Friday, October 29, 2010

လငပုပ္ဖမ္းျခင္း



ေနေတာင္ အေရာင္ေပ်ာက္ပီတဲ့
ဒါလား ေနဝင္ခ်ိန္
ငါ့ဘဝ ညေတြမ်ားလုိက္တာ
အေမွာင္ကလဲ ခါးတာပဲ
စကားမ်ားတဲ့ေကာင္ေတြ အသံတိတ္စမ္း
လက ခပ္ေငါက္ေငါက္ဆုိေတာ့
ၾကယ္ေတြ ခြက္ထုိးခြက္လွန္ရီလုိ႔
ေနတတ္ရင္ အေပ်ာ္အပ်က္ခ်ည္းပါဗ်ာတဲ့
ဒီစကား ဘယ္သူကမ်ားေျပာခဲ့ပါလိမ့္
ဒါနဲ႔မ်ားေတာင္ လက တိမ္ေနာက္ပုန္းေနေသးတယ္

ျပည့္စုံ
(၂၉-၁၀-၂၀၁၀၊ ၁၂း၅၄ am)

Tuesday, October 26, 2010

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအိပ္မက္

ဒီလုိနဲ႔ပဲ က်မတုိ႔ေတြ
အိပ္မက္ထဲမွာမွ အိပ္မက္ မက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္
အေရွ႕အရပ္က ေနထြက္ပါတယ္
အေနာက္အရပ္က ေနဝင္သြားတဲ့အခါ
ေနာက္ေက်ာမွာ စာတန္းတစ္ေစာင္ကပ္ပီး
လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ပါတယ္
ေနာက္ေက်ာမလုံသူဆုိတာ စာတန္းကပ္ရုံနဲ႔ လုံၿခဳံသလား
ေမးခြန္းတုိင္း အေျဖမရွိဘူးဆုိတာ
သူတုိ႔လဲ မသိသလုိ
က်မတုိ႔လဲ မသိခဲ့ၾကပါဘူး

ဒီလုိနဲ႔ပဲ က်မတုိ႔ေတြ
အနာဂတ္ထဲမွာမွ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ဆုိတာ ပုံေဖာ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္
ရခုိင္ရုိးမ တစ္ဖက္ျခမ္းမွာ မုန္တုိင္းတုိက္ေနတဲ့အခါ
ပဲခူးရုိးမ အေရွ႕ျခမ္းမွာ သစ္ေတာေတြ ျပဳန္းတီးေနပါတယ္
သစ္ပင္ေတြ စိုက္ေနၾကပါတယ္
သစ္ပင္စုိက္သူ တစ္ရာထက္
သစ္တန္ရာေပါင္းမ်ားစြာက တရားဝင္ျဖစ္လာတာကုိ
သူတုိ႔လဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္သလုိ
က်မတုိ႔လဲ သိလ်က္နဲ႔ မျမင္ေယာင္ေဆာင္လာၾကပါတယ္

ဒီလုိနဲ႔ပဲ က်မတုိ႔ေတြ
ပါမုန္႔မရွိတဲ့အတြက္ ကိတ္မုန္႔စားဖုိ႔လုိက္ရွာေနခဲ့ရပါတယ္
ေရရွားပါးတဲ့ အထက္ျမန္မာျပည္မွာ
ဆည္ေရေတြ အစိုးရက ေဖာက္ခ်ေပးေနပါတယ္
ေရႀကီးတယ္ မုိးမ်ားတယ္ ေရလွ်ံတယ္
မႀကဳံဖူးတဲ့ အထက္ပုိင္းက ေရႀကီးမႈသတင္းမွာ
ဆည္ေဆာက္တာ အျပစ္မဆုိဘဲ
အလႈ လႈဖုိ႔ သတင္းစကားဆုိေနတဲ့သူေတြအတြက္
ပဲြလန္႔ရာ ဖ်ာခင္းခ်င္တဲ့သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး
သူတုိ႔လဲ သိတာေတြမ်ားတယ္ ဆုိေနပါတယ္
က်မတုိ႔လဲ သိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ မ်က္ႏွာလဲႊေနတာ မ်ားလာပါတယ္

