Sunday, January 22, 2012

အလင္းေပ်ာက္ခဲ့သူ

ဝရံတာ အစြန္းပိုင္း အေမွာင္ရိပ္က်ေနတဲ့ ေနရာနားမွာ တကုိယ္လုံးကုိ ကပ္ထားမိတယ္.. အနည္းဆုံးေတာ့ အဲ့ဒီ အေမွာင္ရိပ္ေအာက္မွာ ေနခြင့္ရေနတာကုိ ေက်းဇူးတင္ရမလုိ.. ပူပန္ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ ရတာေတြလဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ထူးမျခားနား ဇာတ္ပဲ ဆက္ကေနတာ မဟုတ္လား..

‘ဖုန္းလဲ ဆက္လုိ႔မရဘူး.. ဧရိယာျပင္ပပဲ ေရာက္ေနတယ္ ေျပာတယ္.. ဒီေကာင္ဟာ ဒီအခ်ိန္အထိေတာင္ ဘယ္သေဝထုိးေနတယ္ မသိဘူး.. ငါေတာ့ ေသခ်င္ေတာ့တာပဲ.. သူ႕အေဖနဲ႔ ကလဲ တရန္ပါပဲ..’

တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနတဲ့ ေယာကၡမ အမႀကီးရဲ႕ အသံကုိ ဝရံတာေဘာင္ေပၚကေန လမ္းထိပ္ကုိ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနရင္း တခ်က္ နားစြင့္လုိက္တယ္.. လမ္းအခ်ဳိးေကြ႕ေလးကုိ ေက်ာ္မွ သူမတုိ႔ တုိက္ခန္းဆီ ေရာက္လာမွာ ဆုိေတာ့ မီးေရာင္လဲ့လဲ့ျမင္ရင္ ကုိကိုမ်ား ျပန္လာၿပီလား လုိ႔ မသိမသာ ေမွ်ာ္ေနမိတာ ပါပဲ..

အရင္တုန္းကေတာ့ ေအးတိေအးစက္ ႏုိင္တယ္လုိ႔ ကုိကုိ စြပ္စဲြခဲ့ဖူးတဲ့ မိန္းမတေယာက္ဟာ အခုေတာ့ ေအးခဲေနတာမဟုတ္ဘဲ ခံစားခ်က္ေတြ ေသဆုံးေနတာလုိ႔ ေျပာရင္ ကုိကုိက ဟားတုိက္မ်ား ရီမလား..

‘မင္းဟာ လူမွ မဟုတ္ဘဲကြ.. စက္ရုပ္ပဲ.. ငါ့ကို လက္ထပ္လုိက္ရလုိ႔ မင္း ဝမ္းနည္းေနတာ မဟုတ္လား ႏုႏုေထြးရဲ႕..မင္းကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ငါ ကြာရွင္းမေပးဘူး.. ငါစိတ္ဆင္းရဲရသလုိ မင္းလဲ စိတ္ဆင္းရဲေစရမယ္.. အဲ့တာ ငါ့က်ိန္စာ .. မင္း တသက္ မွတ္ထား’

ပါးျပင္ေပၚ စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကုိ အလန္႔တၾကား လက္ဖဝါးနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္သုတ္လုိက္တယ္.. ဒီေနရာက တဖဝါးမွ မခြာခ်င္ဘူး.. ကုိကိုလာရင္ တံခါးဖြင့္ေပးဖုိ႔ ႀကဳိးစားရမယ္.. ဝတၱရား ရွိတဲ့အတုိင္း ထမင္းစားၿပီးၿပီလား.. ဒါမွမဟုတ္ ေရခ်ဳိးမလား ေမးရမယ္.. ဝတၱရားရွိတဲ့အတုိင္း အိပ္ရာဝင္ရမယ္.. ဒါ သူမ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ ဘဝ..

ေနာင္တ မရခဲ့ဘူးလား လုိ႔ တပါးသူ ေမးမွာထက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ေမးရမွာကို ေသရမွာထက္ ေၾကာက္မိတယ္.. ေရြးခ်ယ္မႈတုိင္းမွာ ၂ ခု ဒါမွမဟုတ္ ဒီ့ထက္ပုိ မ်ားမ်ားစားစား ရွိႏုိင္မလား.. သူမအတြက္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာဆုိတာ ေခါင္းညိတ္ခဲ့တာ တခုပင္.. ေရြးခ်ယ္စရာဟာ ဒါမဟုတ္ရင္ ဒါပါပဲ.. ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရခဲ့တယ္လုိ႔ လူရီခ်င္စရာ ဟာသလုပ္ ေျပာခြင့္ရခ်င္ခဲ့တာ..

အရင္တုန္းက ႏုႏုေထြး ဆုိတာဟာ တျခားကမၻာက ၿဂဳိလ္သားအသြင္.. ေျပာင္းလဲခဲ့ပါၿပီ..

‘အေမ အိပ္ခ်င္ အိပ္ေလ.. သမီး ဆက္ေစာင့္လုိက္ပါမယ္..’

ေယာကၡမ အမႀကီးက စိပ္ပုတီးကုိ လက္မွာ ပတ္လုိက္ၿပီး ဆက္တီခုံလက္ရန္းကုိ အားျပဳ ထရပ္လုိက္တယ္..

‘ေအး အေမ ခဏလွဲလုိက္ဦးမယ္.. ျပန္လာရင္လဲ စကား မ်ားမေနနဲ႔ေတာ့.. အေဖႀကီး အေၾကာင္းလဲ နည္းနည္းပါးပါး သတိေပးလုိက္ဦး၊ မနက္က်ရင္ေတာ့ ပူညံပူညံ အသံေတြ ၾကားရပါဦးမယ္’

အေဖက သူမကုိ သနားလုိ႔ မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔ ကုိကုိနဲ႔ ဆူညံပူညံျဖစ္တာဟာ ထုံးစံလုိ ျဖစ္ေနၿပီ.. ဒီေန႔ ၁၀ နာရီဟာ ေနာက္က်တယ္ ဆုိရင္.. မနက္မုိးလင္း ဆူညံသံၾကားရၿပီးတာနဲ႔ ကိုကို႕ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဟာ ၁၁ နာရီျဖစ္ခဲ့ၿပီ.. ဒီလုိနဲ႔ အခ်ိန္ေတြဟာ ေနာက္က်သထက္ က်လာခဲ့တယ္..

