ဘယ္သူက ထင္မွာလဲ၊ ေတာင္ပူစာ ၿခဳံၾကားမွာ ၿမဳိ႕နန္းတည္ရလိမ့္မယ္လုိ႔ ေရွးဆယ္စုႏွစ္ေတြဆီက အိပ္မက္ပင္ မက္ဖူးမယ္ မထင္။ သုိ႔ေပမဲ့ အခုေတာ့ ၿခဳံၾကားက ဘုံဖ်ားေတြ ေပၚလာၿပီး နတ္နန္းေတြ အစီအရီေပါက္သလုိ ၿမဳိ႔ေတာ္သစ္ တစ္ခု ေပၚထြန္းလာတယ္ ေျပာရမွာပါပဲ။
ၿမဳိ႕အလ်ားက က်ယ္၀န္းတယ္၊ ေလယာဥ္ေပၚကေန ေျမျပင္ကုိ ျမင္ရသေလာက္ ၿမဳိ႕နယ္ခဲြေလးေတြကုိ စိပ္ပုိင္းထားတာ ညီညာတယ္၊ ၀န္ထမ္းေတြကုိ ေနရာခ်ေပးထားတဲ့ အကြက္ေတြမွာ သြပ္မုိးေရာင္ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ေတြ ျမင္ရတယ္၊ တခ်ဳိ႔ေနရာေတြကေတာ့ လြင္တီးေခါင္နီးနီးပါပဲ။
ေနျပည္ေတာ္ ႏုိင္ငံတကာ ေလဆိပ္ႀကီးဆီ ေရာက္ဖုိ႔ ေလယာဥ္ေျပးလမ္းက အနည္းငယ္ရွည္တယ္၊ ေလယာဥ္ဘီးလုံးေတြ ရပ္တန္႔သြားၿပီး ခဏေနေတာ့ ေလဆိပ္နားေနေဆာင္ဆီ ပုိ႔ေဆာင္ေပးမယ့္ ကားေတြ ေရာက္လာတယ္၊ ရန္ကုန္ေလဆိပ္နဲ႔ တျခားစီပဲ၊ ကြင္းေဘးမွာ ေလယာဥ္ ႏွစ္စီး ရပ္ထားတာ ေတြ႔တယ္။ ႏုိင္ငံတကာ ေလဆိပ္ႀကီးဆီမွာ ေလယာဥ္ေတြ မရွိေတာ့ ေလဆိပ္က ထီးတည္းရပ္ေနတာ သူ႕အစား ကုိယ့္မွာ အားေတြနာလုိ႔။။။
ဒီလုိနဲ႔ ေလဆိပ္ကုိ ေရာက္တယ္၊ ကုိယ့္မွာက လက္ဆဲြအိတ္ငယ္ပဲ ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေရြ႕လ်ားခါးပတ္ျပားေတြကေတာ့ အထုပ္ ပါပါ မပါပါ လည္ေနတယ္၊ လက္ဆဲြေသတၱာ ႏွစ္လုံး သုံးလုံးေလာက္ ထြက္လာတယ္ ေတြ႔တယ္။။
ေလဆိပ္အျပင္ကုိ ေရာက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ေလး လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္၊ ေတြ႔ရသေလာက္လဲ ေလယာဥ္မွာ ပါတဲ့ ဧည့္သည္ေလာက္နဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြပဲ ေလဆိပ္ထဲမွာ ရွိေနတယ္၊ ေလဆိပ္တစ္ခုလုံးကလဲ တိတ္ဆိတ္လုိ႔… အဲကြန္းအေအးဓါတ္ေၾကာင့္လား မသိဘူး စိမ့္ေနေအာင္ ေအးေနတယ္။ အျပင္မွာေတာ့ ေက်ာေကာ့ေအာင္ ပူလွေတာ့မယ္။။
