What is That?

ဒီဗီဒီယုိေလးကုိ က်မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေဖာ္ဝပ္ေမးကေနတစ္ဆင့္ ပုိ႔ေပးလုိက္တာပါ…

က်မ ၾကည့္လုိက္မိတဲ့ခဏေလးအတြင္းမွာပဲ ရင္ထဲမွာ ဆုိ႔နင့္တက္လာတဲ့ ခံစားမႈနဲ႔ ရင္တစ္ခုလုံး နာနာက်င္က်င္ ခံစားမိသြားတယ္..

ဗီဒီယုိကလစ္ေလးတစ္ခုပါ… သားအဖႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕က ခုံတန္းလ်ားေလးမွာ ထုိင္ေနၾကတယ္.. အေဖလုပ္သူက ေဘးမွာထုိင္ေနပီး သားကေတာ့ သတင္းစာဖတ္ေနခဲ့တယ္.. ရုတ္တရက္ သူတုိ႔ရဲ႕ေရွ႕က ပန္းၿခဳံေလးေပၚကုိ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ လာနားတယ္..

အဘုိးႀကီးရဲ႕ မ်က္လုံးေလးေတြက သိခ်င္စိတ္နဲ႔ ဝင္းပသြားခဲ့ပီး သားျဖစ္သူကုိ ေမးလုိက္တယ္

‘What is that’

‘It’s a sparrow’

‘အဲ့တာ ဘာေကာင္လဲ’

'စာကေလး’

ငွက္ကေလးက ေနရာေရႊ႕သြားခဲ့တယ္. အဘုိးႀကီးရဲ႕ မ်က္လုံးေတြက အဲ့ငွက္ကေလးရဲ႕ အေနာက္ကုိ ကပ္ပါသြားတယ္.. အဘုိးႀကီးက ထပ္ေမးလုိက္တယ္.

‘အဲ့တာ ဘာေကာင္လဲ’

‘စာကေလး’

အဘုိးႀကီးရဲ႕ ထပ္ခါတလဲလဲ ေမးခြန္းေတြမွာ သားျဖစ္သူက စိတ္တုိလာခဲ့တယ္.

‘အေဖ့ကုိ က်ေနာ္ ေျပာေနတယ္ မဟုတ္လား.. အဲ့တာ စာကေလးပါလုိ႔’

ေလသံခပ္မာမာေအာက္မွာ အဘုိးႀကီးရဲ႕ မ်က္လုံးေတြက ပုိမွိန္ေဖ်ာ့လာခဲ့တယ္. ဒါေပမဲ့ သူထပ္ေမးလုိက္တယ္…

‘အဲ့တာ ဘာေကာင္လဲ’

‘အဲ့တာ စာကေလးပါလုိ႔ အေဖ့ကို က်ေနာ္ ဘယ္ႏွစ္ခါေျပာရမလဲ… မသိဘူးလား..’

ျပင္းထန္စူးရွတဲ့ သားျဖစ္သူရဲ႕ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေဒါသစကားလုံးေအာက္မွာ အဘိုးႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာအမူအရာဟာ က်မ အသည္းႏွလုံးကုိ ဖိႀကိတ္လုိက္သလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္..

အဘုိးႀကီးက သူ႕သားရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ အေသအခ်ာၾကည့္လုိက္ပီးမွ ရုတ္တရက္ မတ္တပ္ရပ္လုိက္တယ္.. သားျဖစ္သူကုိ ၾကည့္လုိက္တဲ့ အဘုိးႀကီးရဲ႕ မ်က္လုံးေတြက နာက်င္ေနတယ္လုိ႔ က်မေတာ့ ထင္တယ္.. သားက

‘အေဖ ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ’

အဘုိးႀကီးက လက္ကေလးကုိ အသာ ရမ္းျပလုိက္ပီး အိမ္ထဲကုိ ဝင္သြားခဲ့တယ္… သူ ျပန္ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ေဟာင္းေလး တစ္အုပ္ပါလာခဲ့တယ္.. အဘုိးႀကီးက သားျဖစ္သူရဲ႕ လက္ကုိ ဆဲြပီး အဲ့ဒီစာအုပ္ေလး
လွမ္းေပးလုိက္တယ္..