အခုေတာ့…

‘ဟုတ္တယ္.. အဲ့ဒီ မိန္းခေလးဟာ မင္းထက္ေတာ့ ငါ့ကုိ ပုိၿပီး အသက္ဝင္ေစတယ္.. ငါရွိေနတယ္ဆုိတဲ့ အသိကုိ သူက အသိအမွတ္ျပဳတယ္.. ေအးတိေအးစက္ မဆက္ဆံဘူး.. မင္း နားလည္လား.. မင့္ထက္’

‘ေတာ္ပါေတာ့ ကုိကုိ.. ေတာ္ပါေတာ့.. ဒီေလာက္ ႏွိပ္စက္ရ ေတာ္ပါေတာ့..’

‘ဘာကြ မင္းကုိ ကြာရွင္းေပးရမယ္ ဟုတ္လား၊ ကြာရွင္းဖုိ႔အတြက္ မင္းကုိ လက္ထပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး..

မနက္ခင္းက ရန္ပဲြမွာ ေသြးတစက္စက္က်ေနတဲ့ ကုိကုိ႔လက္ဖဝါးကုိ ေအာက္ငုံ႔ထားတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြက တဆင့္ ၾကည့္ေနမိတယ္.. ကုိကုိ႔ရဲ႕ လက္အနာက ျမင္သာတယ္ ဆုိရင္ေတာင္ ႏုႏုေထြးရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲက ႏွလုံးသားက ေသြးတစိမ့္စိမ့္ ယုိက်ေနတာကုိ မျမင္သာေတာ့တာ အမွန္ပါ…

ဝရံတာေဘာင္ကုိ တကုိယ္လုံး အားျပဳၿပီး မွီရပ္လုိက္တယ္.. ဆက္လက္ အားျပဳဖုိ႔အတြက္ အားအင္ေတြ ေပးပါဦး.. ဒီလုိမ်ဳိးပဲ ေမွာင္မုိက္တဲ့ ညတစ္ညမွာ လဲြေခ်ာ္ခဲ့တဲ့ ကံၾကမၼာက သူမကုိ ဒီ့ထက္ ေမွာင္တဲ့ အေမွာင္ေတြဆီကုိ တြန္းပုိ႔ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား..

မ်က္ရည္ စုိ ငုိခဲ့ရဖူးတဲ့ ခ်စ္ဦးသူကုိ အခုအခ်ိန္အထိ မေမ့ေသးဘူးလုိ႔ .. အဲ့ဒီလုိ အထင္ေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေခ်ဖ်က္ခြင့္ရပါေတာ့မလဲ…. ထားလုိက္ပါေတာ့ေလ.. ဒါ သူမရဲ႕ကံၾကမၼာပါပဲ..

မီးေရာင္စူးရွရွ ျမင္ေတာ့ ႏွလုံးသားက လႈိက္ခနဲ ထခုန္သြားတယ္.. တကၠစီကားက သူမတုိ႔တုိက္ခန္းေရွ႕ကုိ ထုိးရပ္လုိက္ေပမဲ့ ဆင္းလာတဲ့သူကေတာ့ ကုိကုိ မဟုတ္ခဲ့..

နာရီလက္တံ တခ်က္ခ်က္က သူမကုိ အခ်က္ေပးေနသလုိပင္.. ဒီေနရာမွာ ရပ္ေနတာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ရွိေနခဲ့ၿပီမွန္း သူမ မသိေတာ့.. ဘာကုိမွ မသိခ်င္ေတာ့.. ေညာင္းခ်ိေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ပင္ပန္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာေတြ အၾကားမွာ ဘယ္အရာဟာ ပုိအေလးသာသလဲ.. အခုအခ်ိန္မွာ မခ်ိန္စက္ခ်င္ေတာ့..

အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနတဲ့ လင္သားတစ္ဦးကုိ ေစာင့္ရတာဟာ သူမ်ားေတြ အသိမွာ သနားကရုဏာ သက္စရာေနာ္.. အလည္က်ဴးေနတဲ့ အိမ္ကုိ ျပန္မလာခ်င္ေတာ့တဲ့ လင္သားကုိ ေပေတၿပီး ေစာင့္ရတဲ့ သူမ အျဖစ္ကုိ မဲ့ၿပဳံးတခ်က္ ၿပဳံးမိလုိက္တယ္..

‘မင္းက သနားစရာ သူေတာ္ေကာင္းမေလးပါ ႏုႏုေထြးရဲ႕. .အခု ငါဆုိးျပေနတာေတြဟာ မင္းကုိေတာ့ ဂုဏ္တက္ေစပါတယ္ကြာ.. ဟားဟား.. အခုဆုိ ငါ့အေဖက အစ ငါ့ကိုဆုိ ဆုိးသြမ္းေနတဲ့ လူဆုိးတေယာက္လုိ႔ ထင္ေနတာမဟုတ္လား.. မင္းကလဲ ဒီလုိပဲ လုိခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား’

ဒါဆုိ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား ႏုေထြးကို လက္ထပ္ခ်င္ခဲ့ရတာလဲလုိ႔ ဟုိးအရင္ အစဦးပုိင္း အခ်ိန္ေတြတုန္းကေတာ့ ရန္ျဖစ္တုိင္း ေမးခဲ့တာပင္..

‘မင္းကုိ သိပ္ခ်စ္လုိ႔ကြ.’

သိပ္ခ်စ္တယ္ ဆုိတဲ့သူဟာ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူကုိ အနည္းေလးေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တယ္ မဟုတ္လား ကုိကုိ.. အခ်ိန္တုိင္း မယုံသကၤာအၾကည့္နဲ႔ စြပ္စဲြေျပာဆုိခ်င္တဲ့သူရဲ႕ စကားလုံးေတြၾကားမွာ သူမ ဘယ္ေလာက္အထိ ခံႏုိင္ရည္ရွိေနမလဲ ဆုိတာကုိ ကုိကုိ ေတြးၾကည့္မိဖူး ပါရဲ႕လား..