အျပင္မွာ လူနည္းနည္း က်ဲက်ဲ ရပ္ေနတယ္၊ ကုိယ့္နာမည္ကုိ ေရးထားတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ကုိျမင္ေတာ့ လာႀကဳိတဲ့ ကားသမားကုိ ၿပဳံးျပလုိက္တယ္။ တကၠစီခက တစ္ေန႔လုံး အသုံးျပဳမယ္ဆုိ က်ပ္ငါးေသာင္း ေပးရမယ္လုိ႔ ေျပာတယ္၊ ကားသမားကေတာ့ အၿမဲငွားေနက်မို႔ ခရီးစဥ္လုိက္ပဲ ပုိက္ဆံကုိ ပုိင္းယူပါ့မယ္လုိ႔ ေျပာတယ္၊ ရပါတယ္ ဘယ္လိုယူယူေပါ့. ကုိယ္သြားမယ့္ ခရီး သြားလမ္းသာၿပီး လာလမ္း ေျဖာင့္ဖုိ႔ပဲလုိ႔ သေဘာရတယ္။
ေလဆိပ္က လယ္ေ၀းမွာ၊ ၿမဳိ႕ႀကီးက ေနျပည္ေတာ္ ၾကပ္ကုန္းမွာ.. ကီလုိ ၁၀၀ ေလာက္ ေမာင္းတာေတာင္ မိနစ္ သုံးဆယ္ေလာက္ ေမာင္းလုိက္ရတယ္။ ေပးေပ်ာ္ပါတယ္ ၂၅၀၀၀။
ၿမဳိ႕ကုိ ပထမဆုံး အျမင္မွာတင္ အပူေရာင္ဟပ္တယ္…
တံလွ်ပ္ေတြ တေဖြးေဖြး ထေနတဲ့ လမ္းမက်ယ္ႀကီးေတြမွာ ကားတစ္စီးမွ မေတြ႔ရဘူး၊ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ပန္းပင္ေတြ ရွိတယ္၊ အမႈိက္ေတြေတာ့ မရွိဘူး၊ ေလးလမ္းသြား လမ္းမႀကီးေတြကုိ ႏွစ္ပုိင္းစီ ပုိင္းထားတယ္၊ အတြင္းလုိင္း ႏွစ္လုံးဆီကို အေပၚကေန ကတၱရာ ပါးပါး ပုတ္ထားတာ ေတြ႕တယ္၊ အဲ့ဒီကတၱရာပုတ္ထားတဲ့ လမ္းေတြကုိ လမ္းလယ္ေခါင္မွာ အကာေလးေတြ လုပ္ေပးထားတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲ ေမးေတာ့ .. ဆုိင္ကယ္နဲ႔ ကုန္ကားႀကီးေတြက ေဘးႏွစ္လုိင္း ကြန္ကရစ္လမ္းေပၚကပဲ ေမာင္းရတယ္လုိ႔ တကၠစီသမားက ျပန္ေျဖတယ္၊ ဒါေပမဲ့ လစ္ရင္ လစ္သလို ကတၱရာျဖဴးထားတဲ့ လမ္းေပၚ တက္ေမာင္းၾကတာပဲ။ သူသူကုိယ္ကုိယ္ လမ္းေကာင္းကပဲ ေမာင္းခ်င္ၾကတာကုိး အစ္မတဲ့။
ဟုတ္မွာပဲ… ေျပာရင္းနဲ႔ ဆုိင္ကယ္တစ္စီး ကတၱရာလမ္းေပၚ တိတ္တိတ္ေလး ခုိးတက္လာတာ ျမင္ရတယ္။ ခဏေနရင္ေတာ့ သူ လမ္းေဘးဆင္းရမွာပဲ၊ အေရွ႕မွာ ဆပ္ပလုိင္းခ်က္ေတြ ရွိတယ္တဲ့။
ေနပူေၾကာင္ေတာင္ႀကီးမွာ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ သုံးေယာက္ ဆုိင္ကယ္ေလးေတြရပ္ၿပီး ေနပူဆာလႈံေနၾကတယ္၊ ေဘးနားမွာလည္း ဦးထုပ္မေဆာင္းလုိ႔ ဆုိၿပီး ဖမ္းထားတဲ့ ဆုိင္ကယ္ သုံးေလးစီး ေတြ႔ရတယ္။
လမ္းေဘး၀ဲယာမွာ ဟုိတယ္ေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔တယ္၊ လူေနအိမ္ေတြ မရွိဘဲ ဟုိတယ္ႀကီးငယ္ ေဆာက္လက္စေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔တယ္။
တည္းမယ့္ ဟုိတယ္ကုိ ေရာက္တယ္၊ ဟုိတယ္၀င္းက အက်ယ္ႀကီးပဲ၊ ဟုိတယ္အိမ္ေလးေတြကလည္း တေမွ်ာ္တေခၚ ေ၀းလုိ႔၊ ရီဆက္ရွင္းက ေကာင္မေလးက check out ျပန္ထြက္ရမယ့္အခ်ိန္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပေနေသးတယ္။
ခဏေနေတာ့ ေဂါ့ဖ္ကြင္းေတြမွာ ေမာင္းတဲ့ ကားေသးေသးေလး ေရာက္လာၿပီး ကုိယ့္ကုိတင္ၿပီး ေတာင္ကုန္းေလးေတြလုိ ေလွ်ာက္လမ္းေလး လုပ္ထားတဲ့ ဟုိတယ္၀င္းထဲက အိမ္တစ္လုံးဆီ ေခၚသြားတယ္၊ ဟုိတယ္၀င္းထဲမွာ ေရကူးကန္ရွိတယ္၊ ေနာက္ က်န္းမာေရးစင္တာ တစ္ခုေတြ႔တယ္။ သစ္ပင္အုပ္အုပ္ေလးေတြ ေတြ႔တယ္၊ ပဲြတစ္ခုရွိလုိ႔လား မသိဘူး၊ စင္ေတြနဲ႔ ခုံေတြ ျပင္ေနတာလဲ ေတြ႕တယ္။
ေနျပည္ေတာ္မွာ အင္တာနက္ေကာ္နက္ရွင္ သိပ္ေကာင္းတာပဲလုိ႔ ညႊန္းၾကတယ္၊ အဟုတ္ပဲ wi fi က ဆစ္ဂနယ္တုံး အကုန္မိေနတယ္၊ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းတာက ကုိယ္က ခဏေလး လာတယ္ဆုိေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာလည္း မသယ္ခဲ့သလုိ၊ အင္တာနက္သုံးလုိ႔ရတဲ့ ဖုန္းကလည္း ဘတၱရီသြင္းမယ့္ႀကဳိး ေမ့ခဲ့တယ္၊ ေကာင္းေလစြ ေကာင္းေလစြ။။
ရခဲလွတဲ့ အင္တာနက္နဲ႔ႀကဳံတုန္းေတာင္ မေဒါင္းႏုိင္ေတာ့တာ… ဒီဘ၀ ကၽြတ္ဖုိ႔ခဲလွတာ ဆန္းမယ္ မထင္ေတာ့။။။
ခဏေနေတာ့ လုပ္စရာရွိတာ၊ ျပင္ဆင္စရာရွိတာ ျပင္ဖုိ႔ အျပင္ကို ျပန္ထြက္ရတယ္၊ ဒါလည္း ခဏေလးနဲ႔ၿပီးသြားတယ္၊ ေနျပည္ေတာ္မွာ ေန႔စာ ညစာ ဘယ္လုိစားရမလဲ ေမးေတာ့ ကားသမားက လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ကုိ ညႊန္းတယ္၊ ေရႊပလႅင္တဲ့။
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္က အထဲမွာ လူေတြစည္တယ္၊ စားလုိ႔ေကာင္းတယ္၊ ေစ်းႏႈန္းသင့္တယ္၊ အႀကဳိက္ဆုံးက လက္ဘက္ရည္ပဲ။
လက္ဘက္ရည္ေသာက္တယ္၊ မုန္႔စားတယ္၊ ေန႔လယ္စာ ပါဆယ္ဆဲြခဲ့တယ္၊ ရတဲ့ ပါဒီယမ္က ဟုိတယ္စာ စားဖုိ႔ ေလာက္မယ္ မထင္ဘူးေလ။ လက္ဘက္ရည္ ေသာက္ေနတုန္း ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး ဟားဟားဟီးဟီး ရီျဖစ္တယ္။ လက္ဘက္ရည္ ေကာင္းေကာင္း ေသာက္ရလုိ႔လား မသိဘူး လူက အရသာျပည့္ေနတယ္။
