အလင္းေပ်ာက္ခဲ့သူ

ဝရံတာ အစြန္းပိုင္း အေမွာင္ရိပ္က်ေနတဲ့ ေနရာနားမွာ တကုိယ္လုံးကုိ ကပ္ထားမိတယ္.. အနည္းဆုံးေတာ့ အဲ့ဒီ အေမွာင္ရိပ္ေအာက္မွာ ေနခြင့္ရေနတာကုိ ေက်းဇူးတင္ရမလုိ.. ပူပန္ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ ရတာေတြလဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ထူးမျခားနား ဇာတ္ပဲ ဆက္ကေနတာ မဟုတ္လား..

‘ဖုန္းလဲ ဆက္လုိ႔မရဘူး.. ဧရိယာျပင္ပပဲ ေရာက္ေနတယ္ ေျပာတယ္.. ဒီေကာင္ဟာ ဒီအခ်ိန္အထိေတာင္ ဘယ္သေဝထုိးေနတယ္ မသိဘူး.. ငါေတာ့ ေသခ်င္ေတာ့တာပဲ.. သူ႕အေဖနဲ႔ ကလဲ တရန္ပါပဲ..’

တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနတဲ့ ေယာကၡမ အမႀကီးရဲ႕ အသံကုိ ဝရံတာေဘာင္ေပၚကေန လမ္းထိပ္ကုိ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနရင္း တခ်က္ နားစြင့္လုိက္တယ္.. လမ္းအခ်ဳိးေကြ႕ေလးကုိ ေက်ာ္မွ သူမတုိ႔ တုိက္ခန္းဆီ ေရာက္လာမွာ ဆုိေတာ့ မီးေရာင္လဲ့လဲ့ျမင္ရင္ ကုိကိုမ်ား ျပန္လာၿပီလား လုိ႔ မသိမသာ ေမွ်ာ္ေနမိတာ ပါပဲ..

အရင္တုန္းကေတာ့ ေအးတိေအးစက္ ႏုိင္တယ္လုိ႔ ကုိကုိ စြပ္စဲြခဲ့ဖူးတဲ့ မိန္းမတေယာက္ဟာ အခုေတာ့ ေအးခဲေနတာမဟုတ္ဘဲ ခံစားခ်က္ေတြ ေသဆုံးေနတာလုိ႔ ေျပာရင္ ကုိကုိက ဟားတုိက္မ်ား ရီမလား..

‘မင္းဟာ လူမွ မဟုတ္ဘဲကြ.. စက္ရုပ္ပဲ.. ငါ့ကို လက္ထပ္လုိက္ရလုိ႔ မင္း ဝမ္းနည္းေနတာ မဟုတ္လား ႏုႏုေထြးရဲ႕..မင္းကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ငါ ကြာရွင္းမေပးဘူး.. ငါစိတ္ဆင္းရဲရသလုိ မင္းလဲ စိတ္ဆင္းရဲေစရမယ္.. အဲ့တာ ငါ့က်ိန္စာ .. မင္း တသက္ မွတ္ထား’

ပါးျပင္ေပၚ စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကုိ အလန္႔တၾကား လက္ဖဝါးနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္သုတ္လုိက္တယ္.. ဒီေနရာက တဖဝါးမွ မခြာခ်င္ဘူး.. ကုိကိုလာရင္ တံခါးဖြင့္ေပးဖုိ႔ ႀကဳိးစားရမယ္.. ဝတၱရား ရွိတဲ့အတုိင္း ထမင္းစားၿပီးၿပီလား.. ဒါမွမဟုတ္ ေရခ်ဳိးမလား ေမးရမယ္.. ဝတၱရားရွိတဲ့အတုိင္း အိပ္ရာဝင္ရမယ္.. ဒါ သူမ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ ဘဝ..