ခ်စ္တယ္ လုိ႔ ခဏ ခဏ ေျပာဖူးတဲ့ ကုိကုိဟာ ကုိယ့္ကုိ ခ်စ္ရဲ႕လားလုိ႔ ဘာလုိ႔မ်ား မေမးခဲ့တာလဲ.. ကုိယ့္ကုိ ခ်စ္ပါလုိ႔ ဘာလုိ႔မ်ား မေတာင္းဆုိခဲ့ဖူးတာလဲ .. အခုအခ်ိန္မွာ စဥ္းစားစရာ မလုိေတာ့ဘူး.. သူမ မဟုတ္တဲ့ မိန္းခေလးတေယာက္ရဲ႕ အျပဳအစုမွာ ကုိကုိ သာယာေနခဲ့ၿပီ.. အေမနဲ႔ အေဖရဲ႕ ေမတၱာ ေစတနာေတြကုိ နားလည္ေပမဲ့ ကုိကုိ႕ရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနကုိေတာ့ အသိမေပးခ်င္ခဲ့..

ေစာင့္ထိန္းရမယ့္ က်င့္ဝတ္ေတြကုိ အတိအက် လုိက္နာခဲ့တဲ့ သူမရဲ႕ သည္းခံႏုိင္မႈေတြၾကားထဲမွာ ကုိကုိ႕ကုိ ဘယ္အခ်ိန္အထိ သည္းခံရမလဲ.. သည္းမခံႏုိင္ေတာ့တဲ့ အခါေတြမွာ ဘယ္အရာကုိမ်ား ထြက္ေပါက္ယူရမလဲ.. ဟင့္အင္း မသိခ်င္ပါဘူး.. ျပန္စရာ အိမ္မရွိေတာ့တဲ့ သူမ အတြက္ေတာ့ အရာရာဟာ ေမွာင္အတိက်ေနခဲ့တာပင္..

ေမွာင္မုိက္တဲ့ ညအလယ္မွာ အခုေတာ့ သူမ တေယာက္တည္းပင္.. အယင္တုန္းကလဲ သူမ တေယာက္တည္းပါပဲ.. အခုေတာ့လဲ တေယာက္တည္းပါပဲ..ေနာင္ ဘယ္အခ်ိန္ထိမ်ား တေယာက္တည္း ရွိေနမလဲ ..

အေမွာင္ဟာ သိပ္နက္နဲလြန္းလာတဲ့အခါ ေျပာင္လက္ၿပီး လွပလာတယ္လုိ႔ ထင္လာမိတယ္.. ညအေမွာင္ဟာ အထီးက်န္တဲ့စိတ္ကုိ ပုိၿပီး အားေကာင္းေစလာခဲ့တယ္.. အေမွာင္ရဲ႕ ဓာတ္ကုိ သေဘာက်ေနတဲ့ သူမ အတြက္ေတာ့ ဘယ္အရာက ပုိေမွာင္လာေစသလဲ မစဥ္းစားခ်င္ခဲ့ေတာ့..

အိပ္မက္ေတြထဲမွာ အိပ္မက္ပဲ ရွိခဲ့တဲ့ သူမအတြက္ေတာ့ အေမွာင္ေတြထဲမွာလဲ အေမွာင္ပဲ ရွိမွာပါ.. အလင္းတစ ေတြ႕ဖုိ႔ စိတ္ကူးယဥ္ေနတယ္ဆုိတာကုိ တျဖည္းျဖည္း သိလာခဲ့ၿပီ…

လမ္းခ်ဳိးေကြ႕ရဲ႕ မီးတုိင္လင္းေရာင္ေအာက္မွာ အနက္ေရာင္ စိတ္ကူးတစ လြင့္ေမ်ာလာေနခဲ့ၿပီ.. သံဘာဂ်ာတံခါးကုိ အသာအယာ ထိေတြ႕လုိက္ေတာ့ ေအးစက္ေနတဲ့ အေတြ႕က အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ေစမိတယ္.. အသံမျမည္ေအာင္ သတိထားေနရင္းၾကားက ေသာ့ခေလာက္နဲ႔ သံတုိင္ ရုိက္ခတ္သံက နားစည္ကုိ ဆူညံသြားေစခဲ့တယ္..

လြတ္ေျမာက္ထြက္ခဲ့ၿပီ.. ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူမ မုန္းတဲ့ အေမွာင္ထုထဲမွာကုိပဲ သူမဟာ အေမွာင္တစကုိ ဖမ္းဆုပ္ခ်င္မိတဲ့သူ တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ.. အေမွာင္ထုထဲ တုိးဝင္လာေလ.. အေမွာင္ဟာ ပုိေမွာင္လာေလပါပဲ..

တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ညမွာ ညွပ္ဖိနပ္သံပါးပါးက ေနာက္ေက်ာက လုိက္လာတဲ့ တေစၦတေကာင္လုိ သူမရဲ႕ေနာက္ေက်ာကေန ကပ္ၿပီးလုိက္လာတယ္.. ကတၱရာပါးပါး ခင္းထားတဲ့ လမ္းေပၚ ေက်ာက္စရစ္ခဲခ်ည္း သပ္သပ္သာ ရွိေနတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ဘဝဟာ ေနာက္ေက်ာမလုံခဲ့ဘူးဆုိတာကုိ ပုိသိသာလာေစတယ္..

