Tuesday, December 29, 2009

ေခါင္းစဥ္တပ္ခြင့္မရတဲ့ည

ေဟာဒီညေပါ့
အထီးက်န္ေနတဲ့ လမင္းပ်ဳိကုိ
အရာရာခြင့္လႊတ္နားလည္တတ္တဲ့
ေကာင္းကင္ျပင္ အကုိႀကီးက
ရင္တြင္းျဖစ္ ကဗ်ာေတြ
အန္ရြတ္ျပေနခဲ့တယ္

ေဟာဒီညေပါ့
ဘဝတစ္ခုရဲ႕ အမွားအယြင္းကုိ
အခ်စ္က စကားတစ္ခြန္းတည္းနဲ႔ပဲ
ရင္တြင္းကုိ လွစ္ျပၿပီး
စိတ္ကူးယဥ္တတ္ေအာင္
သြန္သင္ျပခဲ့တယ္

ေဟာဒီညေပါ့
မာနေတြနဲ႔အလွ်ံတညီးညီး
စိတ္ကူးယဥ္ေတြမႈခ်ည္းရွိေနတဲ့
အနိစၥမသိတဲ့
လူ႕သဘာဝအတြင္းမွာကုိပဲ
ဂုဏ္ရွိန္ေတြနဲ႔ျမဴးေနခဲ့တယ္

ေဟာဒီညေပါ့
အိပ္မက္ေတြ အခုိးခံရတဲ့
ေႏြလယ္ညဥ့္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြကုိ
ေဆာင္းဦးေပါက္နံနက္ခင္းက်မွ
ႏုိးတစ္ဝက္အသိနဲ႔
စားၿမဳံ႕ျပန္ခြင့္ရခဲ့တယ္

ေဟာဒီညေပါ့
ဝုိင္ခ်ဳိတစ္ခြက္နဲ႔
ကုိယ့္မ်က္ရည္ ကုိယ္အျမည္းလုပ္ရင္း
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔လုံးပန္း
ရုန္းကန္ေနရတဲ့ ရွင္သန္မႈထဲ
ေပ်ာ္မက္ခဲ့ရတယ္

ေဟာဒီညေပါ့
ကံဆုိးမႈေတြ အေရေဖ်ာ္ပီး
ေတာက္ပေနေအာင္ တုိက္ခၽြတ္ထားတဲ့
ပလက္တီနမ္ေရာင္ အနာဂတ္ေတြအတြက္
ေလေပၚမွာ တုိက္အိမ္ေဆာက္ခြင့္
ကံစြတ္ၿပီး ရခြင့္ရွိခဲ့တယ္

ေဟာဒီညေပါ့
လြမ္းေမာဖြယ္ ဆည္းဆာခင္းရဲ႕
ေရႊအုိေရာင္ ညေနခင္းေတြမွာေတာင္
တစ္ပင္လုံးေဝ့ဝဲေနတဲ့
ရြက္ေၾကြေတာေတြရဲ႕အလယ္
အခ်စ္ေတြနဲ႔ ေမ်ာေနခဲ့တယ္

ေဟာဒီညေပါ့
စုိေျပစိမ္းလန္းေနတဲ့
သစ္ပင္ေတာအုပ္ရဲ႕နံေဘး
စမ္းေခ်ာင္းငယ္စီးဆင္းေနတုန္းမွာ
လြတ္ေျမာက္လုိတဲ့ စိတ္ေဇာအဟုန္နဲ႔
ေရႊငါးငယ္ကူးခတ္ေနခဲ့တယ္

ေဟာဒီညေပါ့
ျမစ္အစင္းေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕
အဆုံးသတ္ရာ ေရလ်ဥ္ေၾကာမွာ
လြမ္းေမာဖြယ္ အနားသတ္ရွိတဲ့
ပင္လယ္ကမ္းစပ္ရဲ႕နံေဘးမွာပဲ
ခ်စ္ျခင္းအတြက္ေတးသီခဲ့တယ္

ျပည့္စုံ
(၃၀-၁၂-၂၀၀၉၊ ၁၂း၅၃ pm)

Thursday, December 24, 2009

ခရစၥမတ္တမ္းခ်င္း

ငါေမွ်ာ္လင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ
နင္ေရာက္လာမလား
ငါမေမွ်ာ္တဲ့အခ်ိန္မွာ
နင္ေပ်ာက္သြားမွာလား
မေရမရာစိတ္ကူးထဲ
ဒီႏွစ္ ခရစၥမတ္
နင္နဲ႔အတူေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္
စန္တာကေလာ့ဆီ
ေတာင္းခြင့္ရခ်င္တယ္