ဒီလုိနဲ႔ပဲ က်မတုိ႔ေတြ
စုစည္းမႈအားအတြက္ ညီညြတ္မႈတရားကို လက္ကုိင္ထားေနရပါတယ္
ႏုိင္ငံေတာ္အလံသစ္ေျပာင္းလိုက္တဲ့အတြက္
အလံေဟာင္းကေန အေလာင္းဟန္ ေျပာင္းျပန္နိမိတ္ေကာက္ခဲ့ေပမဲ့
လြတ္လပ္ေရးအလံ ေနဝင္းအလံနဲ႔
စပါးႏွံ ဆတ္သြား ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ျပဌာန္းစာအုပ္ထဲ
အလံေတြ ေျပာင္းျပန္သြားခဲ့ပါတယ္
အလံေဟာင္းေတြအတြက္ ျပန္ေျပာင္းေျပာေနတဲ့အတိတ္ထဲ
သူတုိ႔လဲ စကားလုံးအသစ္ေတြကို ေရရြတ္ေနသလုိ
က်မတုိ႔လဲ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့စာေတြကုိ ျပန္ေမ့ေအာင္ ႀကဳိးစားေနရပါတယ္

ဒီလုိနဲ႔ပဲ က်မတုိ႔ေတြ
အေနာက္ကေန ေနထြက္လာပီး အေရွ႕က ေနဝင္မယ့္ရက္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါတယ္

ျပည့္စုံ
(၂၅-၁၀-၂၀၁၀၊ ၆း၅၇ pm)

Sunday, October 17, 2010

ဆဲြငင္အား



ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္းတရားေတြဆုိတာ ရုိးရွင္းသလား.. ဆန္းျပားသလား က်မ မခဲြျခားတတ္တာ အမွန္ပါ…

‘ဖုန္းမွားေနပါတယ္ရွင္… ‘

မရင္းႏွီးတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကုိ ျငင္းခ်က္ထုတ္ပီးတဲ့အခါ က်မ ေတြေဝသြားမိတယ္…

အရင္တစ္ခ်ိန္တုန္းကလဲ.. အခုလုိမ်ဳိး ဖုန္းနံပါတ္အမွားတစ္ခု က်မဆီ ေရာက္လာခဲ့ဖူးတယ္.. မွားမွန္းသိေနတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုမွာ ဘာသံမွမၾကားရေပမဲ့ တိတ္တဆိတ္နားစုိက္ေထာင္ေနတုန္း… တီ တီ တီ ျမည္သံရွည္ႀကီးၾကားမွာ က်မ မ်က္ရည္ေတြေတြက်မိဖူးတယ္.. ေတာ္ပါပီကြယ္.. ရူးသြပ္ျခင္းေတြ ရပ္တန္႔လုိက္တာ ေကာင္းပါတယ္.. လက္ေတြ႕ဘဝဆုိတာ ၾကမ္းတမ္းေပမဲ့ ေႏြးေထြးလြန္းလွတာ လက္ေတြ႕ပဲ မဟုတ္လား…

‘က်ေနာ္ စိတ္ညစ္တဲ့အခါတုိင္း က်ေနာ့္ေဘးမွာ အားေပးတဲ့အၿပဳံးနဲ႔ သူမ အၿမဲရွိခဲ့ဖူးတယ္..’

သူ႕ရဲ႕မ်က္လုံးေတြက ဟုိးအေဝးကုိေငးၾကည့္ေနပီး အတိတ္ေတြထဲ ေမ်ာလြင့္ေနပုံရခဲ့တယ္.. လက္ရွိအေျခအေနမွာ မရွိေနတဲ့သူ႕ရဲ႕မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနရတာကုိက က်မအတြက္ လက္ေတြ႕ဆန္လြန္းေနမိတယ္… က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီအတုိင္း ေအးေအးေဆးေဆး ထုိင္ေနျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြက ရွားလြန္းပါတယ္.. သူက အလုပ္ရႈပ္ရင္ရႈပ္ မရႈပ္ရင္ က်မက ဖုန္းတစ္လုံးနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ ေနတတ္တယ္.. တခါတေလေတာ့လဲ အခုလုိိမ်ဳိး ေအးေအးေဆးေဆး စကားထုိင္ေျပာခြင့္ စိတ္ကူးယဥ္ခြင့္ရတာမ်ဳိးေပါ့.. ရွားပါးလြန္းပါတယ္…

သူ႕ရဲ႕မ်က္ႏွာကုိ စာရြက္ေပၚမွာ ခဲသားဖြဖြနဲ႔ ေကာက္ေၾကာင္းျခစ္ေနမိတယ္.. သူတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ မ်က္ႏွာေပမဲ့ ေနာက္ထပ္လူတစ္ေယာက္ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုပါ သူ႕ရဲ႕မ်က္လုံးအိမ္မွာ ဆဲြျခစ္ေပးေနမိတယ္.. အဲ့တာ သူ႕ရဲ႕ သူမေပါ့…

စကၠဴစရဲ႕ ညာဘက္ေထာင့္ျခမ္းေလးမွာ က်မရဲ႕နာမည္အတုိေကာက္ေလးကုိ ေရးျခစ္ပီးေနာက္ေတာ့ သူ႕ဆီ အဲ့ဒီစာရြက္ေလး ကမ္းေပးလုိက္တယ္..