ေနာင္တ မရခဲ့ဘူးလား လုိ႔ တပါးသူ ေမးမွာထက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ေမးရမွာကို ေသရမွာထက္ ေၾကာက္မိတယ္.. ေရြးခ်ယ္မႈတုိင္းမွာ ၂ ခု ဒါမွမဟုတ္ ဒီ့ထက္ပုိ မ်ားမ်ားစားစား ရွိႏုိင္မလား.. သူမအတြက္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာဆုိတာ ေခါင္းညိတ္ခဲ့တာ တခုပင္.. ေရြးခ်ယ္စရာဟာ ဒါမဟုတ္ရင္ ဒါပါပဲ.. ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရခဲ့တယ္လုိ႔ လူရီခ်င္စရာ ဟာသလုပ္ ေျပာခြင့္ရခ်င္ခဲ့တာ..

အရင္တုန္းက ႏုႏုေထြး ဆုိတာဟာ တျခားကမၻာက ၿဂဳိလ္သားအသြင္.. ေျပာင္းလဲခဲ့ပါၿပီ..

‘အေမ အိပ္ခ်င္ အိပ္ေလ.. သမီး ဆက္ေစာင့္လုိက္ပါမယ္..’

ေယာကၡမ အမႀကီးက စိပ္ပုတီးကုိ လက္မွာ ပတ္လုိက္ၿပီး ဆက္တီခုံလက္ရန္းကုိ အားျပဳ ထရပ္လုိက္တယ္..

‘ေအး အေမ ခဏလွဲလုိက္ဦးမယ္.. ျပန္လာရင္လဲ စကား မ်ားမေနနဲ႔ေတာ့.. အေဖႀကီး အေၾကာင္းလဲ နည္းနည္းပါးပါး သတိေပးလုိက္ဦး၊ မနက္က်ရင္ေတာ့ ပူညံပူညံ အသံေတြ ၾကားရပါဦးမယ္’

အေဖက သူမကုိ သနားလုိ႔ မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔ ကုိကုိနဲ႔ ဆူညံပူညံျဖစ္တာဟာ ထုံးစံလုိ ျဖစ္ေနၿပီ.. ဒီေန႔ ၁၀ နာရီဟာ ေနာက္က်တယ္ ဆုိရင္.. မနက္မုိးလင္း ဆူညံသံၾကားရၿပီးတာနဲ႔ ကိုကို႕ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဟာ ၁၁ နာရီျဖစ္ခဲ့ၿပီ.. ဒီလုိနဲ႔ အခ်ိန္ေတြဟာ ေနာက္က်သထက္ က်လာခဲ့တယ္..

အခုေတာ့…

‘ဟုတ္တယ္.. အဲ့ဒီ မိန္းခေလးဟာ မင္းထက္ေတာ့ ငါ့ကုိ ပုိၿပီး အသက္ဝင္ေစတယ္.. ငါရွိေနတယ္ဆုိတဲ့ အသိကုိ သူက အသိအမွတ္ျပဳတယ္.. ေအးတိေအးစက္ မဆက္ဆံဘူး.. မင္း နားလည္လား.. မင့္ထက္’

‘ေတာ္ပါေတာ့ ကုိကုိ.. ေတာ္ပါေတာ့.. ဒီေလာက္ ႏွိပ္စက္ရ ေတာ္ပါေတာ့..’

‘ဘာကြ မင္းကုိ ကြာရွင္းေပးရမယ္ ဟုတ္လား၊ ကြာရွင္းဖုိ႔အတြက္ မင္းကုိ လက္ထပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး..

မနက္ခင္းက ရန္ပဲြမွာ ေသြးတစက္စက္က်ေနတဲ့ ကုိကုိ႔လက္ဖဝါးကုိ ေအာက္ငုံ႔ထားတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြက တဆင့္ ၾကည့္ေနမိတယ္.. ကုိကုိ႔ရဲ႕ လက္အနာက ျမင္သာတယ္ ဆုိရင္ေတာင္ ႏုႏုေထြးရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲက ႏွလုံးသားက ေသြးတစိမ့္စိမ့္ ယုိက်ေနတာကုိ မျမင္သာေတာ့တာ အမွန္ပါ…

ဝရံတာေဘာင္ကုိ တကုိယ္လုံး အားျပဳၿပီး မွီရပ္လုိက္တယ္.. ဆက္လက္ အားျပဳဖုိ႔အတြက္ အားအင္ေတြ ေပးပါဦး.. ဒီလုိမ်ဳိးပဲ ေမွာင္မုိက္တဲ့ ညတစ္ညမွာ လဲြေခ်ာ္ခဲ့တဲ့ ကံၾကမၼာက သူမကုိ ဒီ့ထက္ ေမွာင္တဲ့ အေမွာင္ေတြဆီကုိ တြန္းပုိ႔ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား..