အားကုိးစရာ ေျခဖဝါးနဲ႔ အိပ္မက္ေတြကုိသာ ဆုပ္ကုိင္ခဲ့တဲ့ သူမရဲ႕ ပုိင္ဆုိင္မႈေတြၾကားမွာ သူမဟာ ဘာမွ မဟုတ္ေတာ့.... သူမရဲ႕ မိန္းမသားဘဝ.. သူမရဲ႕ ကံၾကမၷာ၊ သူမရဲ႕ အနာဂတ္၊ သူမရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈ .. အားလုံး အားလုံးဟာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့ၿပီ..
ဒီလမ္းခ်ဳိးအေကြ႕ေလးကုိ လြန္ရင္ ဘဝဟာ လြတ္ေျမာက္ထြက္ခဲ့ၿပီလုိ႔ သူမ ထင္ေနခဲ့ၿပီ..

ပါးျပင္ေပၚ စီးက်လာေနတဲ့ ႏွလုံးသားရဲ႕ငုိေၾကြးသံေတြကုိ ဘာကမွ မတားဆီးႏိုင္ေတာ့.. စူးစူးရွရွ ကားမီးလင္းတန္းေအာက္မွာ သူမက တကုိယ္လုံး ပစ္ဝင္ခဲ့လုိက္ၿပီ… နံေဘးကုိ ေျပးဝင္လာတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားရဲ႕ အရွိန္ႏႈန္းကုိ သူမ ဝမ္းသာအားရ ႀကဳိဆုိမိလိုက္တဲ့ အခုိက္မွာပဲ ဘရိတ္အုပ္သံ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားရၿပီး ကတၱရာလမ္းမနဲ႔ ကားဘီးပြတ္တုိက္သံက သူမ နားထဲ အရွိန္ျပင္းစြာ ဝင္ေရာက္ခဲ့ေတာ့တာ..

တံခါးဖြင့္သံ က်ယ္က်ယ္ကုိ ၾကားရၿပီး ေျပးဝင္လာတဲ့ ဖိနပ္သံေတြၾကားမွာ သူမ အၾကားခ်င္ဆုံး အသံကုိ ၾကားလုိက္ရတယ္..

‘ႏုေထြး..’

တင္းထားတဲ့ စိတ္ေတြ အကုန္ေလွ်ာ့ခ်လုိက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အေမွာင္ထဲမွာ ေပ်ာ္တဲ့ မိန္းခေလးဟာ အေမွာင္ထဲကုိသာ တုိးဝင္သြားေတာ့တာပါပဲ..

ျပည့္စုံ
12:36 pm, 23-1-2012

Thursday, January 5, 2012

ဟဲလုိ ႏွစ္ေထာင့္ဆယ့္ႏွစ္



လင္းလက္တဲ့ ၾကယ္စင္ ၆ လုံးနဲ႔ ေတာင္ဆိတ္တေကာင္ရဲ႕ ဒ႑ာရီကုိ မသိခင္ကေတာ့ ကုိယ္ဟာ ျမင္ျမင္ရာ ခ်ဳိနဲ႔ေဝွ႕ခ်င္တဲ့ ေဒါသသင့္ေနတဲ့ မိန္းမငယ္တေယာက္သာ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္.. ဘာေၾကာင့္မ်ား ကုိယ့္ရဲ႕ ေစတနာ ေတြဟာ ျမင္သာတဲ့ အရာေတြ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲမသြားတာလဲ.. လူေတြအေပၚ နာက်ည္းခ်င္တတ္တဲ့ စိတ္က ႏွလုံးသားမွာ မၾကာခဏ အျမစ္တြယ္ခဲ့ဖူးတယ္..

ဒါေပမဲ့ ခဏတာပါပဲ.. အေတးအမွတ္ ႀကီးတတ္တဲ့ မိန္းခေလးဟာ တခါတေလေတာ့လဲ အရာရာကုိ သင္ပုန္းေခ်ပစ္လုိက္တာပါပဲ.. ကလဲ့စားေခ်ဖုိ႔အထိ ဥာဏ္ရည္မမွီတတ္ေတာ့ အႏုနည္းနဲ႔သာ ဆန္႔က်င္ သင္ပုန္းေခ် ကန္႔လန္႔ကာ ပိတ္ခဲ့ေစေတာ့တယ္..

ပင္လယ္နတ္ဖုရား ပုိဆုိက္ဒြန္ဟာ ေတာင္ဆိတ္တေကာင္ အသြင္ေျပာင္းလုိက္ၿပီး လွပတဲ့ လူမိန္းမသား သီအုိဖာနီကုိပါ ေတာင္ဆိတ္မ အသြင္ ေျပာင္း တူႏွစ္ျဖာ ေမတၱာမွ် ခ်စ္ခင္စုံဖက္လုိ႔ အလြန္တန္ခုိးႀကီးၿပီး ေရႊေရာင္အတိၿပီးတဲ့ အေမႊးအမွ်င္နဲ႔ အေတာင္ပံ ပါၿပီး ေလမွာ ပ်ံဝဲႏုိင္တဲ့ နတ္ေတာင္ဆိတ္ႀကီး တေကာင္ကုိ ဖြားျမင္တယ္ တဲ့.. ဒါဟာ ပုံျပင္ရဲ႕ အစပါပဲ..

ဒ႑ာရီလာ နတ္ဖုရားေတြရဲ႕ သမုိင္းမွာ ေရႊေရာင္ေတာင္ဆိတ္ တေကာင္ ေမြးဖြားလာပုံ ပုံျပင္တပုဒ္..

ကုိယ့္ကေတာ့ ရက္ထပ္တဲ့ သႀကၤန္ရက္ရဲ႕ ပထမဆုံး အႀကဳိေန႔ တရက္မွာ ဖြားျမင္ခဲ့တယ္.. ေရႊေရာင္ေတာက္ပ မေနတဲ့ ကုိယ့္ရဲ႕ ငယ္ဘဝဟာ သူလုိကုိယ္လုိပါပဲ.. အဲ့ဒီမွာတင္ ေရႊေရာင္ေတာင္ဆိတ္တေကာင္နဲ႔ နကၡတ္သာ တူတဲ့ မိန္းခေလး တေယာက္ ေမြးဖြား လာခဲ့တာပါ.. ကုိယ္ဟာ ဒ႑ာရီထဲကလုိလဲ ေရႊေရာင္ မေတာက္ပဘူး.. သာမာန္ မိန္းမငယ္တဦးပါ..

