လုပ္ထားတဲ့ အလုပ္ေပမဲ့ နာမည္လုိခ်င္ေနတဲ့သူေတြကုိ နာမည္တပ္ေပးပီး ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာဆုိဖုိ႔အတြက္ ဝန္မေလးေတာ့….

ဘယ္လုိ ကိစၥရပ္ေတြက မွားေနတယ္လုိ႔ ထင္ပီး ဘယ္လုိကိစၥရပ္ေတြက မွန္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ေနပါသလဲ…
ေထာက္ခံသူမ်ားေနတဲ့ ကိစၥရပ္ေတြက မွန္တာမ်ားၿပီး ကန္႔ကြက္သူမရွိေပမဲ့ ေထာက္ခံသူလဲ မရွိသည့္ ကိစၥရပ္ေတြက လူႀကဳိက္နည္းပီး အမွားမ်ားလာေနေသာအခါ…

တခ်ဳိ႕ကိစၥရပ္ေတြကုိ မွန္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ပီး တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြကုိ မွားေနတယ္ဟု လက္တုိ႔ အတင္းေျပာတတ္တာမ်ားလာေနေသာအခါ…

ဘာေတြကို ဘယ္လုိျပင္ဆင္ရမလဲ ဘာေတြက ဘယ္လုိေနရာေတြမွာ မွားေနခဲ့ပါသလဲ…

မေန႔ညကေတာ့ လသာတဲ့ ည မဟုတ္ေပမဲ့ ၾကယ္ေတြ စုံစုံညီညီ လင္းေနခဲ့တာကုိ ျမင္ခဲ့ရၿပီး အဲ့ဒီၾကယ္ေတြထဲက ၾကယ္ေလးတစင္း ျဖဳတ္ခနဲ ေၾကြက်သြားတာကုိ က်မ မွတ္မွတ္ရရ ျမင္လုိက္ပါတယ္..

ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးထဲကေန ၾကယ္တပြင့္ကလဲ စုတိစိတ္က် ေၾကြေပးရမယ္.. ကုိယ္ကလဲ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ေၾကြသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေကာင္းကင္ျပင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္လုိက္မိတဲ့အခ်ိန္လဲ ျဖစ္ရမယ္…
အဲ့ဒီလုိမ်ဳိး တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ၾကယ္ေၾကြသြားတဲ့အခါ ဆုတစ္ခု ေတာင္းရတယ္.. အဲ့ဒီ ေတာင္းတဲ့ဆုကလဲ ျပည့္တယ္ဆုိတဲ့ အဆုိဟာ ဘယ္တုန္းက ရွိခဲ့ဖူးပါသလဲ..

ရွိခဲ့ဖူးတာ က်ိန္းေသသလား မက်ိန္းေသဘူးလား..

ၾကယ္ေၾကြတာကုိ ေမာ့ၾကည့္ေနခဲ့တဲ့ ေမာ့ၾကည့္ေနဆဲက်မ ဆုမေတာင္းျဖစ္ခဲ့ပါဘူး..

ေတာင္းလုိ႔ ျပည့္ရင္ ဆုက တဆုတည္း ရမွာမုိ႔လုိ႔ လုိ႔ ေတြးမိရင္ လုိခ်င္ေလာဘေတြ မ်ားလုိက္တာလုိ႔ ေလွာင္ရယ္စရာမ်ား ျဖစ္ေနမလား…..

အဲ့ဒီအခ်ိန္က အဲ့ဒီလုိအေတြးကုိ ေတြးလုိက္မိသလား မေတြးလုိက္ဘူးလား အခုေနခါမွာေတာင္ ျပန္ေတြးတဲ့အခါမွာ မက်ိန္းေသေတာ့ေသာအခါ….



ျပည့္စုံ
(15-2-2011၊ 9း38 pm)