မ်က္ရည္ စုိ ငုိခဲ့ရဖူးတဲ့ ခ်စ္ဦးသူကုိ အခုအခ်ိန္အထိ မေမ့ေသးဘူးလုိ႔ .. အဲ့ဒီလုိ အထင္ေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေခ်ဖ်က္ခြင့္ရပါေတာ့မလဲ…. ထားလုိက္ပါေတာ့ေလ.. ဒါ သူမရဲ႕ကံၾကမၼာပါပဲ..

မီးေရာင္စူးရွရွ ျမင္ေတာ့ ႏွလုံးသားက လႈိက္ခနဲ ထခုန္သြားတယ္.. တကၠစီကားက သူမတုိ႔တုိက္ခန္းေရွ႕ကုိ ထုိးရပ္လုိက္ေပမဲ့ ဆင္းလာတဲ့သူကေတာ့ ကုိကုိ မဟုတ္ခဲ့..

နာရီလက္တံ တခ်က္ခ်က္က သူမကုိ အခ်က္ေပးေနသလုိပင္.. ဒီေနရာမွာ ရပ္ေနတာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ရွိေနခဲ့ၿပီမွန္း သူမ မသိေတာ့.. ဘာကုိမွ မသိခ်င္ေတာ့.. ေညာင္းခ်ိေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ပင္ပန္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာေတြ အၾကားမွာ ဘယ္အရာဟာ ပုိအေလးသာသလဲ.. အခုအခ်ိန္မွာ မခ်ိန္စက္ခ်င္ေတာ့..

အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနတဲ့ လင္သားတစ္ဦးကုိ ေစာင့္ရတာဟာ သူမ်ားေတြ အသိမွာ သနားကရုဏာ သက္စရာေနာ္.. အလည္က်ဴးေနတဲ့ အိမ္ကုိ ျပန္မလာခ်င္ေတာ့တဲ့ လင္သားကုိ ေပေတၿပီး ေစာင့္ရတဲ့ သူမ အျဖစ္ကုိ မဲ့ၿပဳံးတခ်က္ ၿပဳံးမိလုိက္တယ္..

‘မင္းက သနားစရာ သူေတာ္ေကာင္းမေလးပါ ႏုႏုေထြးရဲ႕. .အခု ငါဆုိးျပေနတာေတြဟာ မင္းကုိေတာ့ ဂုဏ္တက္ေစပါတယ္ကြာ.. ဟားဟား.. အခုဆုိ ငါ့အေဖက အစ ငါ့ကိုဆုိ ဆုိးသြမ္းေနတဲ့ လူဆုိးတေယာက္လုိ႔ ထင္ေနတာမဟုတ္လား.. မင္းကလဲ ဒီလုိပဲ လုိခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား’

ဒါဆုိ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား ႏုေထြးကို လက္ထပ္ခ်င္ခဲ့ရတာလဲလုိ႔ ဟုိးအရင္ အစဦးပုိင္း အခ်ိန္ေတြတုန္းကေတာ့ ရန္ျဖစ္တုိင္း ေမးခဲ့တာပင္..

‘မင္းကုိ သိပ္ခ်စ္လုိ႔ကြ.’

သိပ္ခ်စ္တယ္ ဆုိတဲ့သူဟာ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူကုိ အနည္းေလးေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တယ္ မဟုတ္လား ကုိကုိ.. အခ်ိန္တုိင္း မယုံသကၤာအၾကည့္နဲ႔ စြပ္စဲြေျပာဆုိခ်င္တဲ့သူရဲ႕ စကားလုံးေတြၾကားမွာ သူမ ဘယ္ေလာက္အထိ ခံႏုိင္ရည္ရွိေနမလဲ ဆုိတာကုိ ကုိကုိ ေတြးၾကည့္မိဖူး ပါရဲ႕လား..