ေရႊေရာင္ေတာင္ဆိတ္ဟာ လူ႕ကမၻာမွာ ေနထုိင္ၿပီး ဒုကၡေရာက္သူေတြကုိ ကူညီသတဲ့.. ကုိယ္တုိ႔မွာ တူညီတာ ဒါပဲ ရွိတယ္.. ဒါနဲ႔တင္ ကုိယ္ဟာ ေရႊေရာင္ေတာင္ဆိတ္လုိ လူေတြကုိ ကူညီခ်င္တတ္တဲ့ နတ္ဆုိး တေကာင္ ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ.. ကိုယ္က လူေတြကို ကူညီခ်င္တယ္.. လူေတြက ကုိယ့္အကူအညီကုိ လုိအပ္တုန္းသာ အသုံးခ်ခ်င္ၿပီး ကုိယ့္နာမည္ကုိေတာ့ ေမ့ထားခ်င္ၾကတယ္.. ကုိယ္က အဲ့ဒီအတြက္ မနာက်င္ခဲ့ေပမဲ့ သူတုိ႔ကေတာ့ လိပ္ျပာမလုံခဲ့ဘူး.. အဲ့ဒီမွာတင္ ျပႆနာတခ်ဳိ႕ စတင္ခဲ့ေတာ့တာ..

လူေတြဟာ ကုိယ္တုိင္က လိပ္ျပာမလုံတဲ့ အခါ .. လုံေလာက္တဲ့ ဆင္ေျခတရားေတြကုိ အရူးအမူး ရွာေဖြတတ္ေတာ့တာပါပဲ.. အဲ့ဒီမွာတင္ ကမၻာမီးေလာင္ သားေတာင္ ခ်နင္း သတဲ့.. ကုိယ္က အျပစ္ မတင္ခဲ့ပါဘူး.. ဒါေပမဲ့ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြကုိေတာ့ အနည္းဆုံး လိပ္ျပာ လုံလုံနဲ႔ ဝင့္ဝင့္ၾကြားၾကြား ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တယ္.. ဒါေပမဲ့ ကုိယ္ပဲ မွားခဲ့တယ္.. ကုိယ့္အေပၚ မေကာင္းခဲ့တဲ့သူေတြ အေပၚ ကုိယ္က သူေတာ္ေကာင္း လုပ္ခ်င္ခဲ့မႈတဲ့.. အဆုံးမွာေတာ့ ေရေပၚမွာ အရုပ္ေရးသလုိ ကုိယ့္ေစတနာေတြဟာ ေရတပြက္ေတာင္ မပြက္ခဲ့.. အလဟႆျဖစ္ခဲ့ၿပီ..

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာေပါ့ လူ႔ျပည္မွာ အဲ့သားမတ္ ဆုိတဲ့ ဘုရင္က မိဖုရား နက္ပလီနဲ႔ ေပါင္းဖက္ၿပီး သားေတာ္ ဖလစ္ဆပ္နဲ႔ သမီးေတာ္ ဟယ္လီကုိ ေမြးဖြားသတဲ့.. ဒါေပမဲ့ အဲ့သားမတ္ဟာ ေလာဘႀကီးတယ္.. အီဒုိ ဆုိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးကုိပါ မိဖုရားေျမွာက္လုိက္တဲ့အခါ မိဖုရား နက္ပလီဟာ အခ်စ္ေရးမွာ အေရးနိမ့္သြားေတာ့တယ္..

အီဒုိ မိဖုရားက ခ်စ္ျခင္းကုိ အျပည့္အဝ ရတာေတာင္မွ ေလာဘႀကီးလြန္းတဲ့ အတြက္ သူမရဲ႕ ေနာင္ေမြးလာမယ့္ သားကေလး ထီးနန္း မရမွာစုိးလုိ႔ မိဖုရား နက္ပလီရဲ႕ သားေတာ္နဲ႔ သမီးေတာ္ကုိ ယဇ္ပုလႅင္မွာ ပူေဇာ္ဖုိ႔ လင္သားကုိ ေသြးေဆာင္ေတာ့တာပါပဲ..

ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ သားနဲ႔သမီးကုိ ကုိယ္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ယဇ္ပူေဇာ္ဖုိ႔ မုိက္မုိက္မဲမဲ စဥ္းစားေနတဲ့ ဘုရင္ အဲ့သားမတ္ကုိ ေတာင္းပန္ တုိးရႈိးလုိ႔ မရေတာ့တဲ့ ေမြးမိခင္ျဖစ္တဲ့ နက္ပလီက ေရႊေရာင္ ေတာင္ဆိတ္ႀကီးကုိ အကူအညီ ေတာင္းရေတာ့တာေပါ့..

ၾကင္နာတတ္ၿပီး လူသားေတြကုိ ကူညီခ်င္တတ္တဲ့ ေရႊေရာင္ ေတာင္ဆိတ္က ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေက်ာေပၚ တင္ၿပီး ပင္လယ္ ကုိ ျဖတ္ပ်ံ ခဲ့ေပမဲ့ သမီးကေလး ဟယ္လီက ပင္လယ္ထဲကုိ ျပဳတ္က်ရွာသတဲ့.. သားေတာ္ေလး ဖလစ္ဆပ္ကုိေတာ့ Aries နတ္ဖုရားကုိ အပ္ခဲ့တယ္..

ေရႊေရာင္ေတာင္ဆိတ္ႀကီးဟာ ေသအံ့ဆဲဆဲျဖစ္ေနတဲ့ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ကုိ သူ႕ရဲ႕ အသက္နဲ႔ လဲထပ္ၿပီး ထာဝရ ရွင္သန္တဲ့ နတ္ဖုရားေတြ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲေပးခဲ့တယ္..