ေန႔လယ္ခင္း ဘာမွလုပ္စရာမရွိေတာ့ဘူး၊ ဘယ္ကုိ သြားလည္ရမလဲ ေမးေတာ့၊ နယ္ခံ ကားသမားက အားေပးတယ္၊ ဟုိတယ္မွာပဲ နားေနပါ အစ္မရယ္။ ေနက သိပ္ျပင္းလြန္းတယ္တဲ့။
ဒါနဲ႔ ဟုိတယ္မွာ တစ္ေနကုန္ အိပ္တယ္၊ အဲကြန္းေအးေအးနဲ႔ တီဗီကုိ ဖြင့္ၿပီး ခ်န္နယ္လ္ေတြ အကုန္ေလွ်ာက္ႏွိပ္တယ္၊ တေရးတေမာ အခါခါ အိပ္တယ္။ တစ္ေန႔လုံး ဟုိတယ္ခန္းထဲမွာ ပ်င္းရိစြာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
မနက္လင္းေတာ့ ဟုိတယ္က နံနက္စာ ေကၽြးတယ္၊ စားေကာင္းပါတယ္၊ ဧည့္သည္ထက္ ဟုိတယ္၀န္ထမ္းေတြက ပုိမ်ားေနေတာ့ ၀န္ေဆာင္မႈက တအားေကာင္းေနတယ္။ ကုိယ္က ေခါင္း ဘယ္ညာ သိပ္မလွည့္ရဲဘူး၊ ၀န္ထမ္းေတြက အနားကုိ ေရာက္လာၿပီး လုိတာ လုပ္ေပးဖုိ႔ ျပင္ေနတယ္။ ရၿပီ ရၿပီ။ ကုိယ္ေတြက ဦးညႊတ္ ခရီးဦးႀကဳိျပဳတဲ့ ၀န္ေဆာင္မႈနဲ႔ သိပ္အသားမက်ေသးေတာ့ သူတုိ႔ ဦးညႊတ္ၿပီး အရုိအေသေပးတုိင္း ကုိယ့္မွာ ခါးေတြ ဘာေတြကုန္းၿပီး အားတုန္႔အားနာေတြ ျဖစ္လုိ႔။ ကုိယ္က တစ္ျပန္ ေက်းဇူးေတြ ျပန္တင္ေနမိေသးတယ္။
ပဲြကလည္း ျမန္လုိက္တာ၊ ၉ နာရီစတဲ့ ပဲြက ၁၀ နာရီမွာ ၿပီးတယ္၊ စားတယ္ ေသာက္တယ္၊ လုိအပ္သည္မ်ား မွာစားၾကျပန္တယ္၊ ကုိယ္ေတြက တစ္ခါတည္း ေလဆိပ္တန္းဆင္းရမယ္ ဆုိၿပီး ဟုိတယ္ကေန အထုပ္ေတြ ယူခဲ့ၿပီ၊ ေလယာဥ္အခ်ိန္က ညေန ၄ နာရီ၊ က်န္ ၾကားထဲက နာရီေတြ အတြက္ ငုတ္တုတ္ေမ့ၾကစုိ႔။
ဒီလုိနဲ႔ ေနျပည္ေတာ္ လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ ကားေလွ်ာက္ေမာင္းၾကတယ္၊ တနလၤာေန႔ မုိ႔လုိ႔လား မသိဘူး၊ တစ္ခုေသာ ပန္းအ၀ုိင္းပတ္ေနရာမွာ ကားနည္းနည္း ပိတ္ေနတယ္၊ အံ့ေတြကုိ ၾသလုိ႔။ ရန္ကုန္အတုိင္းပါပဲလား။ ခဏေနေတာ့ ရွင္းသြားတယ္၊ ကားတစ္စီးက ကန္႔လန္႔ႀကီး ပ်က္ေနလုိ႔ပါတဲ့။ ကားသမားက ေျပာေတာ့ ကုိယ္ေတြမွာ အူေတြကို နာလုိ႔ ရီလုိက္ရတာ ဖတ္ဖတ္ေမာ။