သူက ခပ္ဖြဖြၿပဳံးျပၿပီး.. ‘ဒါနဲ႔ပါဆုိ ခင္ဗ်ားဆဲြေပးတဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးေတြက သုံးရြက္ရွိပီေနာ္’

‘သိမ္းထားသလား..’

‘က်ေနာ္ ဖုိင္တဲြထဲမွာ အေသအခ်ာညွပ္ထားပါတယ္ခင္ဗ်ာ’ တဲ့…

‘ဒါေပမဲ့ တစ္ပုံနဲ႔ တစ္ပုံ မတူဘူးေနာ္..’

က်မ ခပ္သာသာၿပဳံးလုိက္ၿပီး
‘ပုံတူဆဲြေပးပီး ဆဲြတဲ့သူရဲ႕ပုံနဲ႔မတူဘူးဆုိေတာ့ က်မ ညံ့တာမ်ားလား’

‘မဟုတ္ဘူး.. က်ေနာ့္ရဲ႕မ်က္လုံးေတြက မတူတာ..’

က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တိတ္တဆိတ္ ျပန္လည္ေငးေမာေနျဖစ္ၾကတယ္.. ဒီလုိ ညေနခင္းမ်ဳိးေလးေတြ မၾကာခန ရေနမယ္ဆုိ ေတာ္ပါပီ.. တိတ္တဆိတ္ ေငးေမာခြင့္.. စိတ္ကူးယဥ္ခြင့္.. ပီးေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာကုိ ပုံတူဆဲြေနခြင့္… ဒီေလာက္နဲ႔ဆုိ ေက်နပ္ေနမိတယ္.. ဒီအေျခအေနေလာက္ေလးပါပဲ..

ညေနခင္း ေလျပည္က ႏုႏဲြ႕လွတယ္.. စိတ္ကူးယဥ္တတ္သူအတြက္လဲ ေကာင္းသလုိ.. လက္ေတြ႕က်တဲ့ အေျခအေနကုိလဲ အမွတ္ရေနေစတယ္.. မၾကာခင္ ေနဝင္ေတာ့မယ္.. ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္အသစ္ဆုိ ခံစားခ်က္အသစ္ ေနာက္တစ္ခု ထပ္ေရာက္လာမွာေပါ့… ဒီလုိနဲ႔ပဲ က်မ အိမ္ျပန္ဖုိ႔ မတ္တပ္ရပ္လုိက္တယ္.. သူကေတာ့ ေငးေမာေကာင္းေနတုန္း…

စက္ဘီးေလးကုိ အသာတြန္းယူလုိက္တယ္.. ေျခဖဝါးကုိ ရွပ္တုိက္သြားတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြက ပုိလြမ္းေဆြးစရာ ေကာင္းလြန္းလွတယ္.. ဒီအတုိင္းေလးက လွေနသားပဲ… မုိးရာသီသာ မေရာက္လာျဖစ္ရင္ က်မ ဒီညေနခင္းမွာ ဒီလမ္းေလးကုိ ေရာက္လာမွာမဟုတ္ဘူး.. မုိးရာသီရယ္ မလုိခ်င္လုိ႔မ်ား က်မေနာက္ အၿမဲရြာေနရတာလား………..

ျပည့္စုံ
(၁၇-၁၀-၂၀၁၀၊ ၇း၁၇ pm)

Thursday, October 7, 2010

ေႏြဦးပုံျပင္

တိတ္ဆိတ္မႈက ႀကီးစုိးလြန္းလွတယ္.. လြမ္းစရာ ေကာင္းလြန္းလွတဲ့ တုိးသဲ့သဲ့ ဂီတသံကလဲြရင္ ဒီကမၻာႀကီး တစ္ခုလုံး အိပ္ေမာက်ေနေရာ့သလား… ေကာ္ဖီရဲ႕ ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ရနံ႕နဲ႔ တလႈပ္လႈပ္ လြင့္ေနတဲ့ သူမရဲ႕ ဆံပင္စေလးေတြသာ အသက္မဝင္ေနခဲ့ရင္ ဒါဟာ မေသေတာ့မယ့္ တေစၱကမၻာႀကီးလုိ.. တိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ကပ္ နာက်င္ အသက္ရႈက်ပ္လုိက္တာ….

ဒါ တစ္လတိတိ ကဲြကြာေနခဲ့ရတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ေတြ႕ဆုံပဲြတဲ့… လြမ္းဆြတ္မႈေတြသာ အသက္ဝင္ခဲ့ရင္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးအတြက္ စကားလုံးေတြ ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔ လြမ္းမက္ခဲ့၇တဲ့ ႏွလုံးသားခ်င္း ပြတ္တုိက္ေနမိမယ္ထင္တယ္.. အခုေတာ့…….