ဟယ္လီကေလးက ပင္လယ္နတ္သမီးျဖစ္သြားခဲ့ၿပီး သားေတာ္ ဖလစ္ဆပ္ကုိေတာ့ ေအရီးစ္ နတ္ဖုရားရဲ႕ သမီးနဲ႔ လက္ဆက္ေစခဲ့တယ္.. ေရႊေရာင္ေတာင္ဆိတ္ႀကီးဟာ သူ႕ရဲ႕ ေရႊေရာင္ေတာက္ပတဲ့ အေရခြံကုိသာ နတ္ကြန္းေရွ႕မွာ ခ်ိတ္ဆဲြေပးပါ ဆုိတဲ့ ေတာင္းဆုိမႈကုိသာ ျပဳခဲ့ရွာသတဲ့..

ေရႊေရာင္ေတာင္ဆိတ္ႀကီးရဲ႕ ၾကင္နာတတ္တဲ့ အသည္းႏွလုံးကုိ ခ်ီးျမွင့္ေျမွာက္စားတဲ့ အေနနဲ႔ ဇုနတ္မင္းႀကီးက ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ေတာက္ပ ၾကည္စင္တဲ့ ၾကယ္စင္ ၆ လုံးနဲ႔ ေရႊေရာင္ေတာင္ဆိတ္ပုံကုိ မွတ္တမ္းထုိးေစခဲ့တယ္..

ျမင့္ျမတ္တဲ့ ႏွလုံးသားကုိ အရင္းခံၿပီး အမွန္တရားဘက္က ရပ္တည္ၿပီး အသက္ကုိ စေတး ေပးဆပ္ ရဲဝံံတဲ့ သဘာဝကုိ အမွတ္ရေစဖုိ႔အတြက္ ၾကယ္စင္ေတြရဲ႕ အလင္းတန္းနဲ႔ ထိေတြ႕သူဟာ လူသားေတြကုိ အက်ဳိးျပဳတဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့သူေတြ အျဖစ္ ေမြးဖြားေစခဲ့သတဲ့..

ဒီနကၡတ္ေတြနဲ႔ ယွဥ္ေမြးခဲ့တဲ့ မိန္းခေလးဟာ လူသားအက်ဳိးျပဳ ျမင့္ျမတ္တဲ့ သူတဦး ျဖစ္ခဲ့ပါရဲ႕လား.. အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ၾကယ္စင္ရဲ႕ အလင္းကုိ ထိေတြ႕မွာစုိးလုိ႔ ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကေန ေကာင္းကင္ကုိ တိတ္တခုိး ေမွ်ာ္ကုိးၾကည့္တတ္တဲ့ မိန္းခေလးမွာ အထီးက်န္စိတ္နဲ႔ အတူ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ႏွလုံးသားတစုံ မေပ်ာက္ဆုံးႏုိင္ေသးတာဟာလဲ ဘုရားေပးတဲ့ လက္ေဆာင္တခုပါပဲ..

တစုံတရာကုိ မေမွ်ာ္ကုိးေပမဲ့ ရရွိလာတဲ့ ရလဒ္ေတြၾကားမွာ မလူးသာ မလြန္႔သာ နာက်င္စရာေတြခ်ည္းသာ အၿမဲ ႀကဳံရေတာ့တာ.. ေပးဆပ္ျခင္းဟာ ရယူျခင္းအတြက္ ပထမ အစ ေျခလွမ္းဆုိ ဘယ္အရာကုိ ေပးဆပ္လုိက္လုိ႔ ဘယ္အရာကုိမ်ား ေတာင္းဆုိခဲ့ရဖူးသလဲ.. ကုိယ္ မစဥ္းစားတတ္ခဲ့.. ကုိယ္ေပးတဲ့ အကူအညီဟာ ေထာင္တန္သလား၊ ေသာင္းတန္ သလား၊ က်ိန္းေသတာကေတာ့ တန္ဖုိးမသိသူေတြၾကားမွာ ေပါ့တန္ေစခဲ့တယ္ ဆုိတာပါပဲ..

ဘဝ လမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္မွာ တပါးသူေတြရဲ႕ ျပႆနာ အခင္းအက်င္းေတြၾကားထဲ ေမ်ာပါ တတ္ခဲ့တဲ့သူဟာ ကုိယ့္ဘဝအတြက္ေတာ့ ေရာင့္ရဲ တင္းတိမ္ႏုိင္တာခ်ည္းပါပဲ.. ဦးေဆာင္ လမ္းညႊန္ဖုိ႔ စိတ္ထက္သန္တဲ့ သူဟာ အဆုံးမေတာ့ ေရွ႕တုိးရင္း ေခ်ာက္ထဲက်.. ဘဝဟာ ေနာက္ေက်ာကုိ ထုိးတဲ့ ဓားေတြကုိ ဖယ္ရွားေနရတာနဲ႔တင္ တသက္တာ ကုန္ဆုံးေစခဲ့..

အုိ ေရႊေရာင္ေတာင္ဆိတ္ႀကီးေရ.. အသင့္မွာ အသက္နဲ႔ထပ္တူ လဲထပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေနာင္တ ဆုိတာမ်ဳိး ရခဲ့ဖူးပါသလား.. အုိ ကုိယ့္မွာေတာ့ေလ တခါတေလမွာ ေနာင္မွ ယူႀကဳံးမရ ေနာင္တဆုိတာမ်ဳိး ခဏ ခဏ ႀကဳံရဖူးတဲ့အတြက္ နာက်င္ခံစားလုိက္ရတာ…
မုိးျမင့္ပ်ံ တိမ္ညြန္႔စား စြမ္းပကားကုိ ပုိင္ဆုိင္ခဲ့ဖူးတဲ့သူတဲ့.. ၾကယ္စင္ေတြရဲ႕ အလင္းေတြ လူေတြအေပၚ ထင္လင္းေစခ်င္လြန္းလို႔ အခ်ိန္တုိင္းသာ လမုိက္ည ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့သူ..ဒီလုိလူမ်ဳိးမွာမွ အခ်ိန္တုိင္းဟာ လျပည့္တယ္..