သေျပကုန္းေစ်းကုိ သြားတယ္၊ ကိတ္မုန္႔နဲ႔ မွ်စ္ခ်ဥ္ နည္းနည္းပါးပါး ၀ယ္တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ YKKO ဆုိင္မွာ သြားထုိင္ၾကတယ္၊ စားတယ္ ေသာက္တယ္၊ ေညာင္းေအာင္ ထုိင္တာေတာင္ တစ္နာရီထက္ ပုိမထုိင္ခ်င္ဘူး၊ ဒါနဲ႔ ဘယ္ေနရာကုိ ထပ္သြားဖုိ႔ရွိေသးလဲ ကားသမားကုိ ထပ္ေမးတယ္။ ေလဆိပ္ကုိသာ သြားေနတဲ့။ ေလဆိပ္မွာ အဲကြန္းရွိေတာ့ ေအးၿပီး ေနလုိ႔ေကာင္းတယ္တဲ့။ ဟုတ္မွာပဲ အလာတုန္းက ကုိယ္သိသြားခဲ့တာဆုိေတာ့ ေလဆိပ္ဆီ ခ်ီတက္ၾကတယ္။
ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီ ၀န္းက်င္ေလာက္ ေလဆိပ္ကုိ ေရာက္တယ္၊ Departure ဂိတ္ႀကီးက ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလုိက္တာ၊ လူကသာ မရွိတာ၊ ေလဆိပ္တစ္ခုလုံးက ေျပာင္လုိ႔ ေတာက္လုိ႔။ ရွင္းလုိ႔ သန္႔လုိ႔။ ျမန္မာ့ေလေၾကာင္းလုိင္းကုိ သြားေမးေတာ့ ၂ နာရီမွ check in ေကာင္တာ ဖြင့္မယ္တဲ့။ ဟုတ္ၿပီေလ ေစာင့္ၾကဦးစုိ႔။
ေနရာအႏွံ႔ ရဲေတြခ်ည္းပဲ၊ ဒုသမၼတ ခရီးစဥ္ရွိလုိ႔တဲ့၊ ခဏေနရင္ ရဲႀကီးႀကီး ႏွစ္ေယာက္က ရဲငပိန္ေလးေတြကုိ တန္းစီခုိင္းလုိက္ ၾသ၀ါဒေျခြလုိက္၊ ခဏေနေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ေဘးနားက ထုိင္ခုံေတြေပၚ ရဲေတြ ေရာက္လာၿပီး ခါးၾကားက ဖုန္းကုိယ္စီထုတ္ကာ ပြတ္ေနၾကေတာ့တယ္။
၁ နာရီ၀န္းက်င္ရွိလာေတာ့ ထုိင္ရတာ ဖင္ပူလာတယ္၊ ေရလဲ ေသာက္ခ်င္တယ္၊ ေကာ္ဖီေလးမ်ား ေသာက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလဲ၊ ေလဆိပ္အႀကီးႀကီးထဲမွာ ေမခလာ ေကာ္ဖီဆုိင္ေလးကုိ သြားေတြ႔တယ္၊ ကားအစုတ္ေလးနဲ႔ ဒက္ကေရးရွင္း ခင္းထားၿပီး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ထုိင္ေနတယ္။
“ေရသန္႔ရွိလား ညီမေလး။”
ေကာင္မေလးက ရႈိးတုိးရွန္႔တန္႔ ပုံေလးနဲ႔ ကုိယ့္ကုိ မတ္တပ္ထရပ္ရင္း ၿပဳံးျပတယ္။ ကုိယ္လဲ ထပ္ေမးတာေပါ့။
“ရွိေတာ့ ရွိတယ္ အစ္မ” [တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္နဲ႔ ေျဖပုံက]
“မေအးလုိ႔လား ညီမေလး၊ မေအးလည္း ရတယ္”
“မဟုတ္ဘူး၊ ေစ်းႀကီးလုိ႔”
“ဘယ္ေလာက္မ်ားတုန္းဟင္”