ကိႏၷရီ ကိႏၵရာ ေမာင္ႏွံက တစ္ညေလးေဝးတာကုိ ႏွစ္ေပါင္းခုနစ္ရာေဆြးခဲ့ရတယ္ဆုိရင္.. အခု တစ္လတိတိေဝးခဲ့ၾကရတာပဲေနာ္… သည္တစ္လအတြင္း သူ႕ုကုိသာ သပ္သပ္ သူမ သတိရေနခဲ့ရဲ႕လား.. ဒါမွမဟုတ္.. သူမမွာ ေျပာျပစရာ စကားလုံးေတြ ေျခာက္ခမ္းကုန္ပီလား.. ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ ေႏြဦးရဲ႕ရာသီက သည္ေကာ္ဖီဆုိင္ေလးအတြင္းမွာ ေအးစက္ ေျခာက္ကပ္လုိက္တာ….

သူမရဲ႕ စိတ္ေတြက သူမရဲ႕ျဖစ္တည္မႈမွာလဲ မရွိေနသလုိ.. သူမရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက ေကာ္ဖီခြက္မွာလဲ ရွိမေနခဲ့ပါ.. သူမရဲ႕ ေရွ႕မွာ ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနရတဲ့ သူ႕အတြက္ကေရာ… တကယ္ဆုိ သူမမွာ ေျပာစရာ လြမ္းခ်င္းေတြရွိမေနရင္.. သည္တစ္လလုံးလုံး သူမရဲ႕အၿပဳံးကုိ ေရဆာသလုိ ငတ္မြတ္ေနခဲ့ရတဲ့ သူ႕အဖုိ႔ လြမ္းဆြတ္ တမ္းတ တမ္းမက္ခဲ့ရတာေတြ သူမကုိ ေျပာျပရမွာေပါ့...

သည္တစ္လလုံးလုံး သူမရဲ႕အခ်စ္ေတြ သူ႕ဆီမွာသာ တည္ရွိေနတယ္လုိ႔ သူ႕မသိစိတ္ကုိက လက္ခံခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလုိက္မလဲ .. သည္လုိသာဆုိ သူ႕ရဲ႕အလြမ္းေတြ သူ႕ရဲ႕ အခ်စ္ ေတြ သူ႕ရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြ.. သူေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ရတဲ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အနာဂတ္ေတြ.. သူမနဲ႔အတူ တည္ ေဆာက္မယ္လုိ႔ သူမက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေတြ.. ကေလးေလးေတြ.. အိမ္ကေလး… ဒါေတြ ဒါေတြ ….

သူ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေတြကို လွ်ာနဲ႔သပ္လုိက္တယ္.. ပီးေတာ့ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းလြန္းလွတဲ့ သူ႕အၿပဳံးေတြကုိ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာ ခုိတြယ္လုိက္တယ္.. စကားတစ္ခြန္းစဖုိ႔ ကုိယ္ကုိ လြန္႔လူးလုိက္တယ္.. သူမရဲ႕ အေဝးဆီ ေျပးထြက္သြားေနတဲ့ စိတ္ေတြကုိ သူ႕ဆီကုိေရာက္ဖုိ႔.. သူမရဲ႕ ႏွလုံးသားကုိ သူ႕ဆီျပန္လည္အသက္ဝင္ဖုိ႔….

ရုတ္တရက္ စူးစူးဝါးဝါးထျမည္လာတဲ့ တယ္လီဖုန္းသံၾကားမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ေအးစက္မႈေတြ ေပ်ာ္ဝင္သြားခဲ့တယ္.. ဖုန္းသံက က်ီက်ီေလာင္ေလာင္.. ပီးေတာ့ စူးစူးရွရွ.. ငွက္ဆုိးထုိးသံတစ္ခုလုိ.. အသက္ရႈသံေတြကုိ ေျခြယူသြားတဲ့ အသံဆုိးတစ္ခု.. သူေရာ သူမေရာ တယ္လီဖုန္းကုိ မျမင္ဖူးတဲ့ တေစၦတစ္ေကာင္လုိ စုိက္ၾကည့္ေနခဲ့တာ…

သူမရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈက မယုံႏုိင္စရာ.. ပီးေတာ့ နာက်င္စဖြယ္.. ပီးေတာ့.. သူမက ဖုန္းကုိ ပိတ္ပစ္လုိက္တယ္… ေကာ္နက္ရွင္ျပတ္ေတာက္သြားတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုက သူ႕မ်က္လုံးမွာ စဲြထင္သြားေစခဲ့အထိ.. သူမရဲ႕အၿပဳံးက ကေယာင္ကတမ္းႏုိင္လွသလုိ.. လက္ေတြ႕ကမၻာထဲကုိ ဝင္ေရာက္လာတဲ့ ၿဂဳိလ္သားတစ္ေကာင္လုိ.. ပီးေတာ့ ကေဝမတစ္ေယာက္လုိ.. အၿပဳံးမ်ဳိး.. သြားစြယ္ခၽြန္ခၽြန္ေတြၾကားမွာ.. သူမအၿပဳံးက သူစိမ္းတစ္ေယာက္လုိ..