ငါရဲ႕ေဆာင္းက
ႏွင္းမက်ဘူး
အေအးဓာတ္မခံစားရဘူး
နင့္ရဲ႕ေဆာင္းမွာ
ႏွင္းက်ေနသလား
ခုိက္ခုိက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေနမလား

ငါ့ရင္ထဲ
နင့္ကုိလြမ္းျခင္းေတြနဲ႔
တမ္းခ်င္းကဗ်ာေတြ စပ္ေနလဲ
နင့္ရင္ထဲ
အသစ္ျဖစ္မယ့္ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔
ေႏြးေထြး လႈိက္ခုန္ေနေလမလား

ဒီႏွစ္ေဆာင္းက
အပူလႈိင္းမျဖတ္ဘဲနဲ႔ကုိ
စံခ်ိန္တင္ေအာင္ပူသတဲ့
ငါတုိ႔ခ်စ္ျခင္းေတြလဲ
နားလည္ျခင္းေတြနဲ႔ပဲ
ဒီႏွစ္က်မွ စံခ်ိန္တင္ေအာင္ေဝးကြာေနရတယ္

အထီးက်န္မႈက
ေအးစက္စက္ရွိလွေပမဲ့
ရာသီကေတာ့
ေႏြးေထြးမႈရွိေနေသးတယ္
ပရမ္းပတာ လႈိက္ခုန္ေနတဲ့
ႏွလုံးသားစည္းခ်က္ေတြထဲ
ငါ့အတြက္
သိပ္အသက္ရႈက်ပ္လွတယ္ ခ်စ္သူ

ဟုိးအရင္ႏွစ္ေတြကလုိ
ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္
ေဆာင့္ေအာင့္ေအာ္တတ္တဲ့
အခ်စ္နတ္သမီးေတြလဲ
အခုေတာ့ ႏႈတ္ဆိတ္
တိတ္တဆိတ္ ငုိက္ျမည္းေနၾကတယ္

အရာရာဟာ ဘုရားအလုိက်ေပါ့လုိ႔
ထပ္တခါခါ ျမည္တမ္းတတ္တဲ့
ငါ့ႏႈတ္ဖ်ားလဲ
အခုေနအခါမွာ
ေရရြတ္ျမည္တမ္းခြင့္
ပါမစ္ပိတ္ပင္ခံရတယ္

ဒါဟာ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္အလုိအတုိင္းပဲ
အရင္အတုိင္း ျပန္မရေတာ့တာကလဲြလုိ႔
တုိ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္အတုိင္းပဲ
မေသြတသိမ္း နာခံခဲ့ၾကရတဲ့
ႏွလုံးသားေတြလဲ
အၿပဳံးေတြ ခါးခဲ့ရတယ္

ခ်စ္သူေရ
စန္တာကေလာ့ဆီက
လက္ေဆာင္မရခ်င္ပါဘူး
မင္းေပးမယ့္ အၿပဳံးတစ္ပြင့္နဲ႔တင္
အသစ္ျဖစ္မယ့္ ခ်စ္ျခင္းေတြအတြက္
ရင္ခုန္ၾကည္ႏူး ႏွစ္သစ္ကူးပါ့မယ္

ျပည့္စုံ
(၂၄-၁၂-၂၀၀၉၊ ၉း၄၈ pm)

Tuesday, December 15, 2009

ဆုံးစမဲ့

အခ်စ္ဟာ ႏုပ်ဳိတယ္.. အခ်စ္မွာ ဟာသဥာဏ္ရွိတယ္. အခ်စ္မွာ ရုိးသားမႈရွိတယ္. ထုိ႔အတူပဲ အခ်စ္မွာ လွပတဲ့ ျဖားေယာင္းမႈေတြရွိတယ္.. အခ်စ္မွာ ႏူးညံ့တဲ့ စကားလုံးေတြရွိတယ္.. အခ်စ္မွာ လွပတဲ့ အနာဂတ္ေတြ ရွိတယ္.. အခ်စ္မွာ မုိက္ရူးရဲဆန္မႈေတြ ရွိတယ္.. အခ်စ္မွာ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမႈေတြ ရွိတယ္.. အခ်စ္မွာ အတၱေတြရွိတယ္.. အခ်စ္မွာ ပိုင္ဆုိင္လုိမႈေတြ ရွိတယ္.. အဓိက အခ်က္က အခ်စ္က တစ္ဦးတည္းပုိင္ ျဖစ္တယ္..

ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ပဲ ဘဝဟာ လွပလာတယ္… ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ပဲ အသက္ရွင္ရတာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းလာတယ္လုိ႔ ထင္လာမိတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေတြ႕ခဲ့တယ္.. ခ်စ္တယ္ ဆုိတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းဟာ ရွင္သန္ဖုိ႔ အတြက္ အားအင္ေတြ ျဖစ္ေစတယ္လုိ႔ ေျပာမိရင္ လြန္မလား မသိ.. ဒီလုိနဲ႔ပဲ ခ်စ္ျခင္းမွာ ေပ်ာ္ဝင္မိတယ္..

အခ်စ္နဲ႔ ေတြ႕ထိတဲ့ အရာေတြတုိင္းဟာ အလွပဆုံးပဲ.. ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ပဲ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလုံး စုိေျပစိမ္းလန္းေနခဲ့တယ္… ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ပန္းပြင့္ေတြ ပုိပြင့္လာတယ္.. အသီးေတြ ပုိခ်ဳိၿမိန္လာတယ္.. ျမင္ေလရာရာမွာ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ပဲ သာယာေနခဲ့တယ္… ခ်စ္ျခင္းနဲ႔အတူ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတယ္.. ခ်စ္ျခင္းနဲ႔အတူ လက္ခ်င္းတဲြဆုပ္လုိ႔ လမ္းမထက္မွာ အတူတူ ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဝံ့ၾကြားစိတ္နဲ႔ မ်က္ႏွာကို ေမာ္ထားမိတယ္..

ခ်စ္ျခင္းႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ မနက္ခင္းတုိင္းကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တယ္.. ခ်စ္ျခင္းႏွင့္အတူ ညေနခင္းတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္. ခ်စ္ျခင္းႏွင့္အတူ လျပည့္ညရဲ႕ လေရာင္ေတြကုိ ခံစားခဲ့ဖူးတယ္.. ခ်စ္ျခင္းႏွင့္အတူ ေဆာင္းႏွင္းေဝတဲ့ မနက္ခင္းမွာ တစ္ေယာက္လက္ကုိ တစ္ေယာက္က ဆုပ္ကုိင္လုိ႔ ႏွင္းမႈန္ေတြၾကား ေႏြးေထြးခဲ့ဖူးတယ္.. ခ်စ္ျခင္းႏွင့္အတူ ဇြန္လရဲ႕မုိးဖဲြႏွင့္အတူ မုိးေရေတြၾကား ေပ်ာ္ျမဴးခဲ့တယ္.. ခ်စ္ျခင္းႏွင့္အတူ သႀကၤန္ လက္ေဆးမုိးႏွင့္အတူ ေဝခဲ့ဖူးတဲ့ ပန္းပိေတာက္ေတြၾကား နမ္းရႈိက္ခဲ့ဖူးတယ္..

ရာသီအလီလီ ကူးေျပာင္းခဲ့တဲ့ စက္ဝုိင္းႏွစ္ခု ခနတာ ရပ္တန္႔ခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အခ်စ္ဟာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္.. အခ်စ္ကုိ ေလႏုေအးေတြ တုိက္ခတ္ေနတဲ့ ေႏြရာသီ ညေနခင္းေလးမွာ လုိက္ရွာခဲ့တယ္.. အခ်စ္ကုိ ေဆာင္းတြင္းရဲ႕ က်ေနေအာက္ ပူျပင္းေလာက္ၿမဳိက္ေနတဲ့ ဆူးေလဘုရားလမ္းမေပၚမွာ လုိက္ရွာခဲ့တယ္.. အခ်စ္ကုိ လပ္ကီးဆဲဗင္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ခြက္ေတြထဲမွာ လုိက္ရွာခဲ့တယ္.. အခ်စ္ကုိ အဓိပတိကားရဲ႕ လက္မွတ္ျဖတ္ပုိင္းေလးေတြ ၾကားမွာ လုိက္ရွာခဲ့တယ္.. ေနာက္ဆုံးေတာ့ အခ်စ္က ဘယ္ေနရာမွာမွ ရွိမေနခဲ့ဘဲ ေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့တယ္…