ကုိယ့္အသံလည္း နည္းနည္းတုန္သြားတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ကုိယ့္စိတ္ကုိ ျပန္ျဖည္လုိက္တယ္၊ သဲကႏၱာရထဲမွာ ဆုိပါစုိ႔၊ ေရတစ္စက္ေလာက္ ေသာက္စရာမရွိလုိ႔ ေသသြားမယ္ဆုိရင္ ေသႏုိင္တာပဲ။ ငါ့မွာလည္း ၀ယ္ဖုိ႔ ပုိက္ဆံ ရွိေသးတာပဲ။
“ေပးပါကြယ္ အဲ့ဒီေရဘူးပဲ”
အျပင္မွာဆုိ တစ္ဘူးကုိ ႏွစ္ရာေပးရတယ္၊ တကယ္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အရင္းက တစ္ရာေလာက္ပဲ ရွိတာပါ၊ ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ ကုိယ့္အစ္ကုိ အသုဘတုန္းက ေရဘူးကမ္းေတာ့ သိေနတယ္၊ တစ္ဘူးမွ ၁၀၀ ေတာင္ မျပည့္ဘူးရယ္။
တစ္ေထာင့္ႏွစ္ရာက်ပ္ ေပးလုိက္ရတယ္၊ ေရကလည္း ခ်ဳိလုိက္တာ ေစ်းႀကီးလုိ႔လား မသိဘူး။ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ၊ သူ႕ေနရာနဲ႔သူေပါ့။
ေလဆိပ္က တအားႀကီးတယ္၊ တအားလည္း သပ္ရပ္တယ္၊ တအား သန္႔ရွင္းတယ္၊ သန္႔ရွင္းမွာေပါ့့၊ သန္႔ရွင္းေရး အလုပ္သမေလးေတြက ဘာမွမရွိတဲ့ ေနရာေတြမွာေတာင္ အထပ္ထပ္ ပြတ္တုိက္ေနၾကတယ္၊ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္က ေလဆိပ္တစ္ခုလုံးကုိ မတ္တပ္ရပ္တုိက္တဲ့ အ၀တ္နဲ႔ ညီညီညာညာ လုိက္ပြတ္ေနၾကတယ္။
ေလဆိပ္၀င္းတစ္ခုလုံးကုိ အဲကြန္းေတြ ေအးေနေအာင္ လႊတ္ထားတာရဲ႕ ကုန္က်စရိတ္ကုိ တြက္မိတယ္။ ဒါဟာ ဘယ္သူ႔ဘ႑ာေတြကုိမ်ား သုံးေနတာလဲ။ လုိအပ္တဲ့ ေနရာေရာ ဟုတ္ရဲ႔လား။
၂း၃၀ နာရီ။ ေကာင္တာမွာ check in ၀င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ X-ray ျဖတ္တယ္။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၊ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ ထုိင္ေနတယ္၊ ကုိယ့္ရဲ႕ တစ္ေထာင့္ႏွစ္ရာတန္ ေရသန္႔ဘူးေလးကုိ ကုိင္ၿပီး လႊင့္မပစ္ရက္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
လႊင့္ပစ္လုိက္ရမလားဟင္လုိ႔ ေမးေတာ့ ေကာင္ေလးက ေခါင္းကုတ္တယ္၊ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က ယူသြား အစ္မတဲ့။ ေပ်ာ္လုိက္တာ ဆုိတာ။