‘ဖတ္ၾကည့္လုိက္စမ္း သား’

ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ေလးထဲက အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ဘာေတြမ်ားျဖစ္ေနႏုိင္မလဲ … သားျဖစ္သူရဲ႕ စူးစမ္းတဲ့မ်က္လုံးေတြေနာက္ကို က်မလဲ သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပစြာနဲ႔ လုိက္ၾကည့္မိတယ္..

‘ဒီေန႔ဆုိရင္ သားကေလး သုံးႏွစ္ျပည့္ပီေလ.. သားကေလးနဲ႔အတူ ပန္းၿခံအလယ္က ထုိင္ခုံကေလးမွာ ထုိင္ေနတုန္း ငါတုိ႔ရဲ႕ေရွ႕ကုိ စာကေလးတစ္ေကာင္ ေရာက္လာခဲ့တယ္…’

‘အဲ့တာ ဘာေကာင္လဲ ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကုိ သားကေလးက ၂၁ ႀကိမ္ေတာင္ ငါ့ကုိေမးခဲ့တယ္…’

‘သားကေလးကုိ အဲ့တာ စာကေလးပါလုိ႔ ၂၁ ႀကိမ္တုိင္တုိင္ ထပ္ခါတလဲလဲ ငါ မညည္းမညဴစတမ္း ျပန္ေျဖခဲ့တယ္.. တစ္ႀကိမ္ျပန္ေျဖလုိက္တုိင္း ငါ့ရဲ႕ ရုိးသားပီး အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ သားကေလးကို ပုိပုိခ်စ္မိတယ္..’

မ်က္ရည္ေတြက က်မရဲ႕ပါးျပင္ေပၚကုိ အလုအယက္ ခုန္ဆင္းလာေနတယ္.. အဘုိးႀကီးနဲ႔ သူ႕သားကုိ က်မ မ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႔ ၾကည့္ေနမိတယ္.. အဘုိးႀကီးရဲ႕ မ်က္လုံးေတြက ဂုဏ္ယူစိတ္နဲ႔ ၿပဳံးေနခဲ့ပီး.. သားျဖစ္သူကေတာ့ ယူက်ဳံးမရတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ ဝမ္းနည္းေနခဲ့တယ္.. က်မကေရာ……. ??

ဒီလုိအျပဳအမူမ်ဳိးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား က်မတုိ႔ ျပဳမူခဲ့ဖူးပါသလဲ.. က်မ အထင္ေတာ့ အႀကိမ္ေရ ေတာ္ေတာ္မ်ားလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္..

ဒီအရြယ္ ႀကီးေတာင့္ႀကီးမားျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ မတုိင္ခင္ အေမ့ဝမ္းဗုိက္ထဲမွာ လူသားေလးအျဖစ္ စတင္မွီခုိကတည္းက အေမက ဒါ ငါ့ရဲ႕ရင္ေသြးေလးဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ ဂရုတစုိက္ ၾကင္ၾကင္နာနာ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္.. အပူအစပ္ မစားဘဲ အထုိင္အထ အေနအထုိင္ ဆင္ျခင္ပီး ကုိးလတုိင္တုိင္ သည္ဗုိက္ႀကီးကုိ မရွက္မေၾကာက္ လြယ္ပုိးထားပီး ၾကင္နာယုယခဲ့တယ္.. ေမြးဖုိ႔ ျပင္ေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းကလဲ မီးေနသည္က သခၤ်ဳိင္းကုိ မ်က္ေစာင္းသုံးခါထုိးတယ္ဆုိတဲ့ အတုိင္း အသက္နဲ႔ရင္းပီး ကေလးေလးကို ေမြးခဲ့ျပန္တယ္…
ေမြးေမြးခ်င္းမွာလဲ အဂၤါစုံရဲ႕လား နားအာရုံေကာင္းရဲ႕လား မ်က္စိ အၾကည္ဓာတ္ေကာင္းရဲ႕လား. ပူပန္ရသလုိ မွတ္ျခင္ယင္ မကုိက္ေအာင္လဲ ဂရုစုိက္ရျပန္တယ္..

လမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ့အခါက်ေတာ့လဲ ခလုတ္တိုက္မွာစုိးလုိ႔ ဒူးၿပဲမွာစုိးလုိ႔… စကားေျပာတတ္လာ ေတာ့လဲ ေမ ေမ ေဖ ေဖ ေခၚတတ္ေအာင္ သင္ေပးရသလုိ စကားေျပာတတ္လာလုိ႔ ေမးခြန္းေတြ မနားတမ္း ေမးရင္လဲ မညည္းမညဴစတမ္း ထပ္ခါတလဲလဲ ေျဖေပးတတ္ခဲ့တယ္..

မိဘေတြက သားသမီးေတြအေပၚမွာ ဘယ္ေသာအခါမွ ရေကာင္းေစ သေဘာမထားခဲ့ဘဲ သားသမီးေတြကုိ ေကၽြးေမြးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္.. အေမ အေဖဟာ သားသမီး ဆယ္ေယာက္ကုိ ေကၽြးေမြးျပဳစုႏုိင္တယ္.. အေမ အေဖ တစ္ေယာက္ေလာက္ကိုေတာင္ သားသမီး ဆယ္ေယာက္က မျပဳစု မေကၽြးေမြးႏုိင္တဲ့ အျဖစ္ေတြ သိပ္ကုိမ်ားလာတဲ့အခါ.. ဒါေတြဟာ တရားေရာ တရားရဲ႕လား… ဒါေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရသလဲဆုိတဲ့ အေတြးေတြ က်မ တခါတေလ ေတြးမိတယ္… ဒါေပမဲ့ က်မလဲ လိမ္မာတဲ့ သားသမီးစာရင္းထဲမွာေတာ့ မပါဝင္ခဲ့ပါဘူး.. မလိမၼာသလုိ ဆုိးလဲ မဆုိးတဲ့ အသင့္အတင့္ သားသမီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အေမ အေဖအေပၚ စိတ္ညစ္ေအာင္ စိတ္ပူပန္ေအာင္ အၿမဲလုပ္ခဲ့ လုပ္ေနတုန္းပါပဲ..

ဟိုးအရင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြတုန္းကဆုိ အလုပ္ခြင္မွာ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ ရလာတဲ့အခါ က်မရဲ႕ အိမ္အျပန္လမ္းေတြဟာ ေျခာက္ေသြ႕နာက်င္ေနတတ္ခဲ့တယ္.. အဲ့ဒီအခါ ထြက္ေပါက္အေနနဲ႔ အိမ္ကုိ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ တစ္ၿပဳိင္နက္ တင္းက်ပ္ေနတဲ့ စိတ္ဖိစီးမႈေတြကုိ မ်ဳိသိပ္ထားရင္းနဲ႔ကုိ ေပါက္ကဲြမိတတ္တယ္..

တခ်ဳိ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို အေမက သိခ်င္စိတ္နဲ႔ ေမးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ တခ်ဳိ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြမွာ က်မ လုပ္ေဆာင္မႈေတြ မွားေနတယ္လုိ႔ အေမက ေထာက္ျပေျပာဆုိတာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မက လက္ခံလုိ႔ မရတဲ့အခါ

‘အေမက ဘာနားလည္လုိ႔လဲ..’