ကုန္လုလု ေကာ္ဖီခြက္ကုိ သူတစ္ရွိန္ထုိးေမာ့ခ်ပစ္လုိက္တယ္…

ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ျမည္လာတဲ့ ဖုန္းျမည္သံမွာေတာ့ သူ ရပ္တည္ရာရသြားခဲ့တယ္.. ပီးေတာ့ စစ္ရႈံးေပမဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကုိ ျပန္အဖတ္ဆည္ေနတဲ့ စစ္သူႀကီးတစ္ေယာက္လုိ… ရင္ဝ ျမွားတန္းလန္း မွာတင္ သူ႕ဘဝကုိ အဆုံးသတ္ေပးဖုိ႔ သူမကုိ ထပ္ေတာင္းဆုိေနသလုိ..

‘ဖုန္းကုိင္လုိက္ေလ … ငယ္’

သူမက ဖုန္းခလုတ္ကုိ တစ္ခါတည္း အၿပီးတုိင္ပိတ္လုိက္တယ္.. ပီးေတာ့ သူ႕လက္ကုိ ဆုပ္ကုိ္င္ပီး ‘ေကာ္ဖီေသာက္ပီးရင္ တစ္ေနရာရာ ဆက္သြားရေအာင္ ကုိကုိ… ဘယ္ကုိသြားၾကမလဲ…’

သူမရဲ႕အိပ္ခန္းမွာ သူမရဲ႕ကမၻာငယ္ေလးမွာ သူမရဲ႕ျဖစ္တည္မႈေတြထဲမွာ.. သူမရဲ႕ရင္ခုန္သံေတြ ေပ်ာက္ဆုံးေနပီး သူမကုိယ္သူမ ရွာမေတြ႕ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ေတြ ဂေယာက္ဂယက္ျဖစ္ေနတဲ့ သူမရဲ႕ဂရုစိုက္မႈေတြၾကားမွာ… သူ ေပ်ာ္ေနရဲ႕လား သူကုိ္ယ္တုိင္ သူ႕ကုိယ္သူ နားမလည္ပါ…

‘မုန္းလုိက္ၾကရေအာင္…. ငယ္.. ကုိကုိတုိ႔ လမ္းခဲြၾကစုိ႕…’

သည္စကားကုိ သူ အရက္ေတြ မူးေနတဲ့အခ်ိန္ သူ ဘားတစ္ခုမွာ အသိစိတ္ေပ်ာက္ေနတဲ့အခ်ိန္.. အသိစိတ္ေပ်ာက္ေနေပမဲ့ သူမကုိခ်စ္တဲ့စိတ္မေပ်ာက္ပ်က္ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမကုိ ဒီစကား ေျပာခဲ့မိတယ္ထင္ရဲ႕.. သူမရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ရည္စေတြကုိ ေတြ႕ရပီး သူမရဲ႕တြယ္မွီမႈမွာ သူ တြယ္တာေနရင္း သူမကုိ သူ ရက္ရက္စက္စက္ ေျပာေနမိတယ္ထင္တယ္…

ေနာက္ေတာ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ျဖစ္ပ်က္ေနက်အတုိင္းပင္.. မေသြတသိမ္း ျဖစ္ပ်က္ေနခဲ့တာ…

သူမက အရင္လုိသူ႕ေဘးနားမွာ ေနခဲ့တယ္..အရင္ကထက္ ပုိလိမၼာေနခဲ့တာ… သူ႕ကို ျပဳစုယုယေနခဲ့တာ.. သူ႕ေဘးနားမွာ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္လုိ ဒါမွမဟုတ္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္လုိ.. သူ႕ကုိသာ ခ်စ္မက္ေနခဲ့တာ.. ဒီလုိနဲ႔ပဲ ဒီလုိနဲ႔ပါပဲ.. သူမကုိ သူစြန္႔ပစ္မထားခဲ့ရက္ပါ …..