ခ်စ္တယ္ လုိ႔ ခဏ ခဏ ေျပာဖူးတဲ့ ကုိကုိဟာ ကုိယ့္ကုိ ခ်စ္ရဲ႕လားလုိ႔ ဘာလုိ႔မ်ား မေမးခဲ့တာလဲ.. ကုိယ့္ကုိ ခ်စ္ပါလုိ႔ ဘာလုိ႔မ်ား မေတာင္းဆုိခဲ့ဖူးတာလဲ .. အခုအခ်ိန္မွာ စဥ္းစားစရာ မလုိေတာ့ဘူး.. သူမ မဟုတ္တဲ့ မိန္းခေလးတေယာက္ရဲ႕ အျပဳအစုမွာ ကုိကုိ သာယာေနခဲ့ၿပီ.. အေမနဲ႔ အေဖရဲ႕ ေမတၱာ ေစတနာေတြကုိ နားလည္ေပမဲ့ ကုိကုိ႕ရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနကုိေတာ့ အသိမေပးခ်င္ခဲ့..

ေစာင့္ထိန္းရမယ့္ က်င့္ဝတ္ေတြကုိ အတိအက် လုိက္နာခဲ့တဲ့ သူမရဲ႕ သည္းခံႏုိင္မႈေတြၾကားထဲမွာ ကုိကုိ႕ကုိ ဘယ္အခ်ိန္အထိ သည္းခံရမလဲ.. သည္းမခံႏုိင္ေတာ့တဲ့ အခါေတြမွာ ဘယ္အရာကုိမ်ား ထြက္ေပါက္ယူရမလဲ.. ဟင့္အင္း မသိခ်င္ပါဘူး.. ျပန္စရာ အိမ္မရွိေတာ့တဲ့ သူမ အတြက္ေတာ့ အရာရာဟာ ေမွာင္အတိက်ေနခဲ့တာပင္..

ေမွာင္မုိက္တဲ့ ညအလယ္မွာ အခုေတာ့ သူမ တေယာက္တည္းပင္.. အယင္တုန္းကလဲ သူမ တေယာက္တည္းပါပဲ.. အခုေတာ့လဲ တေယာက္တည္းပါပဲ..ေနာင္ ဘယ္အခ်ိန္ထိမ်ား တေယာက္တည္း ရွိေနမလဲ ..

အေမွာင္ဟာ သိပ္နက္နဲလြန္းလာတဲ့အခါ ေျပာင္လက္ၿပီး လွပလာတယ္လုိ႔ ထင္လာမိတယ္.. ညအေမွာင္ဟာ အထီးက်န္တဲ့စိတ္ကုိ ပုိၿပီး အားေကာင္းေစလာခဲ့တယ္.. အေမွာင္ရဲ႕ ဓာတ္ကုိ သေဘာက်ေနတဲ့ သူမ အတြက္ေတာ့ ဘယ္အရာက ပုိေမွာင္လာေစသလဲ မစဥ္းစားခ်င္ခဲ့ေတာ့..

အိပ္မက္ေတြထဲမွာ အိပ္မက္ပဲ ရွိခဲ့တဲ့ သူမအတြက္ေတာ့ အေမွာင္ေတြထဲမွာလဲ အေမွာင္ပဲ ရွိမွာပါ.. အလင္းတစ ေတြ႕ဖုိ႔ စိတ္ကူးယဥ္ေနတယ္ဆုိတာကုိ တျဖည္းျဖည္း သိလာခဲ့ၿပီ…

လမ္းခ်ဳိးေကြ႕ရဲ႕ မီးတုိင္လင္းေရာင္ေအာက္မွာ အနက္ေရာင္ စိတ္ကူးတစ လြင့္ေမ်ာလာေနခဲ့ၿပီ.. သံဘာဂ်ာတံခါးကုိ အသာအယာ ထိေတြ႕လုိက္ေတာ့ ေအးစက္ေနတဲ့ အေတြ႕က အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ေစမိတယ္.. အသံမျမည္ေအာင္ သတိထားေနရင္းၾကားက ေသာ့ခေလာက္နဲ႔ သံတုိင္ ရုိက္ခတ္သံက နားစည္ကုိ ဆူညံသြားေစခဲ့တယ္..