‘ဒါကုိပဲ ထပ္ခါ ထပ္ခါ ျပန္ေမးေနတယ္ အေမရာ ဘယ္ႏွခါ ျပန္ေျပာရမလဲ’

‘သည္းခံရမယ္ ဒီေလာက္ သည္းခံရ ေတာ္ေရာေပါ့’

‘နားညည္းတယ္ အေမရာ… ဒါေတြ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ အေမ လုပ္ခ်င္ရာသာ လုပ္လုိက္ေတာ့’

အေမ့မ်က္ႏွာက တစ္ခ်က္မပ်က္ဘဲ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ၿပဳံးေနရက္သားနဲ႔ က်မကုိ စကားဆက္မေျပာ ေတာ့ဘူး.. ဘာရယ္ မဟုတ္ အေမ့ကုိ ျပန္ေျပာမိတဲ့စကားလုံးေတြအတြက္ က်မလဲ ေနာင္တ ေကာင္းေကာင္း ရတတ္ေပမဲ့ အေမ့ကုိေတာ့ ဘယ္ေသာအခါမွ ျပန္မေတာင္းပန္ခဲ့ဖူးဘူး.. စိတ္ထဲမွာ မၾကည္လင္ေတာ့ဘူးဆုိရင္ ဘယ္သူ႕ကုိမွ စကားမေျပာေတာ့ဘဲ အိပ္ရာထဲ တန္းဝင္ပီး အိပ္ပစ္လုိက္တယ္. မနက္မုိးလင္းလုိ႔ အလုပ္ကုိ သြားရေတာ့မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အေမက မွာေနက်စကားအတုိင္း

‘အျပန္ မုိးမခ်ဳပ္ေစနဲ႔ေနာ္ သမီး.. ကားစီးတာ သတိနဲ႔စီးေနာ္.. ဘုရားရွိခုိးသြားဦး’

ဒါေတြဟာ မရုိးႏုိင္တဲ့ အေမ့ရဲ႕ေမတၱာစကားေတြပဲ..

အိမ္ေပါက္ဝကေန ၿပဳံးပီး က်မကုိ မ်က္စိတဆုံး လုိက္ၾကည့္ေနတတ္တဲ့ အေမ့ေနရာကေန က်မ အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္စဥ္းစားလုိက္မိတယ္..

အဲ့ဒီလုိ က်မတုိ႔ရဲ႕ စကားလုံးေတြ အျပဳအမူေတြ ရုိင္းပ်သြားခဲ့တဲ့ အႀကိမ္တုိင္း အေမ့ရဲ႕ ေစတနာေတြ လ်စ္လ်ဴရႈခံရတဲ့အခါတုိင္း အေမ ေမြးထုတ္ခဲ့လုိ႔ လူျဖစ္လာခဲ့တဲ့ အေမ့ရဲ႕ သားသမီးေတြက အေမ့ရဲ႕ ႏွလုံးသားေတြကို နာက်င္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့အႀကိမ္တုိင္း အေမ ဘယ္လုိမ်ား နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးတတ္ခဲ့ပါသလဲ.. အေမ့ရဲ႕ ႏွလုံးသားေတြကေရာ မနာက်င္ခဲ့ဘူးတဲ့လား…

က်မကေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ နာက်င္သြားတဲ့ ႏွလုံးသားနဲ႔ ငုိေနမိတယ္..

မေန႔က သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔မွာ အိမ္မွာသာဆုိရင္ အေမနဲ႔ အေဖ့ကုိ လႈဖြယ္ပစၥည္းေတြ ကန္ေတာ့ပစၥည္းေတြနဲ႔ ေမာင္ႏွမတေတြ တစ္စည္းတစ္လုံးတည္း ထုိင္ရွိခုိးၾကမယ္.. တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး အေမမိဘကုိ ကာယကံ ဝစီကံ မေနာကံေတြနဲ႔ ျပစ္မွားမိခဲ့သမွ် ခြင့္လႊတ္ေက်နပ္ပါလုိ႔ ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ၾကမယ္.. အဲ့ဒီအခါတုိင္း အေမက ငုိပီး အေဖက အသံတုန္တုန္နဲ႔ က်န္းမာပါေစ ခ်မ္းသာပါေစ ငါ့သား ငါ့သမီးေတြ ေဘးမသီ ရန္မခ……….. ….. ဆုေတြ တစ္ေလွႀကီးခ်ီးျမွင့္ပါလိမ့္မယ္.. အခုေတာ့……..