‘ငယ္ တုိ႔ လက္ထပ္ရေအာင္ ကုိကုိ.. ဒီေႏြဦးေပါက္ေလ.. ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းမွာပဲ ရုိးရုိးေလးပဲ မဂၤလာေဆာင္မယ္ေလ.. ပီးေတာ့ ငယ္က အျဖဴေရာင္ဂါဝန္ရွည္ႀကီးကုိ ဝတ္.. ကေလးေလးေတြက ပန္းႀကဲေပးမယ္.. ဒါေပမဲ့ ငယ့္လက္ကုိ တဲြမယ့္ ေဖေဖလဲ မရွိဘူးေနာ္ ကုိကုိ.. ရပါတယ္ အန္ကယ္ဂ်ဳိးက ကူေပးမယ္ထင္တယ္ေနာ္.. ကုိကုိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြရယ္ ငယ့္မိတ္ေဆြေတြရယ္.. ပီးေတာ့ အန္တီနန္စီတုိ႔လဲ ျပန္လာမယ္ထင္တယ္ေနာ္.. ပီးေတာ့… ပီးေတာ့.. လက္ထပ္ကိတ္မုန္႔ ႀကီးႀကီးရယ္…….’

သူမရဲ႕အၿပဳံးေတြက အသက္ဝင္လွတယ္.. ပီးေတာ့ သူမရဲ႕မ်က္လုံးေတြမွာထင္လာတဲ့ အရိပ္ေတြကုိ သူ မက္မက္ေမာေမာ နားေထာင္ေနရင္း သူ ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခဳိက္ ၿပဳံးမိလာတဲ့အထိ… ပီးေတာ့ သူမရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေကာ့ေကာ့ေလးေတြရဲ႕ အနားသတ္လႈပ္ရွားပုံေတြကုိ ေငးၾကည့္ေနရင္း သူမက သူ႕ဘဝထဲကုိ ဝင္ေရာက္လာတယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ေနမိတဲ့အထိ… သူမရဲ႕လက္ေတြကုိ မလြတ္တမ္း ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနမိရင္း.. ဒီလုိဘဝမ်ဳိးေလး ရဖုိ႔ဆုိ သူ ဘယ္လုိအရာမဆုိ ေပးဆပ္ေတာ့မယ့္အထိ….

‘မဟုတ္ဘူး ရန္ႏုိင္.. မင္း ေသေသခ်ာခ်ာဆုံးျဖတ္သင့္တယ္ မင္း မသိတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ကြာ… ေနာက္ပီး မင္း သိပ္ယုံလြယ္လြန္းတယ္.. အဲ့ဒီေကာင္ ဘယ္သူဆုိတာ မင္းသိရင္….’

စည္သူ႕ရဲ႕ စကားလုံးေတြၾကားမွာ သူ မတုန္လႈပ္ခဲ့ပါ.. သူမမွာ သူ႕အျပင္ သူ႕ေနာက္ထပ္ လူတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့တယ္ဆုိတာ သူ အရင့္အရင္ကတည္းက သိေနႏွင့္ပီးသား.. ဒါေပမဲ့
သူမကုိ ခ်စ္တဲ့စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ သူကေတာ့ အရာရာကုိ မ်က္စိမွိတ္ယုံထားပီးသား... ဘယ္လုိအေျခအေနမ်ဳိးမွာမဆုိ သူမ သူ႕ကုိ ခဲြခြာထားရစ္ခဲ့ဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ပါ.. သူကလဲြရင္ေပါ့...

စည္သူက သူ႕ရဲ႕ မထုံတက္ေသး အျပဳအမူကုိ အားမလုိ အားမရ.. ေနာက္ပီး ေဒါသတႀကီး………

သူမႀကဳိက္တတ္တဲ့ ႏွင္းဆီပန္းေတြကုိ တယုတယ သူ သယ္ေဆာင္လာခဲ့တယ္.. မနက္အိပ္ရာႏုိးႏုိးခ်င္း တံခါးဝမွာ သူမ ႀကဳိက္တတ္တဲ့ ႏွင္းဆီပန္းေတြသာ ျမင္ခဲ့ရင္ သူမ ဘယ္လုိၿပဳံးမလဲ.. သူမရဲ႕ အၿပဳံးေတြ ကုိ သူ မွန္းဆေနရင္းနဲ႔ေတာင္ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေတြ ၿပဳံးရီလာတဲ့အထိ..