အခ်စ္ကုိ ႏုိင္ငံပုိင္သတင္းစာမွာ အခ်စ္ေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာထည့္လုိက္တယ္.. အခ်စ္ကုိ စီးတီးအက္ဖ္အမ္ရဲ႕ ေမြးေန႔ဆုေတာင္းအစီအစဥ္မွာ ထည့္ဆုေတာင္းေပးခဲ့တယ္.. အခ်စ္ကုိ ျမဝတီရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ကုိရီးယားရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းအစီအစဥ္ရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းပုိင္းမွာ ၾကားညွပ္ေၾကာ္ျငာခဲ့တယ္.. အခ်စ္ကုိ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ရဲ႕ ေဘလ္ဘုတ္ေတြေပၚမွာ ေၾကာ္ျငာပစ္လုိက္တယ္.. အခ်စ္ကုိ လက္ကမ္းစာေစာင္လုပ္ပီး ေၾကာ္ျငာခဲ့တယ္.. ယုတ္စြအဆုံးကြယ္ အခ်စ္ကုိ ရပ္ကြက္ရုံးရဲ႕ေရွ႕မွာ ဆုိင္းဘုတ္ေထာင္ပီး ေၾကာ္ျငာပစ္လုိက္တယ္.. အခ်စ္က ရွာေလ ေပ်ာက္ေလ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္…

အခ်စ္မရွိေတာ့တာ က်ိန္းေသတဲ့တစ္ေန႔မွာ အမုန္းႏွင့္အတူ လက္တဲြ ေလာကရဲ႕လမ္းေတြေပၚ ေလွ်ာက္သြားခဲ့တယ္.. လူတခ်ဳိ႕က ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾကတယ္.. ေမးေငါ့တင္းဆုိၾကတယ္.. ေကာလာဟလေတြ ထုတ္လႊင့္ၾကတယ္.. ဇာတ္ထုပ္ေတြကုိ လူလယ္ေခါင္ေရာက္မွ ျဖည္ျပၾကတယ္.. စက္ဆုပ္ရြံ႕ရွာၾကတယ္..

အမုန္းဟာ လူကုိ ရင့္ေရာ္ေစတယ္.. အမုန္းမွာ နာက်င္မႈေတြခ်ည္း ရွိတယ္. အမုန္းမွာ ကလဲ့စားေခ်မႈေတြ ရွိတယ္. အမုန္းမွာ ခန္႔မွန္းလုိ႔မရတဲ့ လိမ္ညာလွည့္စားမႈေတြရွိတယ္.. အမုန္းမွာ ေဒါသထန္တဲ့ စကားလုံးေတြရွိတယ္.. အမုန္းမွာ ရုပ္ဆုိးတဲ့ အတိတ္ေတြ ရွိတယ္.. အမုန္းမွာ အလုံးစုံပ်က္သုဥ္းမႈေတြ ရွိတယ္.. အမုန္းမွာ နာလန္မထူႏုိင္ေလာက္တဲ့ အၿငိဳးအေတးေတြ ရွိတယ္.. အမုန္းမွာ မာနေတြရွိတယ္.. အမုန္းမွာ ေၾကကဲြမႈေတြခ်ည္း ရွိတယ္.. အဓိက အခ်က္က အမုန္းက လူႏွစ္ေယာက္ကုိ အေဝးဆုံး ေဝးကြာေစႏုိင္တာပဲ….