က်မရဲ႕ မိဘေတြဟာ ရွိရင္းစဲြအသက္ထက္ ပုိအုိေနၾကပီ.. အိမ္ကုိ ဖုန္းဆက္တုိင္း အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ အသံေတြက ပုိအုိစာသြားခဲ့ပီ.. က်မတုိ႔ေတြ မိဘႏွစ္ပါးကုိ လုပ္ေကၽြးျပဳစုႏုိင္ဖုိ႔ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား က်န္ပါဦးမလဲ.. အဲ့ဒီအေတာအတြင္းမွာလဲ အမိအဖ ႏွစ္ပါးကုိ စိတ္၏ ခ်မ္းသာျခင္း ကုိယ္၏ က်န္းမာျခင္းနဲ႔ ျပည့္စုံေအာင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား လုပ္ေကၽြးျပဳစုႏုိင္မလဲ…

တခါတေလမွာေရာ အလုိမက်တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ တမင္ မရည္ရြယ္ဘဲ အေမ အေဖရဲ႕ ႏွလုံးသားေတြကုိ နာက်င္ေအာင္ ျပဳမူမိမလဲ……. အေတြးေတြထဲမွာေတာင္ က်မ ဝမ္းနည္းရပါတယ္..

က်မ အႀကံျပဳခ်င္တာကေတာ့ သိလုိက္လုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ မသိလုိက္လုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမ မိဘေတြရဲ႕ ႏွလုံးသားေတြ နာက်င္သြားေအာင္ စိတ္နဲ႔ေရာ ကုိယ္အမူအရာနဲ႔ေရာ စကားလုံးေတြနဲ႔ပါ မေစာ္ကား မက်ဴးလြန္ၾကဖုိ႔ပါပဲ.... ေနာင္တဆုိတာ ေနာင္မွ ရတတ္တယ္ဆုိတာကုိ လက္ခံထားဖုိ႔နဲ႔ သည့္ျပင္ကိစၥရပ္ေတြတုိင္းမွာ ေနာင္တဟာ ျပင္လြယ္ ေပ်ာက္လြယ္ေပမဲ့ အမိ အဖကုိ ေစာ္ကားမိတဲ့ စကားလုံးေတြ ျဖစ္ရပ္ေတြ အျပဴအမူေတြကေတာ့ ေနာင္တထက္ ပုိႀကီးမားတဲ့ အျပစ္ကုိ ရရွိေစမယ္ဆုိတာပါပဲ.. အေမ အေဖက ခြင့္လႊတ္ေလေလ ကုိယ့္မွာ အျပစ္ပုိႀကီးမားေလပါပဲ..

အခုအခ်ိန္မွာ က်မ လုပ္ႏုိင္တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကေတာ့ အေမနဲ႔ အေဖ့ကုိ ရည္မွန္းပီး လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့လုိက္တာပါပဲ..

‘ကာယကံ ဝစီကံ မေနာကံေတြနဲ႔ ျပစ္မွားမိသမွ် သမီး အမုိက္အမဲကေလးကို ခြင့္လႊတ္ပါ အေမနဲ႔ အေဖရယ္.. သံသရာအဆက္ဆက္ အမိ အဖကုိ လုပ္ေကၽြးျပဳစုႏုိင္တဲ့ သမီးေကာင္းရတနာ ျဖစ္ပါရေစ……’

ျပည့္စုံ (၄-၁၀-၂၀၀၉၊ ၄း၂၀ pm)