ရာသီအစ အဲ့ဒီ မိႆ ရာသီခြင္ကုိက ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကုိ ေက်ာေပၚပုိးၿပီး ဒုကၡ အဆင္းရဲခံတတ္တဲ့ ေတာင္ဆိတ္ တေကာင္ကုိ ကုိယ္စားျပဳတယ္.. ကုိယ့္မွာ ေတာင္ဆိတ္နဲ႔ တူတာဆုိလုိ႔ ဒုကၡေတြကုိ ေက်ာမွာ ပုိးထားေနတုန္း ပုိးထားရတုန္းသာ ရွိေနခဲ့..

မလုိအပ္တဲ့ အကူအညီေတြ ေလွ်ာ့ၿပီး ေစတနာပုိလြန္းအားႀကီးတာေတြကုိ ေလွ်ာ့လုိက္ပါတဲ့ေလ.. ေရႊေရာင္ေတာင္ဆိတ္တေကာင္နဲ႔ လူ႕ျပည္က ဒုကၡေတြကုိ ေက်ာပုိးထားတဲ့ မိန္းမငယ္ တေယာက္ၾကားမွာ နကၡတ္တူ ရာသီခြင္ တူရုံကလဲြလုိ႔ ဘာေတြမ်ား ထူးျခားတာမ်ဳိးေတြ ရွိႏုိင္မလဲ..

စဥ္းစားခ်င္ပါရဲ႕.. ေတြးေတာဖုိ႔ ဦးေႏွာက္အစုံက အခုေတာ့ ပင္ပန္းလြန္းလုိ႔ ရူးသြပ္ခဲ့ၿပီ.. ေတာ္ပါၿပီေလ.. ကုိယ့္စိတ္ကုိ နာက်င္ေအာင္ ဆုံးမလဲ.. အမွတ္မရွိတဲ့ မိန္းကေလးဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္အားကုိး ေရွ႕ကုိသာ ဆက္တုိးေနေတာ့တာ..

ေကာင္းကင္က အလင္းလက္ဆုံး ၾကယ္ေတြကုိ စိတ္ကူးနဲ႔ ပုံေဖာ္ထားတဲ့ ေတာင္ဆိတ္တေကာင္ရဲ႕ ပုံသ႑ာန္ေပၚေနတဲ့ မိႆရာသီခြင္ရဲ႕ အရုပ္.. အဂၤါၿဂဳိလ္စုိးမုိးၿပီး တနဂၤေႏြၿဂဳိလ္ ေနမင္းရဲ႕ အားေကာင္းတဲ့ အစြမ္းကို ပုိင္ဆုိင္ထားတဲ့သူ.. ရန္အၿပဳိင္အဆုိင္ေတြကုိ ရင္ဆုိင္ ေခ်မႈန္း ဖယ္ရွားဖုိ႔ ႀကဳိးပမ္းေနရတဲ့သူ.. ဘဝတုိက္ပဲြကုိ အၿမဲတေစ ရင္ဆုိင္ တုိက္ခုိက္ေနရတဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္တဲ့..

တကယ္ေတာ့ ကုိယ္ဟာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်င္ပါတယ္.. ထိေတြ႕ေနရတဲ့ အဝန္းအဝုိင္းကုိ သိမ္းသြင္းႏုိင္သတဲ့.. ျဖစ္ႏုိင္ပါရဲ႕လား.. ကုိယ္ ဆုိတဲ့သူကလဲ ေဗထိ ဆုိတာနဲ႔ အနည္းေလးေတာ့ နဖူးမွာ တခ်က္ ေက်ာမွာ တခ်က္ ျမွားခ်က္က ထိမွန္ခဲ့စၿမဲ ..

အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာတာနဲ႔ အမွ် စိတ္ေတြကလဲ မျဖဴစင္ႏုိင္ေတာ့.. အရင္လုိ ျဖဴျဖဴစင္စင္ ကူညီမႈေတြ မေပးႏုိင္ေတာ့တဲ့အျပင္ အခါ ထပ္ခါ ထပ္ခါ ေျပာေနရတဲ့ စကားလုံးေတြၾကားမွာ စိတ္မရွည္တတ္ေတာ့.. လူေတြကုိ ကုန္းပုိးၿပီးသာ လုိရာ သယ္ေဆာင္ေပးလုိက္ခ်င္သည္.. သူတုိ႔ရဲ႕ ျပႆနာေတြၾကား နာမခံခ်င္ေတာ့..

လူေတြဟာ အယင္ကထက္ ပုိၿပီး ဒုံးေဝးလာတယ္လုိ႔ ထင္ေနရင္းနဲ႔ကုိ တကယ္ေတာ့ ပုိေဝးသြား တဲ့သူဟာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္သာ ျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့တာ.. စကားတခြန္းကုိ ၂ ခါ ထပ္ေျပာရင္ ေဒါသတႀကီး ျဖစ္လာတတ္တဲ့ ကုိယ္ဟာ တကယ္ေတာ့ ပထမ တခြန္းမွာတင္ စိတ္က တုိႏွင့္ခဲ့ၿပီ..

ကုိယ္က ရာႏႈန္းျပည့္ လူေကာင္း မဟုတ္ပါဘူး.. လူဆုိးလဲ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူးကြယ္.. ဒါေပမဲ့ အနည္းဆုံးေတာ့ ကုိယ့္စကားလုံးေတြဟာ သူတပါးရဲ႕ အၿပဳံးေတြ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ သြားေစခ်င္ပါတယ္.. ကုိယ္ဟာ အေရာင္ထည္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ အျဖဴေရာင္ မျဖစ္ခ်င္ခဲ့... လူေတြရဲ႕ အပူေတြကုိ စုပ္ယူေပးႏုိင္တဲ့ အနက္ေရာင္ ပုဝါထည္ တစသာ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္..