အမုန္းနဲ႔ ေတြ႕ထိတဲ့ အရာေတြတုိင္းဟာ အရုပ္ဆုိး အက်ည္းတန္လာခဲ့တယ္.. အမုန္းေၾကာင့္ပဲ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္လာခဲ့တယ္… အမုန္းေၾကာင့္ ပန္းပြင့္ေတြ ညဳိးႏြမ္းကုန္တယ္.. သစ္ပင္ေတြ ေျခာက္ေသြ႕ ေသဆုံးကုန္တယ္.. ျမင္ေလရာရာမွာ အမုန္းေၾကာင့္ ႏွစ္လုိစဖြယ္ ျဖစ္မေနခဲ့ေတာ့ဘူး…အမုန္းနဲ႔အတူ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ လူေတြကုိ နာက်ည္းတဲ့စိတ္နဲ႔ ရန္လုိမိတယ္…
မုန္းတယ္ဆုိတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရဲ႕ေနာက္မွာ ထပ္ဆင့္ အမုန္းေတြ ေရာက္လာခဲ့တယ္.. မုန္းပီးရင္း မုန္းလာၾကတယ္.. အမုန္းေတြ ဆင့္လာတဲ့အခါ အမုန္းေတြက နာက်င္စရာ ေနာင္တေတြ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားၾကတယ္.. ဘာေၾကာင့္ ခ်စ္မိသလဲ.. ဘာေၾကာင့္ အမုန္းနဲ႔ေတြ႕ဆုံခဲ့ရတာလဲ.. အမုန္းမရွိတဲ့ကမၻာ ရွိပါဦးေတာ့မလား.. အမုန္းရဲ႕ နာက်င္စရာဒဏ္ရာေတြၾကားမွာ ရင္တစ္ခုလုံး ဝမ္းနည္းတဲ့စိတ္နဲ႔ ကဲြေၾကခဲ့တယ္…

အမုန္းေတြက ဝမ္းနည္းစရာအသြင္ ကူးေျပာင္းသြားတဲ့အခါ အရာရာဟာ မ်က္ရည္ေတြၾကားမွာ ရွင္သန္လာခဲ့ေတာ့တယ္.. ဘဝဟာ ေနေပ်ာ္စရာ မေကာင္းဘူး ထင္လာတဲ့တစ္ေန႔မွာ အသက္ရွင္ခြင့္ေတြ ရပ္တန္႔ခဲ့ဖုိ႔ မုိက္ရူးရဲဆန္စြာ ေတြးေတာေနမိခဲ့တယ္… တိမ္ေတာက္ေနတဲ့ ညေနခင္းတစ္ခုမွာ တစ္ဖက္မွာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ကုိ ျမင္ေနရပီး တစ္ဖက္မွာ ေတာင္ေတြသာ ဝုိင္းရံထားတဲ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးတစ္ဖက္မွာ မတ္မတ္ရပ္ပီး အမုန္းနဲ႔အတူ စကားေတြ ေျပာေနမိတယ္..

ညေနခင္းရဲ႕ ႏူးညံ့တဲ့ေလေျပေလး မတုိက္ခတ္ခင္မွာပဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေလတံခြန္တစ္ခုလုိ ကမ္းပါး အစြန္းကေန ပ်ံဝဲဖုိ႔ စဥ္းစားမိလုိက္တယ္.. အခ်စ္ဟာ အမုန္းနဲ႔အတူ ဝမ္းနည္းျခင္းေတြကုိ ေထြးပိုက္ပီး အသက္ရႈႏႈန္းကို ခနရပ္တန္႔လုိက္တယ္.. ရုတ္တရက္ တုိက္ခတ္လာတဲ့ ေလႏုေအးရဲ႕ ေထြးေပြ႕မႈေနာက္မွာ ကုိယ္ကုိေဖာ့ပီး စကၠဴစတစ္ရြက္လုိ အလုိက္သင့္လြင့္ေမ်ာလုိက္တယ္.. လွပ္ခနဲ ရင္ခုန္သံေနာက္မွာ ဟပ္ခနဲ သိလုိက္ရတဲ့အသိက ဖမ္းဆုပ္စရာ ျမက္တစ္မွ်င္မွ ကမ္းပါးအစြန္းမွာ ေပါက္မေနခဲ့ဘူးဆုိတာပါပဲ… ျမက္ဖ်ားကေနလဲ ပ်ားရည္စက္ မက်ေနသလုိ သစ္ျမစ္ကုိ ကုိက္ေနတဲ့ ရွဥ္႔မုိက္လဲ ရွိမေနခဲ့ဘူး…