သည္ေႏြဦးက အရင္ကထက္ ပုိလွတယ္.. တစ္ေလာကလုံးလူေတြ ေပ်ာ္ျမဴးေနသလုိ.. သူ ကားလမ္းျဖတ္ကူးေတာ့ ကားေတြက ရပ္ေပးၾကတယ္.. ကေလးေလးေတြက ေဆာ့ကစားေနၾကတယ္..ေမပယ္လ္ရြက္ေလးေတြ တလြင့္လြင့္ေၾကြေတာ့ လိပ္ျပာေလးေတြနဲ႔ ပန္းေလးေတြက တိမ္ေတြနဲ႔အတူ ေဆာ့ကစားေနၾကတာေလ ... တိမ္ေတြေတာင္ တလူးလူးတလြင့္လြင့္ ေမ်ာလြင့္ေနခဲ့တာ…

ကမၻာႀကီး လွလုိက္တာ ငယ္……. ငယ့္ကို ခ်စ္တယ္.....

ရုတ္တရက္ တစ္ကုိယ္လုံး ေပါ့ပါးေျမာက္တက္သြားခဲ့တယ္… ဟိုးေလထုထဲကို သူလြင့္တက္သြားခဲ့တာ.. ပီးေတာ့ ေကာင္းကင္ႀကီးနဲ႔ သူပုိနီးကပ္သြားသလုိ… တိမ္ေတြက အခုနကေတာ့ အျပာေရာင္ အခုမွ အနီေရာင္ ဘာေၾကာင့္ေျပာင္းရတာလဲ ငယ္… မုိးႀကဳိးပစ္ခ်လုိက္သလုိ သူ႕နားထဲ အသံႀကီးႀကီးၾကားလုိက္ရတယ္…

ငယ္ .. ကုိကုိ႕ကုိ ခ်စ္ပါေသးတယ္ေနာ္…

အဲ့ဒီေန႔တုန္းက အဲ့ဒီေကာ္ဖီဆုိင္မွာ ကုိကုိတုိ႔ စကားမေျပာခဲ့ၾကဖူးမဟုတ္လား ငယ္… ပီးေတာ့ ဖုန္းျမည္သံလဲ မၾကားခဲ့ရဘူး… ပီးေတာ့ ငယ့္ကုိလဲ လမ္းခဲြရေအာင္လုိ႔ ကုိကုိ မေျပာေတာ့ဘူးေနာ္.. ပီးေတာ့ ကုိကုိက သိပ္ဟန္ေဆာင္ေကာင္းလြန္းတာပဲလုိ႔လဲ ငယ္ မေျပာေတာ့ဘူး မဟုတ္လားဟင္..

ငယ့္ကိုခ်စ္တယ္ ငယ္.. ဒါေပမဲ့ ငယ့္ရဲ႕အေဝးကုိ ကုိကုိ မထြက္သြားႏုိင္ဘူး.. ငယ္ ကုိကုိ႕ကို မခ်စ္ေတာ့ေပမဲ့ ဒီဘဝေလးရဲ႕အေဝးကုိ ထြက္ေျပးမသြားႏုိင္ေအာင္ ဟန္ေဆာင္ျခင္း သံေယာဇဥ္တရားေတြနဲ႔ ငယ့္ကုိ တုပ္ေႏွာင္ထားခဲ့မိတယ္..

ငယ္ မငုိနဲ႔ ငယ္.. ငယ္ ဝတ္ခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ ဂါဝန္ရွည္ႀကီးကုိ ဝတ္ပီး.. ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းအဝင္ဝမွာ ဓာတ္ပုံရုိက္ၾကမယ္ေလ ငယ္.. ႏွင္းဆီပန္းေတြက နီလုိက္တာ.. ငယ္ႀကဳိက္တဲ့ အေရာင္ေလ.. ၾကက္ေသြးေရာင္ရင့္ရင့္ေတြ အနီရင့္ရင့္ေရာင္ ဘာေၾကာင့္ေျပာင္းသြားလဲ ငယ္…

ငယ္ … အဲ့ဒီေန႔က ငယ္ အိပ္ရာထ ေနာက္က်တာ ကုိကုိသိတယ္.. မနက္မုိးလင္းတုိင္း လာပုိ႔ေပးတတ္တဲ့ ႏြားႏုိ႔ပုလင္း မေရာက္လာလုိ႔ ငယ္က တံခါးေပါက္မွာရပ္ေနရင္း ႏႈတ္ခမ္းက ပြစိပြစိ ရြတ္ေနတာ ကုိကုိျမင္တယ္.. ပီးေတာ့ လမ္းမကုိ ငယ္ ေငးၾကည့္ေနတယ္.. ကုိကုိဘာလုိ႔ ေနာက္က်ေနတာလဲလုိ႔ စိတ္ေကာက္ဖုိ႔ ျပင္ေနတာ မဟုတ္လား…

ငယ္က ဟုိးအရင္တုန္းက အတုိင္းပင္ သူ႕ကုိ ခန ခန စိတ္ေကာက္ေနက်.. ငယ္ စိတ္ေကာက္တုိင္း သူက ငယ္ႀကဳိက္တတ္ တဲ့ မုန္႔ေတြ ပန္းေတြ ဝယ္လာပီး ငယ့္ကို ေခ်ာ့တတ္ခဲ့တာ..