ဂိတ္ေပါက္၀ အားလုံးေပါင္း ၁၁ ခု ရွိတယ္၊ ေလယာဥ္က တစ္စင္းပဲ ဆုိက္မွာကြယ္။ အဲ့ေတာ့ ကုိယ္ေတြကို ဂိတ္ ၁၀ မွာ သြားေစာင့္ခုိင္းတယ္။ ဂိတ္နံပါတ္ ၁၀ က ေအာက္ကုိ စက္ေလွခါးနဲ႔ ဆင္းရတယ္၊ စက္ေလွခါးႀကီးက စီးမယ့္လူ မရွိလည္း သူ႕တာ၀န္ကုိ သူေက်ေအာင္ အထက္ ေအာက္လည္ေနေလရဲ႕။
ေနာက္ထပ္ ၁ နာရီ ၄၅ မိနစ္တိတိ အဲ့ဒီေလဆိပ္မွာ ထုိင္ေစာင့္ၿပီး သကာလ ေလယာဥ္ေရာက္ လာတယ္၊ ေရာက္လာတယ္ ဆုိတာက ေလယာဥ္ေပၚမွာ ခရီးသည္ ပါမလာလုိ႔ေလ။
ဒီေလာက္ သစ္လြင္တဲ့ ျမန္မာ့ေလေၾကာင္း ေလယာဥ္ကုိ မစီးဖူးဘူး။ မဆုိးဘူး ဒါေပမဲ့ တိမ္ထူလုိ႔လား မသိဘူး၊ ေလယာဥ္က နည္းနည္းခါေနတယ္၊ အျမင့္ေပ ၂၀၀၀၀ ေက်ာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၿငိမ္သြားတယ္၊ အႏၱရာယ္ကင္း အခ်က္ေပးသံ ေပၚလာေတာ့ ေလယာဥ္မယ္ေလးက မုန္႔နဲ႔ ေကာ္ဖီလုိက္တုိက္တယ္။
ဘ၀မွာ ေသာက္ဖူးတဲ့ ေကာ္ဖီေတြထဲ ဒီေကာ္ဖီက အရသာရွိလုိက္တာ၊ တစ္ခြက္ထဲနဲ႔ မ၀ဘူး။
တိမ္ေတြက လွလိုက္တာ၊ ကုိယ္က တိမ္ေတြ အေပၚကုိ ေရာက္ေနတယ္၊ တိမ္ေတြကလည္း ေအာက္မွာ ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ထုိင္လုိ႔၊ လွခ်က္။
ရန္ကုန္ေလဆိပ္ ဆုိက္ဆုိက္ခ်င္း ေလယာဥ္ေပၚက အဆင္းမွာပဲ အပူရွိန္အဟပ္ခံလုိက္ရတယ္။ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ ေနျပည္ေတာ္ေလဆိပ္ရဲ႕ အေအးဓါတ္ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာ အပူရွပ္သြားတယ္။
အပူ အေအး မညီမွ်မႈက ဘယ္ေလာက္ျပင္းသလဲဆုိ ေနျပည္ေတာ္ေရႊၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးကေန ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးဆီ ျပန္ေရာက္ၿပီး နာရီပုိင္းမၾကာဘူး အဖ်ားေတြ တက္ၿပီး ေရွာ့ရသြားတာ၊ အေၾကာေဆး ထုိးလုိက္ရတဲ့အျပင္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ အိမ္မွာ အနားယူလုိက္ရတယ္။
ဘာျဖစ္လုိ႔ ဖ်ားသြားတာလဲ လုိ႔ မိသားစုက နားမလည္သလုိ ေမးေတာ့ ကုိယ္လည္း နားမလည္ေပမဲ့ မႀကဳံစဖူးေတြ မျမင္စဖူးေတြ ေတြ႔ႀကဳံဆုံလုိက္ရလုိ႔ လန္႔ဖ်ား ဖ်ားသြားတယ္ ထင္တယ္လုိ႔ပဲ ေျပာလုိက္တယ္။
ႏုိ႔ ကုိယ့္မယ္ မာမာခ်ာခ်ာႀကီးက ဖ်ားယူလုိက္ရတာကုိး။
ျပည့္စုံ
3း16 pm< 1 April 2014>