ရူးမုိက္ျခင္းရဲ႕ျပယုဂ္အေနနဲ႔ ေအးစက္စက္ ပင္လယ္ျပင္ေပၚကုိ စင္ေရာ္လုိ ဝဲပ်ံမသြားခဲ့ဘဲ ခၽြန္ျမျမ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြေပၚ ေနာက္ေယာင္ခံလုိက္ၾကည့္ခြင့္မရတဲ့ ေနာင္တေတြနဲ႔အတူ အဆုံးအစမရွိတဲ့ အေမွာင္ကမၻာထဲ ကမူးရႈးထုိးျပဳတ္က်သြားခဲ့တယ္… အမုန္းတရားေတြရဲ႕ေနာက္မွာ ျပန္လည္ ရွင္သန္ခြင့္မရေတာ့တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတရားေတြ အတြက္ ေသလြန္ျခင္းရဲ႕ကမၻာတစ္ဖက္ ဟုိမွာဘက္မွာ အခ်စ္မ်ား ရွိေနမလား အမုန္းေတြပဲ ရွိေနမလား… ေသခ်ာတာကေတာ့ ကုိယ့္ဘဝရဲ႕ အဆုိးအေကာင္းကုိ အက်ဳိးအေၾကာင္းေတာင္ မေမးဘဲ စီရင္ခ်က္ခ်မယ့္ ဘုံဘဝတစ္ခုရွိေနမွာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ….

ျပည့္စုံ
(၁၄-၁၂-၂၀၀၉၊ ၁း၀၀ am)

Friday, December 4, 2009

လမ္းေဖာက္သူ

လမ္းသစ္ေဖာက္ရတာနဲ႔
လမ္းေဟာင္းေလွ်ာက္ျခင္းၾကား
မတူညီမႈေတြမ်ား
တူညီတာေတြ နားထား
ကဲျပႆနာေတြကလဲ အမ်ားသားပါပဲလား

သူမ်ားေဖာက္ပီးသားလမ္း
ကုိယ္က ေဘးဆင္းေလွ်ာက္လုိ႔မရဘူး
လမ္းရုိးအတုိင္းသြား
အဆန္းအျပားမလုပ္နဲ႔
ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားခဲ့ရတဲ့စကား
အခုေတာ့ ကြာျခားေနပီ

အမွန္နဲ႔ အမွား နံရံတစ္ဖက္ျခား
ေထာက္ခံသူမ်ားလုိ႔ အမွန္တရားျဖစ္သြားတာလား
ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ားလုိ႔ အမွားျဖစ္သြားတာလား
တခါတေလ စဥ္းစားရင္း ေဝဝါး
အခ်င္းမ်ားခဲ့ အႀကိမ္ႀကိမ္

လူ႕ေအာက္က်ဳိ႕လုိ႔ လူမပိဘူး
ဆုံးမခဲ့တဲ့ အေမ့စကား
လက္ေတြ႕ဘဝနဲ႔ မအပ္စပ္လွဘူးအေမ
အထက္ဖား ေအာက္ဖိ
လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္မွ
သိခဲ့ရတဲ့ အသိ
ရင္ထဲေတာ့ သိပ္မခ်ိလွဘူး အေမ

ဘဝဟာ ဒီလုိနဲ႔ပဲ လည္ပတ္
ဇယ္ဆက္သလုိ လႈပ္ရွားေနရတဲ့ ေလာကႀကီးထဲ
တခါတေလေတာ့လဲ ေသာကမီးေတြနဲ႔ေပါ့
ေလာဘခ်ည္းပဲေတာ့လဲ မဟုတ္ဘူး
ေဒါမနႆမီးေတြ ပြားမ်ားေနတဲ့အခါ
ေလာင္ၿမဳိက္ပူျပင္းလာခဲ့တယ္

ယုံၾကည္ခ်က္ခ်င္းတူရင္ ရင္ဘတ္ခ်င္းလဲ တူရမေပါ့ အေမ
ဒါေပမဲ့ တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕လူေတြရဲ႕ အေျပာစကား
လူခ်င္းတူေပမဲ့ မူခ်င္းကဲြသတဲ့
မုိးေကာင္းကင္ေအာက္မွာ လူျဖစ္ရတာခ်င္းအတူတူ
တခ်ဳိ႕လူေတြက အသက္ရႈခ်င္း ကဲြသတဲ့

ဒီလုိနဲ႔ပဲ အေမ
အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္တုိင္း
အိမ္အျပန္လမ္းေပ်ာက္ေနတတ္တဲ့
အေဝးေရာက္သမီးတစ္ေယာက္ အိမ္အျပန္
အိမ္ၿခံဝကေန အေမ ေမွ်ာ္ေနမလား
တမ္းတေတြးေမာေနမိတယ္…..

ျပည့္စုံ
(၄-၁၂-၂၀၀၉၊ ၉း၂၉ pm)
(ခ်စ္ရတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ မမႀကီးအတြက္ ေရးစပ္တဲ့ ကဗ်ာပါ)