တစ္ခါေတာ့ ငယ္ သူ႕ကုိ သုံးရက္တိတိ စကားမေျပာခဲ့ဖူး.. သူေမးခဲ့တယ္.. ငယ္ ဘာလုိ႔ စိတ္ေကာက္ေနတာလဲဆုိေတာ့ ငယ္ ငိုတယ္ေနာ္.. ငယ္ေျပာဖူးတဲ့ စကားကုိ သူ အၿမဲ အမွတ္ရေနခဲ့တယ္…

‘ကုိကုိက သိပ္ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတာပဲ…. ငယ့္ကို အျပစ္တင္ပါ ကုိကုိရဲ႕.. ငယ္ဟာ ကုိကုိ႕အခ်စ္နဲ႔ မထိုက္တန္ပါဘူးလုိ႔ေျပာပါ ကုိကုိရဲ႕.. ကုိကို႕စိတ္ထဲက ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ကုိကုိက မေျပာဘူး ကုိကုိ႕မ်က္ႏွာမွာ ဖတ္မရဘူး.. ကုိကုိကသာ ငယ့္စိတ္ကုိ သိေနခဲ့တာ.. တကယ္ေတာ့ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ေနတယ္ဆုိ တစ္ေယာက္စိတ္ကုိ တစ္ေယာက္.. တစ္ေယာက္ရင္ကုိ တစ္ေယာက္ သိခြင့္ရွိရမွာေပါ့ .. ကုိကုိ ငယ့္ကုိ တကယ္မခ်စ္ပါဘူးတဲ့…’

ခ်စ္တာေပါ့ ငယ္… အရမ္းခ်စ္တယ္…

ငယ္နဲ႔ အဲ့ဒီေကာင္နဲ႔ ခ်စ္သူေတြျဖစ္လုနီးပါး ငယ္ စိတ္ကစားေနခဲ့တုန္းက ကုိကုိသိတယ္ေလ.. ေနာက္ေတာ့ ကုိကုိတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အေဝးကုိ ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ငယ့္ေဘးနားမွာ သူတစ္ခ်ိန္လုံးရွိေနခဲ့တာလဲ ကုိကုိသိတာပဲ.. ဒါေပမဲ့ ကုိကုိ သိေနတာကုိ ငယ္မသိေအာင္ ကုိကုိ ဟန္ေဆာင္ေပးခဲ့တာေလ.. ေနာက္ေတာ့ ငယ္က ေနာင္တတရားေတြနဲ႔အတူ ကုိကုိ႕ေဘးကုိ ျပန္ေရာက္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား ငယ္…

ငယ္ရယ္…

ေမာလုိက္တာ. နာက်င္လုိက္တာ.. ငယ္ ကုိကုိတုိ႔ လက္ထပ္ပဲြကုိ ငယ္ မေမ့လုိက္နဲ႔ေနာ္….

ကုိကိုက ငယ့့္ကုိခ်စ္တဲ့စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔သာ အသက္ရွင္ေနတာ … တကယ္ေတာ့ ကုိကုိ႕ႏွလုံးသားက ငယ္ ကုိကုိ႕ကုိ မခ်စ္ေတာ့ဘူးဆုိတာကုိ သိတဲ့ေန႔ကတည္းက ေသဆုံးေနခဲ့ပီးသား ငယ္……

အဲ့ဒီေန႔ကေလ.. အဲ့ဒီေကာ္ဖီဆုိင္ေလးမွာပဲ ကုိကုိ ေသဆုံးခဲ့ရတာ.. ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ တယ္လီဖုန္းျမည္သံအဆုံးမွာေပါ့ ……………

ျပည့္စုံ
(၁၀-၇-၂၀၁၀၊ ၉း၄၂ pm)

(ေရးဖုိ႔ႀကံစည္ေနတာၾကာပါပီ.. ညက အင္တာနက္ျပတ္ေတာက္သြားတာနဲ႔ ထုိင္ေရးထားတာပါ.. ႀကဳိတင္ဇာတ္လမ္းခ်ထားတာနဲ႔ မ်ားမ်ားႀကီး ေသြဖယ္သြားပါတယ္.. ဒီဇာတ္လမ္းကို ဓာတ္ပုံတစ္ပုံကုိၾကည့္ပီး ေရးဖဲြ႕မိတဲ့အတြက္ တုိက္ဆုိင္မႈရွိရင္ ေကာ္ဖီလာတုိက္ပါခ်င္... :) )