ေရႊေရာင္ေတာင္ဆိတ္ရဲ႕ အလင္းတန္းနဲ႔ ထိေတြ႕ခဲ့ၿပီး ေမြးဖြားခဲ့တယ္ ဆုိတဲ့ သူဟာ ကူညီခ်င္တဲ့ ၾကင္နာတတ္ တဲ့ စိတ္ေတြ ေခါင္းပါးလာၿပီလုိ႔ ေတြးမိတဲ့အခါ တိတ္တဆိတ္သာ ဝမ္းနည္းလာေလေတာ့သည္.. ေနႏွင့္ပါဦးကြယ္.. အျပာေရာင္ၾကည္စင္တဲ့ ေကာင္းကင္ျပင္သာ တိမ္ကင္းစင္တဲ့ တေန႔ ေရာက္ခဲ့ရင္ ကုိယ္ေလ အယင္လုိ ျပန္ျဖစ္ေစရပါ့မယ္လုိ႔.. ဘယ္သူမွ မသိလဲ ေဘးမွာ မရွိႏုိင္ေတာ့တဲ့သူကုိ တုိင္တည္ ဆုေတာင္းခဲ့ဖူးပါရဲ႕..

ရာသီစက္ဝန္းဟာ အခုေတာ့ တပတ္ ျပန္လည္ခဲ့ၿပီ.. အသစ္ စတင္ျဖစ္ထြန္းတဲ့ ႏွစ္အသစ္ အစမွာ အသစ္တဖန္ ေမြးဖြားျခင္းေတြနဲ႔ ျပန္လည္ သက္ဝင္ လႈပ္ရွားမႈေတြ ျပန္လာႏုိင္ဦးမယ္တဲ့.. အယင္လုိသာ ျပန္ရမယ္ဆုိ ျဖဴစင္တဲ့ ဟုိအယင္လုိ ဘဝမ်ဳိးသာ ျပန္ရခ်င္ေတာ့တာ..

ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့.. က်ရႈံးခဲ့ၿပီလုိ႔ ထင္ရတဲ့.. ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ဖူးတဲ့.. ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္ႏွလုံးနဲ႔ အယင္လုိ အၿပဳံးမ်ဳိးကုိ ျပန္ရခ်င္မိတဲ့ မိန္းခေလးဟာ.. ေလာကအလယ္မွာ ယက္ကန္ယက္ကန္ ကူးခတ္ေနရတုန္းပါပဲ.. ၂၀၁၂ ရယ္ ဘဝမွာ အေပ်ာ္ဆုံးႏွစ္သစ္ တစ္ႏွစ္ေတာ့ ျဖစ္ပါရေစဦး.. လုံးလုံးေတာ့ စိတ္က မေျပာင္းသြားႏုိင္ေပမဲ့ အတတ္ႏုိင္ဆုံးေတာ့… အရာရာ အေကာင္းဘက္ကုိ ေျပာင္းလဲသြားေစခ်င္ပါတယ္..

ျပည့္စုံ
(၁-၆-၂၀၁၁၊ ၁း၅၆ pm)

Monday, January 2, 2012

2012 အထိ ဒါေတြ ပါလာတယ္..

2011 ႏွစ္ထဲမွာ မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ စကားလုံးေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ခဲ့တယ္.. အေၾကြးေတြလုိပဲ.. ေမ့မသြားဘဲ 2012 အထိ သူတုိ႔လုိက္လာတယ္..

ကုိယ္ေရာ စိတ္ပါ အတူတူ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ ႀကဳိးစားတုိင္း ကုိယ္ေရာ စိတ္ပါ ပင္ပန္းတႀကီး လဲၿပဳိသြားခဲ့ဖူးသည့္ အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ အတင္းအက်ပ္ ေျပာင္းလဲယူဖုိ႔ မႀကဳိးစားျဖစ္ေတာ့..

လြတ္က်သြားတယ္.. လြင့္စဥ္က်သြားခဲ့ၿပီး.. အေတာ္ေဝးေဝးအထိ လိုက္မမွီႏုိင္ေတာ့တဲ့ အထိ .. ခပ္ေဝးေဝး ေနရာအထိ လြင့္ေမ်ာသြားတဲ့ အရာေတြထဲ.. ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြႏွင့္အတူ လူေတြကို အေကာင္းျမင္စိတ္ပါ ပါသြားခဲ့တယ္.. ျပန္မရခဲ့ေတာ့ဘူး..

ရီေမာျခင္းဟာ ပါးစပ္ဖ်ားက လာသလားလုိ႔ သံသယဝင္ေနရင္းနဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟာ တန္ေၾကးႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ လဲယူလုိ႔ မရခဲ့ဘူး.. ေပ်ာက္ဆုံးသြားၿပီ..

ကုိယ္က ဘယ္သူပါ လုိ႔ ဆုိတဲ့သူေတြကုိ သိကၽြမ္းရတာထက္ ကုိယ့္ဘာသာ ရွာေဖြယူရတဲ့ မိတ္ေဆြ အစစ္အမွန္ေတြကုိပဲ တန္ဖုိးထားပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ ကုိယ္ယုံၾကည္တာေတြလဲ တခါတေလမွာ အမွားပါတတ္တယ္..

မိန္းမေတြဟာ ဦးစားေပးခံရတယ္လုိ႔ ေရွးအစဥ္အဆက္ ယုံၾကည္ခဲ့တာေတြကုိ စိတ္ထဲ မွတ္ထင္ထားရင္း တကယ္ေတာ့ အသနားခံ လူတန္းစားအျဖစ္သာ ပါးစပ္အရသာခံေနရမွန္း သိေနတဲ့အခါ သူတုိ႔အစား ရွက္မိတယ္.. ကုိယ္သာ လိပ္ဆုိ ေခါင္းမျပဴဝံ့ေတာ့...

တေယာက္တည္း ေနရတဲ့ ဘဝကုိ မက္ေမာမိေပမဲ့ ဘဝဟာ ကူးခတ္ေနမွသာ မနစ္ျမဳပ္မွန္း သိရေတာ့တယ္.. ေကာလဟာလေတြ၊ မနာလုိ အတင္းအဖ်င္းေတြနဲ႔ မစၱရိယစိတ္ေတြၾကား ေပါေလာေမ်ာေနတဲ့ ဘဝပင္လယ္ႀကီး.. ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ မ်က္မျမင္.. ကုိယ္တေယာက္တည္းပဲ စိတ္ကူးယဥ္..

ျပည့္စုံ
(Monday, January 2, 2012 at 4:14pm)