လြတ္ေျမာက္ထြက္ခဲ့ၿပီ.. ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူမ မုန္းတဲ့ အေမွာင္ထုထဲမွာကုိပဲ သူမဟာ အေမွာင္တစကုိ ဖမ္းဆုပ္ခ်င္မိတဲ့သူ တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ.. အေမွာင္ထုထဲ တုိးဝင္လာေလ.. အေမွာင္ဟာ ပုိေမွာင္လာေလပါပဲ..

တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ညမွာ ညွပ္ဖိနပ္သံပါးပါးက ေနာက္ေက်ာက လုိက္လာတဲ့ တေစၦတေကာင္လုိ သူမရဲ႕ေနာက္ေက်ာကေန ကပ္ၿပီးလုိက္လာတယ္.. ကတၱရာပါးပါး ခင္းထားတဲ့ လမ္းေပၚ ေက်ာက္စရစ္ခဲခ်ည္း သပ္သပ္သာ ရွိေနတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ဘဝဟာ ေနာက္ေက်ာမလုံခဲ့ဘူးဆုိတာကုိ ပုိသိသာလာေစတယ္..

အားကုိးစရာ ေျခဖဝါးနဲ႔ အိပ္မက္ေတြကုိသာ ဆုပ္ကုိင္ခဲ့တဲ့ သူမရဲ႕ ပုိင္ဆုိင္မႈေတြၾကားမွာ သူမဟာ ဘာမွ မဟုတ္ေတာ့.... သူမရဲ႕ မိန္းမသားဘဝ.. သူမရဲ႕ ကံၾကမၷာ၊ သူမရဲ႕ အနာဂတ္၊ သူမရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈ .. အားလုံး အားလုံးဟာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့ၿပီ..
ဒီလမ္းခ်ဳိးအေကြ႕ေလးကုိ လြန္ရင္ ဘဝဟာ လြတ္ေျမာက္ထြက္ခဲ့ၿပီလုိ႔ သူမ ထင္ေနခဲ့ၿပီ..

ပါးျပင္ေပၚ စီးက်လာေနတဲ့ ႏွလုံးသားရဲ႕ငုိေၾကြးသံေတြကုိ ဘာကမွ မတားဆီးႏိုင္ေတာ့.. စူးစူးရွရွ ကားမီးလင္းတန္းေအာက္မွာ သူမက တကုိယ္လုံး ပစ္ဝင္ခဲ့လုိက္ၿပီ… နံေဘးကုိ ေျပးဝင္လာတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားရဲ႕ အရွိန္ႏႈန္းကုိ သူမ ဝမ္းသာအားရ ႀကဳိဆုိမိလိုက္တဲ့ အခုိက္မွာပဲ ဘရိတ္အုပ္သံ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားရၿပီး ကတၱရာလမ္းမနဲ႔ ကားဘီးပြတ္တုိက္သံက သူမ နားထဲ အရွိန္ျပင္းစြာ ဝင္ေရာက္ခဲ့ေတာ့တာ..

တံခါးဖြင့္သံ က်ယ္က်ယ္ကုိ ၾကားရၿပီး ေျပးဝင္လာတဲ့ ဖိနပ္သံေတြၾကားမွာ သူမ အၾကားခ်င္ဆုံး အသံကုိ ၾကားလုိက္ရတယ္..

‘ႏုေထြး..’

တင္းထားတဲ့ စိတ္ေတြ အကုန္ေလွ်ာ့ခ်လုိက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အေမွာင္ထဲမွာ ေပ်ာ္တဲ့ မိန္းခေလးဟာ အေမွာင္ထဲကုိသာ တုိးဝင္သြားေတာ့တာပါပဲ..

ျပည့္စုံ
12:36 pm, 23-1-2012